Αποκτήστε Συνδρομή στον Μπολσεβίκο, Όργανο της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας

Αρχείο

	Ο Μπολσεβίκος Τεύχος 5	Μάιος 2019

Κάτω η ΕΕ! Για μία Εργατική Ευρώπη!

Πλήρη Πολιτικά Δικαιώματα σε Όλους τους Μετανάστες! Όχι Απελάσεις!

Καθώς πάμε για εκτύπωση παραμένει να δούμε εάν το Brexit πρόκειται τελικά να πραγματοποιηθεί καθώς η πολυαναμενόμενη προθεσμία της 29ης Μαρτίου έχει από καιρό περάσει. Αυτό συμβαίνει επειδή η αστική τάξη και οι πολιτικοί της στο Westminster (το κοινοβούλιο) προσπαθούν να σταματήσουν το Brexit που ψηφίστηκε από τους εργαζόμενους το 2016 και να κρατήσουν τη Βρετανία μέσα στην ΕΕ όσον το δυνατόν περισσότερο. Γι’ αυτό τον λόγο υπάρχει μια συντονισμένη καμπάνια ώστε να εξαναγκάσει τον πληθυσμό να ψηφίσει σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Η καμπάνια αυτή υποστηρίζεται από τον Τζέρεμι Κόρμπιν και το Εργατικό Κόμμα, που προδίδουν την εργατική τάξη, κάτι που κάνουν πάντα όταν έχει σημασία, και που βρίσκονται σταθερά πίσω από τα συμφέροντα του κυρίαρχου τμήματος της μπουρζουαζίας η οποία εναντιώνεται στο Brexit.

Το παρακάτω κείμενο βασίζεται στην ομιλία της Kate Klein, από δημόσια εκδήλωση της Σπαρτακιστικής Ένωσης/Βρετανίας (SL/B) που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 3 Νοεμβρίου 2018, και έχει επιμεληθεί για την εφημερίδα μας Ο Μπολσεβίκος.

Στα τέλη Οκτωβρίου είδαμε μία διαδήλωση στο Λονδίνο η οποία όπως αναφέρθηκε είχε 700.000 ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήταν τυλιγμένοι με τη σημαία της ΕΕ, ενάντια στην έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η διαδήλωση είχε οργανωθεί από το People’s Vote, η οποία φαινομενικά έκανε καμπάνια για τους «όρους» του Brexit όμως στην ουσία είχε ως στόχο την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016. Εμείς λέμε: Όχι Δεύτερο Δημοψήφισμα! Βρετανία Έξω από την ΕΕ Τώρα!

Καθώς ο χρόνος για το Brexit μετρά αντίστροφα, όλο και πυκνώνουν οι προειδοποιήσεις ότι η ζωή όπως τη γνωρίζουμε θα τελειώσει όταν η Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ. Τα νοσοκομεία υποτίθεται ότι θα μείνουν χωρίς φάρμακα, στα σούπερ μάρκετ θα εξαντληθούν τα τρόφιμα, θα υπάρχει έλλειψη καυσίμων, θα σβήσουν τα φώτα. Οι άνθρωποι φέρνουν τα σκυλιά τους σε αυτές τις πορείες του People’s Vote και το hashtag#wooferendum είχε αναρτήσει στο twitter ότι τα σκυλιά τον Μάρτιο του 2019 θα απειληθούν από την έλλειψη ξηράς τροφής που θα πλήξει τη χώρα. Η πορεία της 20ης Οκτωβρίου αποτελούνταν κυρίως από λευκούς μικροαστούς και στους υποστηρικτές της πορείας περιλαμβάνονταν οι «υπέρμαχοι των δικαιωμάτων του λαού» όπως ο Λόρδος Πίτερ Μάντελσον.

Ένα από τα κυρίαρχα ψέματα που διέδιδαν όσοι υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ είναι ότι η ΕΕ σημαίνει «ελεύθερη μετακίνηση» μεταξύ των εθνικών συνόρων. Στην εκστρατεία μας για νέους συνδρομητές τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο στις πανεπιστημιουπόλεις από τη Γλασκώβη ως τη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου (SOAS), πρέπει να άκουσα και εκατό φορές τη φράση: «Ξέρω ότι υπάρχουν προβλήματα με την ΕΕ αλλά μας έδωσε την ελεύθερη μετακίνηση, έτσι δεν είναι;» Λοιπόν, όχι δεν είναι έτσι. Ο μύθος της ελεύθερης μετακίνησης βασίζεται στο ψέμα ότι η ΕΕ είναι ένα είδος ανθρωπιστικού υπερκράτους που αποσκοπεί στην «ειρήνη».

