Αποκτήστε Συνδρομή στον Μπολσεβίκο, Όργανο της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας

Αρχείο

	Ο Μπολσεβίκος Τεύχος 6	Οκτώβριος 2020

Ολομέλεια της ΔΕΕ

Η Πάλη Κατά της Κεντριστικής Συνθηκολόγησης προς την ΕΕ

Κάτω η ΕΕ!

Εμπρός με το Λάβαρο του Λενινισμού!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση από το Spartacist (αγγλική έκδοση) Νο 66, Άνοιξη 2020.

Το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία η Ολομέλεια της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής (ΔΕΕ) της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης (Τεταρτοδιεθνιστικής/ΔΚΕ). Αυτή η συνάντηση της ΔΕΕ, του ανώτατου οργάνου λήψης αποφάσεων της ΔΚΕ ανάμεσα στα συνέδρια, ήρθε σε μία πολύ σημαντική στιγμή για την οργάνωσή μας. O θάνατος του βασικού ιδρυτή και για μεγάλο διάστημα ηγέτη του κόμματος Jim Robertson τον Απρίλιο του 2019, του οποίου οι παρεμβάσεις ήταν καίριες για τη διατήρηση του επαναστατικού μας προσανατολισμού, έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα της πολιτικής μας συνέχειας. Επίσης, αυτή ήταν η πρώτη συγκέντρωση της ηγεσίας που εκλέχθηκε στο Έβδομο Διεθνές Συνέδριο της ΔΚΕ το 2017, το οποίο αποτέλεσε την κορύφωση μιας σκληρής πάλης για την επανεγκαθίδρυση του Λενινιστικού πλαισίου στο εθνικό ζήτημα και τη διόρθωση των συμβιβασμών με το σοβινισμό των Μεγάλων Δυνάμεων (βλ. «Η Πάλη για τον Λενινισμό στο Εθνικό Ζήτημα», Ο Μπολσεβίκος τεύχος 3, Οκτώβριος 2017). Η ολομέλεια και το υπόμνημα που υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη ΔΕΕ με τίτλο «Εμπρός με το Λάβαρο του Λενινισμού!», αποτελούσαν τη συνέχεια αυτής της πάλης.

Κεντρικός στόχος της ολομέλειας ήταν να επανακτήσουμε το σαφές προγραμματικό πλαίσιο της εναντίωσής μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) που είχαμε θεμελιώσει τη δεκαετία του 1970. Ως μέρος του αποπροσανατολισμού μας, την περίοδο που σημαδεύτηκε από την αντεπανάσταση του 1991-92 που κατέστρεψε τη Σοβιετική Ένωση, ένα εκφυλισμένο εργατικό κράτος, η ΔΚΕ είχε επανειλημμένα συνθηκολογήσει με την ΕΕ, μία κοινοπραξία από ανισότιμα καπιταλιστικά κράτη, κυριαρχούμενη από τον γερμανικό και σε λιγότερο βαθμό τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Όπως ανέφερε στην ολομέλεια η συντρόφισσα Jay, μέλος της Διεθνούς Γραμματείας (ΔΓ):

«Η κύρια αντίθεσή μας απέναντι στην ΕΕ έγινε φιλελεύθερη οργή για τη “ρατσιστική Ευρώπη Φρούριο”, υπονοώντας ότι οι ιμπεριαλιστές θα πρέπει να σταματήσουν να είναι ρατσιστές και να υπερασπίζονται τους μετανάστες. Προβάλαμε το αίτημα για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν να ήταν κάποιου είδους επέκταση της ΕΕ. Και την περίοδο που η οικονομική κρίση χτύπησε την Ευρώπη το 2010, εμείς γράφαμε για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ “ότι βοηθούν” τις εξαρτημένες χώρες με το χρέος τους».

Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήσαμε μία σειρά από αγώνες για να επαναβεβαιώσουμε την οξεία αντίθεσή μας προς την ΕΕ. Παρακάτω ακολουθεί η ενότητα του υπομνήματος της ολομέλειας, που επιμελήθηκε προς δημοσίευση και κωδικοποιεί τα αποτελέσματα της συζήτησης και της πάλης πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Κεντρικό καθήκον από το Διεθνές Συνέδριο υπήρξε η εδραίωση μιας νέας διεθνούς συλλογικής ηγεσίας ικανής να αντιμετωπίσει τις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΔΚΕ σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται κυρίως από την έλλειψη κοινωνικών αγώνων και την οπισθοδρόμηση της προλεταριακής συνείδησης. Στο υπόμνημα της ολομέλειας σημειώνεται: «Χωρίς τον σύντροφο Robertson η ικανότητά μας να διατηρήσουμε την επαναστατική μας συνέχεια εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της ΔΓ, ως εκτελεστικού βραχίονα της ΔΕΕ, να δώσει όσο το δυνατόν την πιο ξεκάθαρη προγραμματική καθοδήγηση. Το καθήκον μας είναι να κάνουμε αυτό που έκανε ο Λένιν και να δημιουργήσουμε ένα κόμμα που θα απαρτίζεται από πολλαπλά στρώματα σκεπτόμενων Μπολσεβίκων». 

Από το 2017 η ΔΓ είχε μία ασυνήθιστη σύνθεση, με έναν αριθμό μελών της να μη μένουν στο διεθνές κέντρο. Η γεωγραφική διασπορά γεννά προκλήσεις. Συγχρόνως, αυτή η διάταξη είναι ζωτικής σημασίας γιατί ο κάθε σύντροφος έχει μεγαλύτερη απόσταση και έτσι παίζει τον ρόλο διορθωτικού μηχανισμού σε προγραμματικά ζητήματα στη Διεθνή και στα άλλα εθνικά τμήματα των συντρόφων μας. Επίσης, εξυπηρετεί στην εξισορρόπηση των πιέσεων που προκύπτουν έχοντας το κέντρο μας στις ΗΠΑ, την ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα. 

Το γεγονός ότι τα περισσότερα μέλη μας βρίσκονται συγκεντρωμένα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα ασκεί μία παραμορφωτική πίεση για την ΔΚΕ. Το ειδικό βάρος του αμερικανικού τμήματος, και το κλίμα που υπάρχει στις ΗΠΑ με την «πάλη κατά της δεξιάς» υπό την προεδρία του Τραμπ και υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος, εξακολουθούν να αποτελούν προκλήσεις για εμάς (βλ. «In the Predominant Imperialist Power», Workers Vanguard No 1158, 26 Ιουλίου 2019 [«Στην Κυρίαρχη Ιμπεριαλιστική Δύναμη»]). Το υπόμνημα της ολομέλειας συμπεριέλαβε και μία ενότητα σχετικά με την Σπαρτακιστική Ένωση/ΗΠΑ (Spartacist League/U.S.-SL/U.S.) και μία για το γερμανικό τμήμα, το Σπαρτακιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (Spartakist-Arbeiterpartei Deutschlands-SpAD), το οποίο εστιάζει κυρίως στην πάλη τους σχετικά με την ΕΕ. Η ολομέλεια πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία, εν μέρει με στόχο να καταπολεμήσει τις πιέσεις στο SpAD καθώς και να προωθήσει την ενσωμάτωσή του στη Διεθνή. 

Η δέσμευσή μας στο διεθνισμό υπογραμμίστηκε από την πολύγλωσση φύση της συγκέντρωσης. Οι παράλληλες μεταφράσεις έκαναν δυνατή την πρόσβαση στις διαδικασίες σε τέσσερις γλώσσες, μεταξύ αυτών για πρώτη φορά και τη γερμανική. Τόσο η ολομέλεια όσο και το υπόμνημα παρείχαν έντονα κίνητρο για το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε γερές ρίζες στην κομμουνιστική προγραμματική συνέχεια και στην ιστορία. 

Η ολομέλεια ξεκίνησε με ένα εκπαιδευτικό θέμα σχετικά με τη γερμανική ενοποίηση υπό την ηγεσία του Μπίσμαρκ και την Παλινόρθωση του Μέιτζι στην Ιαπωνία. Οι παρουσιάσεις εξήγησαν πώς αυτές οι αστικές επαναστάσεις από τα πάνω οδήγησαν στην άνοδο της Γερμανίας και της Ιαπωνίας ως κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το άρθρο «The Meiji Restoration: A Bourgeois Non-Democratic Revolution» (Spartacist [αγγλική έκδοση] Νο 58, Άνοιξη 2004 [«Η Παλινόρθωση του Μέιτζι: Μια Αστική μη Δημοκρατική Επανάσταση»]), ένα προγραμματικό κείμενο θεμελιώδους σημασίας για το έργο της Σπαρτακιστικής Ομάδας της Ιαπωνίας, αποτελεί ταυτόχρονα μία ανάλυση της σύγχρονης ιστορίας της Ιαπωνίας και ένα απαραίτητο όπλο για την πολιτική πάλη κατά της ρεφορμιστικής αριστεράς. Είναι κρίσιμο για το γερμανικό μας τμήμα να κατανοήσει τη σπουδαιότητα του Μπίσμαρκ ώστε να καταλάβει τη δημιουργία του γερμανικού καπιταλιστικού κράτους, τη θέση και το ρόλο του ως ιμπεριαλιστικής δύναμης στο κέντρο της Ευρώπης.