Στην πραγματικότητα η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα αντιδραστικό μπλοκ σχεδιασμένο για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ κατά των αντιπάλων τους στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Η αστική τάξη στις πλούσιες χώρες της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, καταπιέζουν συστηματικά τις πιο αδύναμες χώρες – π.χ. την Ελλάδα και τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Οι καπιταλιστές ηγέτες χρησιμοποιούν την ΕΕ και το ευρώ για να επιτεθούν στις θέσεις εργασίας, τα ημερομίσθια και τις συνθήκες των εργατών σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Επίσης, αυτό σημαίνει χιλιάδες απελπισμένους, σκουρόχρωμους ανθρώπους που πνίγονται στη Μεσόγειο. Εμείς στη Διεθνή Κομμουνιστική Ένωση πάντα ήμασταν αντίθετοι στην ΕΕ και τασσόμαστε υπέρ των Ηνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός δεν απαιτείται τίποτα λιγότερο από μία σειρά εργατικών επαναστάσεων για την ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Η ελεύθερη μετακίνηση δεν υφίσταται. Αν είσαι φοιτητής από μία χώρα της ΕΕ και μπορείς να πληρώσεις τα πανεπιστημιακά δίδακτρα είσαι καλοδεχούμενος. Αν όμως είσαι οικοδόμος από τη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία που έχεις έρθει εδώ για δουλειά και η δουλειά σου τελειώνει και δεν έχεις δεκάρα, μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στον αυξανόμενο αριθμό αυτών των εργατών που έχουν ριχτεί σε στρατόπεδα κράτησης ή και έχουν απελαθεί.

Αυτό που πραγματικά σημαίνει «ελεύθερη μετακίνηση», είναι το δικαίωμα της αστικής τάξης να μεταφέρει κεφάλαιο, αγαθά και εργάτες οπουδήποτε θέλει. Άνθρωποι από την Πολωνία, τη Σλοβακία, τη Ρουμανία κλπ. – τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ – θεωρούνται από τα αφεντικά ως μία δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού που μπορεί να πεταχτεί στα αζήτητα όταν δεν χρειάζεται πια. Για κάποιο διάστημα η βρετανική κυβέρνηση απέλαυνε επιθετικά ανθρώπους από τις χώρες της ΕΕ που κοιμούνταν στους δρόμους, μέχρι που το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε στα τέλη του 2017 ότι τέτοιου είδους απελάσεις είναι παράνομες.

Ιμπεριαλιστική Λεηλασία και Εξαθλίωση

Σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΗΕ, τον περασμένο χρόνο παγκοσμίως υπήρχαν 68 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπισμένοι. Μικρό ποσοστό αυτού του αριθμού αποτελούνταν από ανθρώπους που προσπαθούσαν να φτάσουν στην Ευρώπη από διάφορες χώρες της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν θέλουν να ξεριζωθούν και να μετακινηθούν σε μία ξένη χώρα όπου είναι δύσκολο να επιβιώσουν. Ένας σημαντικός παράγοντας που εξωθεί τους ανθρώπους να γίνουν μετανάστες και πρόσφυγες είναι η ατελείωτη σειρά νεοαποικιακών πολέμων και οι λεηλασίες που γίνονται ή υποκινούνται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αμερικανοί, Βρετανοί και άλλοι ιμπεριαλιστές έχουν καταστρέψει εντελώς τις χώρες από όπου διαφεύγουν οι άνθρωποι.

Η Λιβύη έχει γίνει ένα κύριο σημείο διέλευσης για όσους προσπαθούν να εισέλθουν στην Ευρώπη. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ το 2011 με την ανατροπή του καθεστώτος του ισχυρού άνδρα της χώρας Μουαμάρ Αλ Καντάφι προκάλεσε την ολική κατάρρευση της λιβυκής κοινωνίας. Τα τελευταία επτά χρόνια διάφοροι στρατιωτικοί δικτάτορες, μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, ισλαμιστές αντιδραστικοί και φυλετικές δυνάμεις συγκρούονται επάνω στα ερείπια της χώρας.

Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι μετανάστες στη Λιβύη, κυρίως από την υποσαχάρια Αφρική. Πάνω από 7.000 από αυτούς ­βρίσκονται σε ­ελεεινά κέντρα κράτησης που κατακλύζονται από ασθένειες όπως η φυματίωση. Οι άνθρωποι λιμοκτονούν, υποβάλλονται σε ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, βιασμούς και σε κάποιες περιοχές γίνονται σκλάβοι. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ αδιαφορούν για τα τρομαχτικά δεινά που πλήττουν αυτούς τους ανθρώπους. Το μόνο που θέλουν είναι να τους κρατήσουν αθέατους και έξω από την Ευρώπη. Μετά την προσφυγική κρίση το 2015 η ΕΕ έκανε μία συμφωνία με την οποία πληρώνει τη λιβυκή ακτοφυλακή για να αναχαιτίζει τις βάρκες που μεταφέρουν μετανάστες και να τους επιστρέφει στη Λιβύη.

Πολλοί που τελικά καταφέρνουν να φτάσουν σε χώρες της Ευρώπης ρίχνονται σε κέντρα κράτησης. Υπάρχουν δέκα τέτοια κέντρα εδώ στη Βρετανία, τη μόνη χώρα στην Ευρώπη που θέτει υπό κράτηση τους αιτούντες άσυλο χωρίς χρονικό όριο. Σε κλειδώνουν αλλά δεν σου λένε για πόσο καιρό. Αυτό είναι μία μορφή βασανιστηρίου από μόνο του. Μία ομάδα εκστρατείας εναντίον των απελάσεων υπολόγισε σχεδόν 400 απόπειρες αυτοκτονίας σε κέντρα κράτησης μεταναστών το 2015 και ελαφρώς λιγότερες τον επόμενο χρόνο. Μία αποκαλυπτική εκπομπή από το Channel 4 πριν λίγα χρόνια έδειξε βίντεο με κρυφή κάμερα μέσα στο Yarl’s Wood όπου βρίσκονται κυρίως γυναίκες κρατούμενες. Έδειξε έναν φρουρό που έλεγε: «Είναι όλοι ζώα. Ζώα σε κλουβιά. Πάρε ένα ξύλο μαζί σου και χτύπα τους».

Πάνω από 2.000 άνθρωποι κρατούνται σε κέντρα σε ολόκληρη τη χώρα ανά πάσα στιγμή. Το 2000 ήταν ίσως εξακόσιοι ή εφτακόσιοι σε αριθμό, όμως οι κρατήσεις αυξήθηκαν σε τρομερό βαθμό την περίοδο των κυβερνήσεων των Εργατικών του Μπλερ. Το 2017 συνολικά, περισσότεροι από 27.000 βρίσκονταν υπό κράτηση. Σε μία έρευνα που έγινε το περασμένο καλοκαίρι διαπιστώθηκε ότι περισσότεροι από τους μισούς κρατούμενους είχαν τάσεις αυτοκτονίας, ήταν σοβαρά άρρωστοι ή ήταν θύματα βασανιστηρίων. Ελευθερία σε Όλους τους Κρατούμενους!

Εμείς οι κομμουνιστές έχουμε μία ξεκάθαρη απάντηση για τον Γολγοθά αυτών που έφτασαν ως εδώ: πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες, άσχετα από το πού και πώς έφτασαν εδώ. Όχι στις απελάσεις! Αγωνιζόμαστε για να αναλάβουν τα εργατικά σωματεία αυτές τις διεκδικήσεις και να οργανώσουν τους μετανάστες εργάτες μέσα στα σωματεία με πλήρη αμοιβή και επιδόματα. Αυτό αποτελεί ζωτικό στοιχείο για την ενίσχυση της προλεταριακής ενότητας. Η αστική τάξη προσπαθεί να διχάσει το προλεταριάτο με όσους περισσότερους τρόπους μπορεί – με βάση τη φυλή, την εθνικότητα, αυτών που γεννήθηκαν στη χώρα εναντίον των μεταναστών. Αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, ώστε οι μετανάστες εργάτες να ζουν σε καθεστώς φόβου, χωρίς καθόλου δικαιώματα. Είναι στο συμφέρον της εργατικής τάξης να αγωνιστεί για ίσα δικαιώματα για όλους έτσι ώστε να βάλει ένα τέλος στους διαχωρισμούς που χρησιμοποιούνται για τη μείωση των μισθών όλων και την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας. Με την οργάνωσή τους στα σωματεία, οι μετανάστες εργάτες, μπορούν να παίξουν έναν κεντρικό ρόλο στους αγώνες για την προαγωγή των συμφερόντων ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Γιατί Είμαστε Αντίθετοι στο Σύνθημα «Ανοίξτε τα Σύνορα»

Εμείς δεν είμαστε εδώ για να δίνουμε συμβουλές στους καπιταλιστές ηγέτες για τη μεταναστευτική τους πολιτική. Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει προοδευτική μεταναστευτική πολιτική στον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές ελέγχουν τα σύνορά τους σύμφωνα με τις οικονομικές και πολιτικές ανάγκες τους. Είμαστε ενάντιοι σε οτιδήποτε κάνουν στους μετανάστες για να τους ξεφορτωθούν, να τους επιβάλλουν καθεστώς κράτησης, να τους απελάσουν ή να τους καταδικάσουν στη λιμοκτονία.

Θα δείτε ομάδες της ρεφορμιστικής αριστεράς και φιλελεύθερους να κάνουν καμπάνια και να θέτουν το σύνθημα «ανοίξτε τα σύνορα» για την ΕΕ και πέρα από αυτή. Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SWP) προβάλλει συχνά αυτό το σύνθημα και δηλώνει ότι «όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να μετακινούνται ελεύθερα ανά τον κόσμο» (Socialist Worker, 25 Οκτωβρίου 2016). Όσον αφορά το Σοσιαλιστικό Κόμμα (αδερφή οργάνωση με το Ξεκίνημα), ένα άρθρο στη διεθνή ιστοσελίδα τους καλεί «να ρίξουμε τους φράχτες στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ» και για «το δικαίωμα να ζητά κάποιος άσυλο στη χώρα της επιλογής του» (socialistworld.net, 14 Οκτωβρίου 2015). Καλούν τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές ηγέτες που αναχαιτίζουν τις βάρκες, απελαύνουν και ρίχνουν τους αιτούντες άσυλο στα στρατόπεδα κράτησης να δείξουν ανθρωπισμό και να τους αφήσουν όλους να ζήσουν όπου θέλουν.

Τα σύνορα ορίζουν την επικράτεια ενός κράτους. Καμία καπιταλιστική άρχουσα τάξη δεν θα παραχωρήσει με τη βούλησή της τον έλεγχο στα σύνορά της. Έτσι λοιπόν όταν απαιτείτε από την αστική τάξη να ανοίξουν τα σύνορα είναι σαν να λέτε: σταματήστε να είστε καπιταλιστικό κράτος! Ο χαρακτηρισμός «ουτοπικό» είναι ένας ευγενικός τρόπος να το περιγράψει κανείς.