Διατλαντικός Οπορτουνισμός για την ΕΕ

Ενώ τα προβλήματά μας σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε την ΕΕ αντανακλούν τις πιέσεις που δεχόμαστε στα ευρωπαϊκά μας τμήματα, μεγάλο μέρος από τη λανθασμένη προσέγγισή μας προήλθε από την SL/U.S.. Υπήρξε μια σημαντική πάλη πριν την ολομέλεια η οποία συνεχίστηκε και μετά, σε σχέση με την αναγνώριση του γεγονότος ότι η ΕΕ εξακολουθεί να κατέχει καίρια θέση στα στρατηγικά συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, παρά τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αμερικανική αστική τάξη και την αντίπαλη γερμανική και άλλες. Το αμερικανικό κεφάλαιο έχει σε μεγάλο βαθμό επενδύσει στην Ευρώπη και η ΕΕ εξακολουθεί να λειτουργεί ως παράρτημα της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ το οποίο κυριαρχείται από τις ΗΠΑ.

Η άρνηση αυτής της σχέσης σημαίνει τη συνθηκολόγηση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Όμως, αρχικά υπήρξε αντίσταση στην κατανόηση αυτής της σχέσης από μέλη της ΔΕΕ στο αμερικανικό τμήμα συμπεριλαμβανομένων και κάποιων μελών της ΔΓ, που έτειναν να υποβαθμίζουν τα προβλήματα σε αυτό το ζήτημα σε κακές διατυπώσεις στις εφημερίδες μας ή σε ανεπαρκή ανάλυση. Ένα δείγμα του προβλήματος, που περιγράφεται στο απόσπασμα του υπομνήματος, ήταν ότι το αρχικό προσχέδιο για τη διακήρυξη της ΔΕΕ σχετικά με τις εκλογές για το «Ευρωκοινοβούλιο» το 2019 που γράφτηκε στην Αμερική, άμβλυνε την εναντίωσή μας από θέση αρχής για την υποβολή υποψηφιότητας σε αυτό το σώμα, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα διπλωματικό εργαλείο των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ. (Η διακήρυξη της ΔΕΕ είναι δημοσιευμένη στην εφημερίδα μας Ο Μπολσεβίκος τεύχος 5, Μάιος 2019). Γενικότερα, όπως έγραψε η Γραμματέας της ΔΓ σε ένα κείμενο μετά την ολομέλεια, ο φιλελευθερισμός απέναντι στην ΕΕ που προέρχεται από το αμερικανικό τμήμα «ήταν μία ξαναζεσταμένη εκδοχή του πώς ο δικός μας ιμπεριαλισμός προσεγγίζει την ΕΕ, δηλ., ένα είδος υποστήριξης στην ευρωπαϊκή “ενσωμάτωση”, που αποτελεί θέση του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ».

Τα προβλήματά μας για την ΕΕ προήλθαν κατά ένα μέρος από τον εξωραϊσμό του ρόλου του χρηματιστικού κεφαλαίου στην καταπίεση των εξαρτημένων χωρών της Ευρώπης. Στο έργο του Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού (1916), ο ηγέτης των Μπολσεβίκων Β.Ι. Λένιν εξέθεσε το Καουτσκικό ψέμα ότι ο ιμπεριαλισμός είναι απλώς μία πολιτική στρατιωτικής επιθετικότητας. Ο Λένιν εξήγησε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ένα στάδιο του καπιταλισμού στο οποίο έχουν κυριαρχήσει τα μονοπώλια και το χρηματιστικό κεφάλαιο και ο κόσμος έχει μοιραστεί από μία χούφτα αντίπαλων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οι ιμπεριαλιστές, συμπεριλαμβάνοντας και την αμερικανική αστική τάξη, έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη από την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και το ευρώ.

Δεν υπάρχει τίποτα ειρηνικό με την ΕΕ, ένα εργαλείο για την ιμπεριαλιστική λεηλασία των καταπιεζόμενων εθνών της Ευρώπης και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ωστόσο, υπάρχουν ευρέως διαδεδομένες ψευδαισθήσεις ότι υπάρχει «ειρήνη στην Ευρώπη», γιατί η Γερμανία οικοδομεί την ΕΕ αντί να εισβάλλει σε άλλες χώρες. Ο Λένιν στο έργο του Ιμπεριαλισμός έβαλε στο στόχαστρο τέτοιες αντιλήψεις:

«Γι’ αυτό οι “διιμπεριαλιστικές” ή “υπεριμπεριαλιστικές” συμμαχίες στην καπιταλιστική πραγματικότητα … με οποιαδήποτε μορφή κι αν κλείνονται αυτές οι συμμαχίες, με τη μορφή ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού ενάντια σ’ έναν άλλο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, ή με τη μορφή μιας γενικής συμμαχίας όλων των ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων – αποτελούν απλώς αναπόφευκτες “ανάπαυλες” ανάμεσα στους πολέμους. Οι ειρηνικές συμμαχίες προετοιμάζουν τους πολέμους και με τη σειρά τους ξεπηδούν από τους πολέμους, καθορίζοντας η μια την άλλη, γεννώντας τη διαδοχή των μορφών της ειρηνικής και της μη ειρηνικής πάλης πάνω στο ίδιο ακριβώς έδαφος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων και των αμοιβαίων σχέσεων της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής».