Το σύγχρονο έθνος-­κράτος δημιουργήθηκε με την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αντίθετα από την ενίοτε δημοφιλή άποψη στην αριστερά ότι οι πολυεθνικές τράπεζες και η βιομηχανία στην εποχή μας έχουν καταστήσει τα έθνη-­κράτη ασήμαντα, κάθε καπιταλιστική επιχείρηση άσχετα από το πόσο διασκορπισμένες είναι οι διεθνείς επιχειρήσεις της ανά τον κόσμο, σε τελική ανάλυση εξαρτάται από τις ένοπλες δυνάμεις της μητρικής της χώρας.

Το σύνθημα «ανοίξτε τα σύνορα» μπορεί επίσης να έχει αντιδραστικό περιεχόμενο, από την προώθηση της ιμπεριαλιστικής οικονομικής διείσδυσης στις εξαρτημένες χώρες ως την εξάλειψη του δικαιώματος στην εθνική αυτοδιάθεση. Παρομοίως, τα «ανοιχτά σύνορα» μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την υπονόμευση ενός απομονωμένου εργατικού κράτους. Δεν είναι αλήθεια ότι τα σύνορα είναι πάντα καταπιεστικά. Σκεφτείτε την περίπτωση της Καταλονίας, ενός καταπιεζόμενου έθνους σήμερα με σύνορα που εκτείνονται ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία. Καλούμε για την ανεξαρτησία της Καταλονίας γιατί οι Καταλανοί ως επί το πλείστον έχουν ιστορικά δείξει καθαρά ότι αυτή είναι η επιθυμία τους. Μία ανεξάρτητη Καταλονία θα χρειαζόταν βέβαια σύνορα για να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στο ισπανικό και γαλλικό κράτος. Το ίδιο ισχύει και για το Κεμπέκ, όπου το γαλλόφωνο έθνος των Κεμπεκουά καταπιέζεται και χρειάζεται την ανεξαρτησία του από τον Καναδά. Τα υπερασπιζόμενα σύνορα θα ήταν απαραίτητα για τη διασφάλιση της πραγματικής κυριαρχίας.

Συγχρόνως, οι Μαρξιστές κατανοούν ότι το καπιταλιστικό έθνος-­κράτος μαζί με την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, είναι εμπόδια στην περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες είναι κοινωνικές και διεθνείς σε χαρακτήρα. Μόνο με την έλευση μιας παγκόσμιας, αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν το κράτος θα έχει γίνει περιττό και θα απονεκρωθεί, δεν θα υπάρχουν σύνορα. Έτσι το «όχι σύνορα» ή «ανοίξτε τα σύνορα», που θα ακούσετε ξανά και ξανά από τη ρεφορμιστική αριστερά αρνείται ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι ο μόνος δρόμος για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο αυτές οι ομάδες πυροδοτούν αυταπάτες ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να μεταρρυθμιστεί.

«Ειρηνικός» Ιμπεριαλισμός Ένα Ανακυκλούμενο Ψέμα

Η ιδέα ότι οι ιμπεριαλιστές μπορούν να συνεργαστούν ειρηνικά σε κάποιο είδος υπερκράτους δεν είναι καινούργια. Ο Μπολσεβίκος ηγέτης Β. Ι. Λένιν πάλεψε με νύχια και με δόντια ενάντια σε αυτή τη θέση όταν ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Καρλ Κάουτσκι έθεσε αυτή την ιδέα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τεράστιο κύρος ως Μαρξιστής θεωρητικός στη Β΄ Διεθνή ο Κάουτσκι ήταν ο πιο επικίνδυνος από ένα στρώμα αποστατών του Μαρξισμού, γιατί χρησιμοποίησε τη γλώσσα του σοσιαλισμού για να προσδώσει μία αριστερή επικάλυψη στους ανοιχτά σοσιαλσοβινιστές που στήριζαν τους «δικούς τους» καπιταλιστές ηγέτες στον ενδο-­ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Σας συνιστώ να διαβάσετε το «Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού» του Λένιν (1916). Δίνει έναν ακριβή ορισμό για την εποχή του ιμπεριαλισμού, η οποία άρχισε στο τέλος του 19ου αιώνα και την οποία ζούμε ακόμη και τώρα:

«Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες».

— Άπαντα Λένιν, τόμος 27, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988

Η κομμουνιστική απάντηση στον ιμπεριαλισμό για περισσότερο από έναν αιώνα είναι αυτό που υποστήριξε ο Λένιν: προλεταριακές επαναστάσεις που θα φέρουν την εργατική τάξη στην εξουσία και θα απαλλοτριώσουν την αστική τάξη. Κι αυτό το πρόγραμμα είχε εφαρμοστεί από το Κόμμα των Μπολσεβίκων οι οποίοι πραγματοποίησαν την πρώτη και μέχρι σήμερα την μόνη επιτυχημένη προλεταριακή επανάσταση, στη Ρωσία το 1917. Ο Λένιν πριν και μετά τη νίκη έπρεπε να πολεμήσει τους ψευτοσοσιαλιστές της εποχής του όπως ο Κάουτσκι που δεν συμμερίζονταν τον σκοπό της εξουσίας του προλεταριάτου.

Ο Κάουτσκι διατύπωσε τη θεωρία του «υπεριμπεριαλισμού», μία νέα φάση του καπιταλισμού η οποία έλεγε ότι θέτει την πιθανότητα να μπορούν οι ιμπεριαλιστές να φτάσουν σε «μία συμφωνία μεταξύ των εθνών, τον αφοπλισμό και μία μακρόχρονη ειρήνη» (παράθεμα στο έργο του Λένιν «Η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς», 1915). Ο Λένιν επιτέθηκε δριμύτατα σε αυτό το ψέμα: «Αυτό που ο Κάουτσκι ονομάζει οικονομική τάση προς τον “υπερ­ιμπεριαλισμό” είναι απλώς μία μικροαστική προτροπή προς τους κεφαλαιούχους να αποφεύγουν να κάνουν κακό» (δική μας μετάφραση*). Ο Λένιν, επικρίνοντας τον Κάουτσκι ότι παρηγορεί τις μάζες με την αυταπάτη ότι η διαρκής ειρήνη θα ήταν εφικτή στον καπιταλισμό, απέδειξε ότι αυτό που συμβαίνει είναι το αντίθετο. Ο καπιταλισμός στο ανώτατο στάδιό του απαιτεί τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις πιο ανεπτυγμένες χώρες για τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, τις αγορές και το φτηνό εργατικό δυναμικό, και αυτοί οι ανταγωνισμοί αναπόφευκτα οδηγούν σε πόλεμο.

Οι ρεφορμιστές που ισχυρίζονται ότι είναι αντίθετοι στην ΕΕ δεν προωθούν απαραίτητα τη θεωρία του «υπεριμπεριαλισμού», τουλάχιστον όχι με τόσα πολλά λόγια. Αυτό που κάνουν είναι να ξεχωρίζουν επιμέρους στοιχεία που τους αρέσουν και στοιχεία που δεν τους αρέσουν σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, λες και μπορεί να βελτιωθεί. Με αυτό τον τρόπο, υιοθετούν τη μεθοδολογία να βλέπουν την ΕΕ σαν ένα «υπερκράτος» στο οποίο οι διάφορες καπιταλιστικές άρχουσες τάξεις μπορούν να συνεργάζονται με προοδευτικό τρόπο.

Έτσι το Σοσιαλιστικό Κόμμα γράφει:

«Η πλειοψηφία των κανονισμών της ΕΕ – σχετικά με την τυποποίηση, την προστασία των καταναλωτών, την προστασία του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα στο χώρο της εργασίας, κλπ. – δεν επιδέχονται ένσταση. Ωστόσο, όσοι θα δημιουργούσαν αποτρεπτικά νομικά εμπόδια – οι κανόνες για την κρατική βοήθεια, οι νόμοι για τις προμήθειες, η οδηγία για τους αποσπασμένους εργαζόμενους κλπ. – θα πρέπει να κηρυχθούν άκυροι».

—Socialism Today, Μάρτιος 2018

Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ακολουθεί την ίδια μεθοδολογία. Λένε: «“Όχι στην ενιαία αγορά των αφεντικών” και “Ναι στην ελεύθερη μετακίνηση”» (Socialist Worker, 24 Οκτωβρίου 2018).

Εμείς οι ίδιοι λαθεμένα ξεχωρίσαμε μία συγκεκριμένη οδηγία της ΕΕ για να εναντιωθούμε – την Οδηγία για τους Αποσπασμένους Εργαζόμενους – την περασμένη άνοιξη στο άρθρο μας «Ο Κόρμπιν χρυσώνει το χάπι της ΕΕ» (Workers Hammer, τεύχος 241, Άνοιξη 2018). Η οδηγία για τους αποσπασμένους εργαζόμενους επιτρέπει στους καπιταλιστές να προσλαμβάνουν ξένους «αποσπασμένους» εργάτες με αμοιβή και συνθήκες κατώτερες από τους μη ξένους εργάτες. Ενώ αυτή η οδηγία δείχνει περί τίνος πρόκειται όταν μιλάμε για την ΕΕ, το να την ξεχωρίσουμε για να εκφράσουμε εναντίωση μπορεί να φέρει κάποιον στο τερέν του Σοσιαλιστικού Κόμματος: να κοιτάζει την ΕΕ και να λέει, ναι αυτό το κομμάτι είναι καλό το κρατάμε, αυτό όμως το κομμάτι δεν είναι καλό ας μην το κρατήσουμε. Βρίσκεσαι ήδη στο τερέν όσων προσπαθούν να μεταρρυθμίσουν το ιμπεριαλιστικό καρτέλ.

Μερικοί Είναι Πιο Ίσοι από τους Άλλους

Η «ελεύθερη μετακίνηση» στην ΕΕ εξαρτάται πάρα πολύ από το ποιος είσαι. Τους Ρομά, παρόλο που είναι πολίτες άλλων χωρών της ΕΕ, συχνά τους συγκεντρώνουν για να τους απελάσουν από χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Ελλάδα. Το 2013 άδειασαν έναν καταυλισμό Ρομά κοντά στο Λονδίνο και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι απελάθηκαν στη Ρουμανία. Λίγους μήνες αργότερα ο Ντέιβιντ Μπλάνκετ, πρώην Υπουργός Εσωτερικών των Εργατικών, ξέσπασε σε παραλήρημα εναντίον των Ρομά του Σέφιλντ: «Πρέπει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά και την κουλτούρα της εισερχόμενης κοινότητας, της κοινότητας των Ρομά».