—Άπαντα Λένιν, τόμος 27, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988

Στην πορεία προς την ολομέλεια, ένα μέλος της ΔΕΕ επανέλαβε τους παλιούς συμβιβασμούς του κόμματος προς την ΕΕ, αντιμετωπίζοντάς την σαν μία ομοσπονδία ισότιμων κρατών, αντί για μία σειρά από εκμεταλλευτικές συμφωνίες που έχουν επιβληθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στα θύματά τους. Με πρόσχημα τη σκληρή στάση απέναντι στον ελληνικό εθνικισμό, το μέλος της ΔΕΕ ισχυρίστηκε ότι ήταν λάθος που είπαμε ότι η ΕΕ ήταν υπεύθυνη για τη συντριβή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015 σχετικά με το βάναυσο σχέδιο «διάσωσης» της ΕΕ από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Αφού η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ψήφισε «Όχι», οι ιμπεριαλιστές επέμειναν σε ένα ακόμα πιο βάναυσο πρόγραμμα λιμοκτονίας και ταπείνωσης, στο οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε ξεπουλώντας τις ελληνικές μάζες. Το μέλος της ΔΕΕ, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κύρια υπεύθυνη, παρείχε άλλοθι στην ΕΕ για την ιμπεριαλιστική υποδούλωση της Ελλάδας. Απορρίπτοντας αυτό το σοβινιστικό πλαίσιο, το υπόμνημα της ολομέλειας επαναβεβαίωσε: «Ενώ η Ελλάδα επίσημα είναι μία ανεξάρτητη χώρα, ουσιαστικά δεν ελέγχει τη δική της εσωτερική και εξωτερική πολιτική». 

Συνεχίζοντας την Πάλη Κατά της Σοβινιστικής Ύδρας

Το Έβδομο Διεθνές Συνέδριο ήταν κρίσιμης σημασίας για την ικανότητα της ΔΚΕ να πάρει ξεκάθαρη θέση στο πλευρό των καταπιεζόμενων εθνών και εναντίον του σοβινισμού των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Ολομέλεια της ΔΕΕ προώθησε αυτή την πάλη, κάνοντας μία σημαντική διόρθωση για το πώς είχαμε χαρακτηρίσει την κακομεταχείριση από δύο πρώην πλέον μέλη που είχαν αναμιχθεί στο έργο της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ). Τα μέλη του ελληνικού τμήματος είχαν επικρίνει το γεγονός ότι οι ενέργειες αυτών των ατόμων δεν είχαν αναγνωριστεί ως ρατσιστικές τον καιρό που βρίσκονταν στην Ελλάδα, και ότι στο Διεθνές Συνέδριο οι πράξεις τους είχαν αντιμετωπιστεί ως συνέχεια άλλων αισχρών συμπεριφορών που ήρθαν στο φως στη διάρκεια της πάλης κατά του αγγλοσοβινισμού. Οι σύντροφοι της ΤΟΕ έθεσαν το ζήτημα για το εάν αυτοί οι δύο έπρεπε να παραμείνουν μέλη και ζήτησαν να διεξαχθεί έρευνα από τη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου. Μόλις ξεκίνησε η έρευνα ο ένας από τους δύο παραιτήθηκε από το κόμμα.

Η ολομέλεια πέρασε ένα ψήφισμα δηλώνοντας ότι το Διεθνές Συνέδριο είχε αποτύχει να χαρακτηρίσει σωστά τη συμπεριφορά αυτών των δύο ως ρατσιστική, ότι η συμπεριφορά τους ήταν ποιοτικά χειρότερη από άλλες περιπτώσεις κακοποιητικής συμπεριφοράς στην ΔΚΕ, και ότι θα έπρεπε να διαγραφούν τη στιγμή που συντελέστηκαν οι πράξεις τους. Μετά την ολομέλεια, η δεύτερη από τους δύο διαγράφτηκε αφού υποστήριξε το αηδιαστικό της ιστορικό στην Ελλάδα και εξέθεσε τον εαυτό της ως μια ιδιοτελή ψεύτρα.

Ως μία μικρή επαναστατική Μαρξιστική τάση σε μία παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αντίδρασης έπρεπε να παλέψουμε σκληρά ενάντια στις πιέσεις της αστικής κοινωνίας για να κρατήσουμε ψηλά το λάβαρο του Λενινισμού. Όμως οι πολυάριθμοι εσωτερικοί αγώνες μας την τελευταία περίοδο έχουν δείξει ότι υπάρχει μία ΔΕΕ ζωντανή και ικανή να παρεμβαίνει, με συντρόφους από ολόκληρη τη Διεθνή να διαδραματίζουν καίρια σημαντικούς ρόλους. Οι συζητήσεις πριν την ολομέλεια και οι ίδιες οι διαδικασίες τόνισαν για άλλη μία φορά την αναγκαιότητα της διεθνούς συνεργασίας. Η ολομέλεια αποτέλεσε μια ισχυρή δήλωση της αφοσίωσης της ΔΚΕ στην προοπτική της επανασφυρηλάτησης της Τετάρτης Διεθνούς ως το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης, το θεμελιώδες όργανο που θα ανοίξει το δρόμο προς τα εμπρός για το προλεταριάτο και θα αντιταχθεί στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στον πλανήτη. 

Υπόμνημα της Ολομέλειας της ΔΕΕ

(απόσπασμα)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία επιλογή από το υπόμνημα που υιοθετήθηκε από την ολομέλεια της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΚΕ το καλοκαίρι του 2019.

Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το κόμμα έχει επανειλημμένα συνθηκολογήσει με την ΕΕ, αντιμετωπίζοντας αυτή την κοινοπραξία που κυριαρχείται από ιμπεριαλιστές ως ένα υπερεθνικό κράτος και ενδίδοντας στις ψευδαισθήσεις του «προοδευτικού» της χαρακτήρα. Ο σύντροφος Robertson παρενέβη επανειλημμένα για να διορθώσει αυτές τις παρεκκλίσεις, επιμένοντας να διατηρήσουμε την ιστορική μας αντίθεση προς την ΕΕ. Όπως επέμενε «Η ΕΕ δεν είναι ένα κράτος. Είναι μία συνθήκη στην οποία προσχώρησαν κράτη». Αν και με τα χρόνια έγιναν πολλές διορθωτικές κινήσεις, αυτές είχαν μερικό χαρακτήρα και ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε τη συνθηκολόγησή μας σ’ αυτό το ζήτημα σε όλο της το εύρος. Αυτή η ολομέλεια επιδιώκει την κριτική αναθεώρηση και τη διόρθωση πολλών προηγούμενων παρεκκλίσεών μας όσον αφορά την ΕΕ, μαζί και αυτών της τελευταίας περιόδου, με σκοπό να προχωρήσουμε προς τα εμπρός έχοντας μία ισχυρή προγραμματική βάση.

Είμαστε αντίθετοι στην ΕΕ και το εργαλείο της το ευρώ από θέση αρχής. Η ΕΕ αποτελεί μία ασταθή συμμαχία κυριαρχούμενη από τον γερμανικό και σε λιγότερο βαθμό τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Σκοπός της είναι να αυξήσει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και την υποδούλωση των εξαρτημένων χωρών από τους ιμπεριαλιστές και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών έναντι των Αμερικανών και Ιαπώνων αντιπάλων τους. Συγχρόνως, η ΕΕ δημιουργήθηκε με τη στήριξη των ΗΠΑ και παραμένει αναπόσπαστο μέρος της κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ διατλαντικής συμμαχίας, κάτι για το οποίο υπήρξε διαφωνία στην προκαταρκτική φάση αυτής της ολομέλειας. 

Ο ρεβιζιονισμός όσον αφορά την ΕΕ συνιστά συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό. Για τα τμήματα στην Ευρώπη είναι φανερό ότι οι συνθηκολογήσεις επάνω σε αυτό το ζήτημα προέρχονται από την πίεση που ασκείται από τις άρχουσες τάξεις τους. Όμως, σε μερικές περιπτώσεις τα προβλήματά μας για την ΕΕ είτε προήλθαν από συντρόφους της SL/U.S., είτε τα συμμερίζονταν σύντροφοι στην Αμερική, τα οποία αντανακλούσαν τις πολιτικές πιέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. 

Οι σοσιαλδημοκράτες και οι εργατικοί εντολοδόχοι (labor lieutenants) του κεφαλαίου έχουν παίξει καίριο ρόλο στη διάδοση του μύθου για την ΕΕ ως μία μόνιμη, ειρηνική, δημοκρατική υπερεθνική οντότητα. Στο Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού (1916) ο Λένιν ασκώντας πολεμική στον Καρλ Κάουτσκι, που είχε θέσει παρόμοια επιχειρήματα, έγραφε ότι αντιπροσωπεύει την:

«πιο αντιδραστική παρηγόρια των μαζών με τις ελπίδες ότι είναι δυνατόν να υπάρχει διαρκής ειρήνη στις συνθήκες του καπιταλισμού, με την απόσπαση της προσοχής τους από τις οξυμένες αντιθέσεις και τα ακανθώδη προβλήματα της σύγχρονης εποχής και τον προσανατολισμό της προσοχής τους προς τις απατηλές προοπτικές κάποιου δήθεν νέου μελλοντικού “υπεριμπεριαλισμού”».

—Όπως παραπάνω

Τα προβλήματα που είχε το κόμμα στο να εναντιωθεί στην ΕΕ είναι μέρος των ευρύτερων συμβιβασμών μας με τον σοβινισμό των Μεγάλων Δυνάμεων και τον ιμπεριαλισμό. Η σημερινή πάλη αναφορικά με την ΕΕ αποτελεί συνέχεια της πάλης εναντίον της σοβινιστικής Ύδρας, όπως αυτή κωδικοποιείται στο κείμενο του Διεθνούς Συνεδρίου του 2017. 