Η Συμφωνία Σένγκεν, που υιοθετήθηκε το 1985, δεν αποσκοπούσε ποτέ στην παραχώρηση του δικαιώματος να ταξιδεύουν όλοι ανεξαιρέτως χωρίς διαβατήριο. Οι χώρες που είναι μέρος της Συμφωνίας Σέγκεν, έχουν επιβάλλει περιορισμούς στις χώρες που δεν ανήκουν σε αυτή. Παραθέτω ένα πρόσφατο απόσπασμα της Catherine Lalumiere, αντιπροσώπου της Γαλλίας στο Σένγκεν, όταν συντασσόταν η συμφωνία: «Είπαμε εκείνη την περίοδο ότι η ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων ήταν απαραίτητη ως αντιστάθμισμα στη χαλάρωση των εσωτερικών» (NewStatesman.com, 5 Ιουλίου 2018). Και συνέχισε επιπλήττοντας τα κράτη-­μέλη για την ανεπαρκή συμμόρφωσή τους. Τον Σεπτέμβριο του 2018 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πράγματι ανακοίνωσε σχέδια για την ενίσχυση των περιπολιών της Frontex, από τους 1.500 οπλισμένους συνοριοφύλακες που διαθέτει σήμερα σε πάνω από 10.000, για να κρατήσει έξω τους «παράνομους» μετανάστες.

Ακόμα και για τις χώρες στη ζώνη Σένγκεν υπάρχουν διατάξεις για σκληρότερους συνοριακούς ελέγχους, για την προάσπιση «της εσωτερικής ασφάλειας και της δημόσιας πολιτικής». Όπως ίσως θυμάστε το 2015, όταν οι θαλάσσιες διαδρομές για όσους διέφευγαν από τη Συρία είχαν αποκλειστεί από ιμπεριαλιστικά πολεμικά σκάφη, οι πρόσφυγες άρχισαν να ακολουθούν πορεία μέσω των Βαλκανίων. Η Ουγγαρία σήκωσε φράχτες με συρματοπλέγματα στην κορυφή για να κλείσει τα σύνορά της με τη Σερβία και εφάρμοσε ελέγχους στα σύνορα με την επίσης μέλος της Σένγκεν Σλοβενία. Παρόμοια η Αυστρία, η Δανία, η Γερμανία, η Νορβηγία, η Σλοβενία και η Σουηδία ενίσχυσαν τους συνοριακούς ελέγχους ως αντίδραση στην εισροή των μεταναστών. Και από τότε πολλοί από αυτούς τους «προσωρινούς» ελέγχους έχουν ξαναεπιβληθεί επανειλημμένα. Αντίθετα με την άποψη ότι η ΕΕ είναι κάποιο είδος «υπερκράτους», όλο αυτό εξυπηρετεί στο να τονίσει ότι, άσχετα από τους συγκεκριμένους μηχανισμούς της ΕΕ για τον έλεγχο των ροών ανθρώπων και εργασίας, οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ επιβάλλουν την εξουσία τους, αν και στη περίπτωση των πιο αδύναμων χωρών αυτό περιορίζεται από τη δεσπόζουσα ισχύ του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Όπως το Μεξικό και οι ΗΠΑ δεν είναι ίσοι «εταίροι» μέσα στη NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βορείου Αμερικής) ή τη διαδοχή της την USMCA (Συμφωνία ΗΠΑ-­Μεξικού-­Καναδά), στην ΕΕ οι κυρίαρχοι ιμπεριαλιστές, ειδικά η Γερμανία, χειραγωγεί οικονομικά τις ασθενέστερες χώρες. Η Ελλάδα αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να εξαλείφουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας με τη συγκατάθεση της ελληνικής αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένου μέσω της χρήσης του ευρώ. Ο έλεγχος του νομίσματος είναι προαπαιτούμενο για την εθνική κυριαρχία. Οι σύντροφοί μας από την Τροτσκιστική Ομάδα της Ελλάδας και η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση συνολικά, καλέσαμε για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και από την ΕΕ!

Οι οικονομικές επιβολές της ΕΕ έχουν ακρωτηριάσει μερικές ιστορικές βιομηχανίες της Ανατολικής Ευρώπης, π.χ. τα ναυπηγεία στην Κροατία. Προτού η χώρα να μπορεί να μπει στην ΕΕ το 2013, οι Βρυξέλλες απαίτησαν από την Κροατία να σταματήσει να επιδοτεί τη ναυπηγική βιομηχανία της, προκαλώντας χιλιάδες απολύσεις. Το 14 τοις εκατό των Κροατών σε ηλικία ικανή προς εργασία έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν μεταξύ άλλων χωρών στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ιρλανδία προς αναζήτηση εργασίας.