Ο Ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ

Η ΕΕ δεν είναι ένα ομοιογενές μπλοκ ενωμένο κατά των ΗΠΑ, αν και λειτουργεί ως μπλοκ ενάντια στις ΗΠΑ σε συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα. Ο προκάτοχός της, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ήταν ιστορικά ένα Ψυχροπολεμικό εργαλείο των ΗΠΑ εναντίον της ΕΣΣΔ, και η ΕΕ συνεχίζει να ενεργεί ως παράρτημα του ΝΑΤΟ. Η αμερικανική άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί την ΕΕ για να διατηρεί τη Γερμανία εντός της τροχιάς των ΗΠΑ και για να αντιτάσσεται στη Ρωσία. Οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία συνεχίζουν να συνεργάζονται για την επέκταση τόσο της ΕΕ όσο και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Σε οικονομικό επίπεδο, μεγάλο μέρος της υπεραξίας που εξάγεται από την εκμετάλλευση των εργατών στην Ευρώπη το ιδιοποιούνται οι Αμερικανοί καπιταλιστές, άμεσα και έμμεσα. Η αμερικανική αστική τάξη έχει επωφεληθεί πολιτικά και οικονομικά από την ΕΕ και συντριπτικά την υποστηρίζει.

Την περίοδο που ακολούθησε την καπιταλιστική αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, η προπαγάνδα μας εσφαλμένα εξαφάνισε το ρόλο των ΗΠΑ στην ΕΕ. Παρουσιάζοντας την ΕΕ σαν να ήταν ενωμένη απέναντι στις ΗΠΑ, κάναμε το μπλοκ να φαίνεται πιο σταθερό από όσο πραγματικά είναι και μειώσαμε τις διαφορές ανάμεσα στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Όταν αρχίσαμε να διορθώνουμε τις συνθηκολογήσεις μας με την ΕΕ, αυτές αντιμετωπίστηκαν απλώς ως ένα «ευρωπαϊ­­κό πρόβλημα», απορρίπτοντας ότι τα προβλήματα στις ΗΠΑ αποτελούσαν συνθηκολόγηση με την πολιτική πίεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Πρόσφατα παραδείγματα ήπιας στάσης της αμερικανικής ηγεσίας απέναντι στην ΕΕ ήταν όταν δεν αναφέρθηκε ο ρόλος των ΗΠΑ στο προσχέδιο της εισαγωγής στο άρθρο «Greece: Chauvinist Frenzy over Macedonia» (Workers Vanguard No 1142, 19 Οκτωβρίου 2018) [«Ελληνικό Σοβινιστικό Παραλήρημα για τη Μακεδονία», Ο Μπολσεβίκος τεύχος 4, Απρίλιος 2018]∙ επίσης αμβλύνοντας την αντίθεσή μας προς το «Κοινοβούλιο» της ΕΕ στο προσχέδιο της διακήρυξης που γράφτηκε στη Νέα Υόρκη («Κάτω η ΕΕ! Καμία Συμμετοχή στο Ψευτο-­Κοινοβούλιό της!», Ο Μπολσεβίκος τεύχος 5, Μάιος 2019) και στη συνέχεια, θάβοντας δύο κείμενα που σχετίζονταν με τα προβλήματα στο προσχέδιο. 

[…]

Η Εξέλιξη της Προπαγάνδας μας για την ΕΕ

Τη δεκαετία του 1970, η τάση μας ήταν αντίθετη από θέση αρχής στην ΕΟΚ (ή Κοινή Αγορά), τον άμεσο προκάτοχο της ΕΕ. Τα άρθρα μας εκείνη την εποχή αναγνώριζαν ξεκάθαρα την ΕΟΚ ως μία αντιδραστική συμφωνία ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη που στρεφόταν εναντίον της εργατικής τάξης και της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η προπαγάνδα αποτελεί ένα πρότυπο για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ΕΕ. Ένα κείμενο από έναν σύντροφο της ΔΓ στο οποίο παρουσιαζόταν λεπτομερειακά η εξέλιξη της προπαγάνδας μας σχετικά με την ΕΕ, εξηγούσε ότι στην πρότερη προπαγάνδα μας ασκούσαμε αποτελεσματική πολεμική κατά των αντιπάλων μας που αντιμετώπιζαν την ΕΟΚ ως ένα Καουτσκικό «υπερκράτος». Το τελευταίο εξαφανίστηκε από την προπαγάνδα μας καθώς εμείς οι ίδιοι αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε την ΕΕ ως ένα «υπερκράτος». 

Η αντισοβιετική φύση της ΕΟΚ σωστά ήταν κεντρική στην αντίθεσή μας από θέση αρχής απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική κοινοπραξία. Από τη στιγμή που η Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε πια, ως μέρος του γενικού αποπροσανατολισμού που προκλήθηκε από αυτή την κοσμοϊστορική ήττα, η αντίθεσή μας προς την ΕΕ άρχισε να κλονίζεται, με έναν όμως ανομοιόμορφο τρόπο. Ενώ ορισμένα από τα άρθρα που γράφτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κράτησαν ορθά την πολιτική μας γραμμή, άλλα έθαψαν την αντίθεσή μας προς την ΕΕ πίσω από ιμπρεσιονιστικές αναλύσεις και πομπώδεις προβλέψεις.

Η διακήρυξη που δημοσιεύσαμε το 1997 για την «Ευρωπορεία» στο Άμστερνταμ με τίτλο «For a Workers Europe – For Socialist Revolution!» (WV Νο 670, 13 Ιουνίου 1997, [«Για μία Εργατική Ευρώπη – Για την Σοσιαλιστική Επανάσταση!»]), είναι το τελευταίο επίσημο ορθόδοξο άρθρο που γράψαμε για την ΕΕ για αρκετά χρόνια, και συχνά έχουμε παραθέσει αποσπάσματα του άρθρου στην πιο πρόσφατη προπαγάνδα μας. Το άρθρο επαναβεβαίωνε τις θεμελιώδεις θέσεις μας σε γενικές γραμμές, όμως ήδη παρουσίαζε σημαντικές αδυναμίες. Η «Ευρωπορεία» ήταν ένα σημαντικό σημείο καμπής για την ευρωπαϊκή αριστερά η οποία κινητοποιήθηκε ανοιχτά υπέρ της ΕΕ. Ωστόσο, το άρθρο απέτυχε να καταγγείλει με οξύτητα αυτή την κινητοποίηση υπέρ της ΕΕ, αντικατοπτρίζοντας μία οπορτουνιστική άμβλυνση στην αντίθεσή μας απέναντι στην ΕΕ. Η διακήρυξη περιέχει άλλο ένα σοβαρό πολιτικό σφάλμα, υποστηρίζοντας ότι «είτε με είτε χωρίς τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο κύριος εχθρός των εργατών της κάθε χώρας είναι η “δική τους” αστική τάξη». Αυτή η λανθασμένη χρήση του συνθήματος του Καρλ Λίμπκνεχτ για τον ενδο-­ιμπεριαλιστικό πόλεμο εξαφανίζει τον κυρίαρχο ρόλο του ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου στις εξαρτημένες χώρες. Αρνείται το γεγονός ότι ένας εργάτης σε μία καταπιεζόμενη χώρα έχει έναν εχθρό στην αστική τάξη της ιμπεριαλιστικής χώρας που τον καταπιέζει, δηλ. οι Έλληνες εργάτες καταπιέζονται βάναυσα από το γερμανικό κεφάλαιο. Η πρόταση επίσης, υποβαθμίζει την αντίθεσή μας προς τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είναι καταπιεστική για τους εργάτες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ζουν στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Μία συζήτηση το 1999 σχετικά με τη συμμετοχή στο ψεύτικο «κοινοβούλιο» της ΕΕ σηματοδότησε την έναρξη μιας απροκάλυπτης επίθεσης στην εναντίωσή μας από θέση αρχής προς την ίδια την ΕΕ. Στα χρόνια που ακολούθησαν αυτής της συζήτησης, η ΕΕ αναφερόταν ελάχιστα στην προπαγάνδα μας, παρά το γεγονός ότι είχε γίνει κεντρικό θέμα σε όλα τα ευρωπαϊκά μας τμήματα. Η εισαγωγή του ευρώ, που επιβλήθηκε με το ζόρι στις καταπιεζόμενες χώρες της ΕΕ, αποτελούσε ένα συντριπτικό πλήγμα για τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους σε ολόκληρη την Ευρώπη, όμως εμείς δεν το αναφέραμε στην προπαγάνδα μας εκείνη την εποχή. Όποτε γινόταν αναφορά στην ΕΕ, αντιμετωπίζονταν ως «υπερκράτος». Αυτά τα άρθρα εξοβέλισαν την προηγούμενη κατανόησή μας για τη φύση της ΕΕ και η αντίθεσή μας σε αυτήν ουσιαστικά περιοριζόταν σε έναν αντιρατσιστικό φιλελευθερισμό που συχνά στρεφόταν κατά του περιβάλλοντος του κοινωνικού φόρουμ που ήταν φιλικό προς την ΕΕ. Το άρθρο «Capitalist Europe’s War on Immigrants Is a War on All Workers» (WV No 784, 12 Ιουλίου 2002, [«Ο Πόλεμος της Καπιταλιστικής Ευρώπης Κατά των Μεταναστών Είναι Πόλεμος Κατά Όλων των Εργατών»]) ήταν γραμμένο στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής στη Σεβίλλη, όμως δεν ανέφερε καν ότι είμαστε αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το άρθρο ήταν εντελώς φιλελεύθερο. Ένα παλιό στέλεχος από την Ευρώπη θυμάται το σύντροφο Robertson να μισεί το άρθρο και να λέει ότι θα μπορούσε να είχε γραφτεί από έναν Μαρξιστή κοινωνικό λειτουργό.