Ο Κόρμπιν, οι Εργατικοί και η ΕΕ

Οι ρεφορμιστές αντίπαλοί μας αρέσκονται να σας λένε ότι η απάντηση σε αυτή την αθλιότητα που ζουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες (όπως και για το Brexit και γενικά για οτιδήποτε άλλο) είναι η κυβέρνηση των Εργατικών του Κόρμπιν. «Έξω οι Τόρις!» είναι το κύριο σύνθημα σε κάθε σχεδόν αριστερή διαδήλωση που πας στη Βρετανία. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν εγκατέλειψε την αντίθεση που είχε σε όλη του τη ζωή προς το πρότζεκτ της ΕΕ, από τη στιγμή που έγινε ηγέτης των Εργατικών και πρόδωσε την εργατική βάση του με την καμπάνια υπέρ της παραμονής στην ΕΕ στο δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit. Συνεχίζει «να χρυσώνει το χάπι της ΕΕ», π.χ. παρουσιάζοντας ψευδά την ΕΕ ως υπέρμαχης των εργατικών δικαιωμάτων. Στήριξε την παραμονή στην τελωνειακή ένωση της ΕΕ, το οποίο σημαίνει τη στήριξη πλήθους αντεργατικών πολιτικών. Στο συνέδριο των Εργατικών τον Σεπτέμβριο, ο Κόρμπιν συνέχισε αυτή την προδοτική του στάση, αρνούμενος να αντιταχθεί σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit.

Με το εκλογικό μανιφέστο του 2017 το Εργατικό Κόμμα κατέβαλλε προσπάθεια για να διαβεβαιώσει την αστική τάξη ότι με τους Εργατικούς θα «βρίσκεται σε σίγουρα χέρια». Το μανιφέστο αναφερόταν στην ασφάλεια των συνόρων ως ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για να εμποδιστεί «η εμπορία ανθρώπων» και η τρομοκρατία. Έκανε επίθεση στους Τόρις γιατί «δεν απέκτησαν έλεγχο στα σύνορά μας» καθώς και για τη μείωση της Συνοριακής Δύναμης. Οι Εργατικοί έχουν υποσχεθεί να κλείσουν δύο κέντρα κράτησης μεταναστών αφήνοντας ανοιχτό το ζήτημα για το τι θα γίνουν τα υπόλοιπα οκτώ.

Αυτή δεν είναι μία ασυνήθιστη συμπεριφορά για τους Εργατικούς, ακόμα κι όταν βρίσκονταν υπό την ηγεσία της αριστερής πτέρυγάς τους. Αναλογιστείτε την αντίδραση της κυβέρνησης των Εργατικών του Κλέμεντ Άτλι όταν το πλοίο Empire Windrush κατευθυνόταν προς τη Βρετανία το 1948. Το Windrush ήταν μέρος του μεταναστευτικού κύματος στη Βρετανία από τις αποικίες και τις πρώην αποικίες στην Καραϊβική και την ινδική υποήπειρο για να καλυφθούν οι ελλείψεις εργατικού δυναμικού μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1948 η κυβέρνηση των Εργατικών πέρασε τον Νόμο για τη Βρετανική Ιθαγένεια, καθιερώνοντας το καθεστώς της «ιθαγένειας του Ηνωμένου Βασιλείου και των Αποικιών» – συμπεριλαμβάνοντας το δικαίωμα παραμονής και εργασίας στη Βρετανία ανθρώπων που είχαν γεννηθεί στις αποικίες.

Όμως πριν το Windrush αφήσει το λιμάνι της Τζαμάικα, ο Άτλι ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης των Εργατικών, προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκτρέψει την πορεία του προς την Ανατολική Αφρική. Αφού το πλοίο έφτασε στο Τίλμπουρι, ο Arthur Creech Jones, ο Υπουργός Αποικιών, είπε μην ανησυχείτε, ακόμα κι αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρετανικά διαβατήρια «δεν πρόκειται να βγάλουν πάνω από ένα χειμώνα στην Αγγλία». Αυτό έκανε και κάνει το Εργατικό Κόμμα όταν βρίσκεται στην κυβέρνηση. Εκ μέρους της βρετανικής αστικής τάξης, το Εργατικό Κόμμα διαχειρίζεται το καπιταλιστικό κράτος, το οποίο είναι μέχρι το μεδούλι ρατσιστικό. Θα πρόσθετα ότι αυτή η μεταπολεμική κυβέρνηση των Εργατικών διαχειριζόταν επίσης τη ρατσιστική και παρακμάζουσα με γοργούς ρυθμούς Βρετανική Αυτοκρατορία.

Όταν έληξε η έλλειψη εργατικών χεριών, οι μεταναστευτικοί νόμοι απέκτησαν έναν χαρακτήρα όλο και περισσότερο υπέρ των διακρίσεων. Το 1962 ο Νόµος Κοινοπολιτείας περί Μετανάστευσης έβαλε τέλος στο αυτόματο δικαίωμα της παραμονής για τους κατοίκους των χωρών της Κοινοπολιτείας που εισέρχονται στη Βρετανία, που τότε συμπεριελάμβανε την Ινδία και το Πακιστάν και επρόκειτο σύντομα να περιλάβει και τις πρώην αποικίες στην Καραϊβική. Αυτός ο νόμος είχε σχεδιαστεί για να κρατά έξω από τη χώρα μαύρους και Ασιάτες αλλά να επιτρέπει την είσοδο σε λευκούς από χώρες όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία. Οι ­Εργατικοί, στην αντιπολίτευση τότε, πήραν θέση εναντίον του Νόμου του 1962. Όταν όμως οι Εργατικοί επέστρεψαν στην εξουσία το 1964 με επικεφαλής τον Χάρολντ Ουίσλον, σχεδόν αμέσως άρχισαν να επεκτείνουν την αντιμεταναστευτική νομοθεσία.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 χιλιάδες Ασιάτες από την Ανατολική Αφρική, κυρίως από την Κένυα και την Ουγκάντα, διέφευγαν ή απελαύνονταν από τις μαύρες εθνικιστικές κυβερνήσεις αυτών των χωρών [πρόκειται για ασιατικό πληθυσμό που μετέφεραν οι Βρετανοί από την Ινδία για να δουλέψουν στους σιδηροδρόμους κτλ.]. Η βρετανική κυβέρνηση των Εργατικών τους έκλεισε με πάταγο την πόρτα μέσω του Νόµου Κοινοπολιτείας περί Μετανάστευσης του 1968. Αυτός ο νόμος εισήγαγε την αποκαλούμενη αρχή της «Patriality», σύμφωνα με την οποία μπορούσε να ζήσει και να εργαστεί κάποιος στη Βρετανία αν είχε έναν γονιό ή παππού που είχε γεννηθεί στη χώρα. Για εκατομμύρια από εκείνους τους σκουρόχρωμους από τις χώρες της Κοινοπολιτείας το «δικαίωμά τους» στη βρετανική υπηκοότητα ήταν ένα άδειο κέλυφος.

Πολλοί θα γνωρίζετε τις ωμότητες που διαπράχθηκαν σε βάρος Βρετανών πολιτών από την Καραϊβική που είχαν κατακλύσει τον τύπο για πολλές εβδομάδες την περασμένη άνοιξη. Όπως μπορείτε να δείτε από όσα περιέγραψα παραπάνω, η μοχθηρή μεταναστευτική πολιτική του «εχθρικού περιβάλλοντος» της Τερέζας Μέι ακολουθεί πλήθος προηγούμενων πράξεων. Και τώρα ένα χρόνο αφότου άρχισαν να βγαίνουν στο φως αναφορές για το πώς αυτοί οι μαύροι Βρετανοί, παιδιά των αφίξεων των μεταναστών την εποχή του Windrush, απολύονταν, πετιούνταν στο δρόμο, βρίσκονταν αντιμέτωποι με την άρνηση της ιατρικής περίθαλψης, κλείνονταν σε κέντρα κράτησης και απελαύνονταν, ακόμη πολλοί από αυτούς περιμένουν την «αποκατάσταση» που τους έχουν υποσχεθεί.

Όλα αυτά υπογραμμίζουν ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, τόσο υπό τη διακυβέρνηση των Εργατικών κυβερνήσεων όσο και των Τόρις, η αστική τάξη κάνει νόμους περί μετανάστευσης, όπως και όλους τους άλλους νόμους, για να εξυπηρετήσει τα ταξικά της συμφέροντα. Το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν είναι ένα αστικό εργατικό κόμμα, για να χρησιμοποιήσουμε τo χαρακτηρισμό του Λένιν. Έχει εργατική βάση φορτωμένη με μία φιλοκαπιταλιστική ηγεσία και πρόγραμμα, οπότε φυσικά πάντοτε υπεράσπιζε την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα απευθύνει κάλεσμα για γενικές εκλογές, για μία κυβέρνηση με τον Κόρμπιν και για «ένα σοσιαλιστικό, διεθνιστικό, αντιρατσιστικό Brexit προς το συμφέρον όλων των εργατών» (Socialist, 25 Ιουλίου 2018). Μία Εργατική κυβέρνηση του Κόρμπιν θα είναι μία καπιταλιστική κυβέρνηση και δεν θα εφαρμόσει «σοσιαλιστικές πολιτικές».

Αυτό που χρειάζεται δεν είναι μία καπιταλιστική κυβέρνηση υπό την ηγεσία των Εργατικών, αλλά η εγκαθίδρυση της εργατικής τάξης ως άρχουσας τάξης. Και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί μέσω του Κοινοβουλίου των καπιταλιστών – απαιτεί μία εργατική επανάσταση, καθοδηγούμενη από ένα Λενινιστικό κόμμα της πρωτοπορίας. Η Σπαρτακιστική Ένωση/Βρετανίας αγωνίζεται για να οικοδομήσει ένα τέτοιο επαναστατικό εργατικό κόμμα, ένα κόμμα που θα δρα ως λαϊκός κήρυκας στην υπεράσπιση όλων των καταπιεσμένων, μεταξύ αυτών και των μεταναστών και των προσφύγων. Η οικοδόμηση τέτοιων κομμάτων διεθνώς είναι μέρος της επανασφυρηλάτησης της Τροτσκιστικής Τετάρτης Διεθνούς ως το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το σύνθημά μας είναι οι Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Όμως αυτό δεν θα σας προσφερθεί από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών ή από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το Εργατικό Κόμμα, που διαχειρίζονται τα καπιταλιστικά κράτη. Θα είναι απόρροια των εργατικών επαναστάσεων στις ευρωπαϊκές χώρες που θα σαρώσουν τα καπιταλιστικά κράτη και θα απαλλοτριώσουν την αστική τάξη. Η προλεταριακή εξουσία θα καταστήσει δυνατή τη δημιουργία κολλεκτιβοποιημένων οικονομιών, που θα βασίζονται σε διεθνή σχεδιασμό και θα θέτουν την υλική βάση για ένα ποιοτικό άλμα στην παραγωγικότητα της εργασίας και την υλική αφθονία. Αυτό χρειάζεται για την τελική απονέκρωση του κράτους και την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας, αταξικής, κομμουνιστικής κοινωνίας.