Το 2004, δύο κεντρικά μέλη της ΔΕΕ στην Ευρώπη πυροδότησαν μία ρεβιζιονιστική συζήτηση, επιδιώκοντας να αποκηρύξουν κατηγορηματικά την κατανόησή μας για την ΕΕ σε αντίθεση με την κεντριστική υποκρισία που είχε γίνει η καθιερωμένη μας πρακτική. Υποστήριξαν ότι η Γερμανία και η Γαλλία είχαν υπερβεί τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αποδέχοντας την ΕΕ και το ευρώ ως σταθερά και παρουσιάζοντας την ΕΕ ως υπερκράτος. Όμως, αυτή η συζήτηση δεν οδήγησε επίσημα το κόμμα στον ρεβιζιονισμό του προγράμματός μας. Μία πρότερη ανασκόπηση των προβλημάτων μας για την ΕΕ στο Υπόμνημα της Ολομέλειας της ΔΕΕ το 2014 ξεχώρισε τα κείμενα αυτών των συντρόφων, σαν να ήταν αυτά η πηγή των παρεκκλίσεών μας στο θέμα της ΕΕ και του ευρώ. Στην πραγματικότητα, υπήρξε γενική συμφωνία με τα επιχειρήματά τους γιατί εξέφραζαν τη διάθεση συνθηκολόγησης απέναντι στην ΕΕ που επικρατούσε στο κόμμα εκείνη την περίοδο. Η βαθιά ρεβιζιονιστική συζήτηση του 2004 δεν άλλαξε ποιοτικά την προπαγάνδα μας. 

Στον απόηχο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, ενώ οι ιμπεριαλιστές επέβαλαν εξουθενωτική λιτότητα στις καταπιεζόμενες χώρες της Ευρώπης, η προπαγάνδα μας παρουσίαζε τους ιμπεριαλιστές να «βοηθούν» τις εξαρτημένες χώρες και επέρριπτε όλη την ευθύνη για τη λιτότητα στην αστική τάξη των καταπιεζόμενων χωρών. Όταν τέθηκε επιτακτικά το ζήτημα της συμπαράταξης με τον καταπιεζόμενο απέναντι στον καταπιεστή, ο οπορτουνισμός μας στο ζήτημα της ΕΕ έγινε σοσιαλσοβινισμός. Όπως εξήγησε ο Λένιν στο άρθρο του «Ο Οπορτουνισμός και η Χρεοκοπία της II Διεθνούς» (1915) «Ο σοσιαλσωβινισμός είναι ολοκληρωμένος οπορτουνισμός. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η συμμαχία με την αστική τάξη ήταν ιδεολογική, μυστική. Έγινε φανερή, ωμή». (Άπαντα Λένιν, τόμος 27, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988)

Μετά από μία ολομέλεια της ΔΕΕ το 2011, ένα ηγετικό στέλεχος της ΔΕΕ έγραψε ένα κείμενο στο οποίο μετέφερε τις ανησυχίες του συντρόφου Robertson ότι «κάποιοι σκέφτηκαν ότι η γραμμή μας όσον αφορά την αντίθεσή μας προς την ΕΕ ήταν υποθετική και ότι στην πραγματικότητα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις παρατηρήσεις μας από το παρελθόν για να δείξουμε ότι η γραμμή μας έχει δικαιωθεί από αυτό που συμβαίνει σήμερα». Αυτή ήταν η αρχή της διόρθωσης τoυ μακροχρόνιου οπορτουνισμού μας στο ζήτημα της ΕΕ. Οι αγώνες για το ελληνικό δημοψήφισμα, το Grexit και τον φιλελευθερισμό των «ανοιχτών συνόρων», καθώς και η πάλη για το εθνικό ζήτημα, υπήρξαν κεντρικά για τον προγραμματικό μας επανεξοπλισμό. Αυτοί οι αγώνες κωδικοποιήθηκαν στο κείμενο του συνεδρίου του 2017. Από το 2017, η πολιτική μας κατανόηση έχει γίνει καλύτερη μέσα από πολλαπλούς αγώνες σχετικά με την ΕΕ, που ακόμα συνεχίζονται.

EE: Εργαλείο Ιμπεριαλιστικής Λεηλασίας

Ένα θεμελιώδες στοιχείο της αντίθεσής μας προς την ΕΕ είναι ότι είμαστε κατά της εθνικής καταπίεσης των εξαρτημένων ευρωπαϊκών χωρών από τους ιμπεριαλιστές. Όμως, επί χρόνια προσεγγίζαμε την ΕΕ σαν να ήταν μία ένωση μεταξύ ίσων. Ενώ αρχικά επιμέναμε ότι η ΕΕ ήταν ένα όργανο κυριαρχίας του γερμανικού και σε μικρότερο βαθμό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, η θέση αυτή εξαφανίστηκε από την προπαγάνδα μας από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Όπως υποστήριξε ένα μέλος της ΔΕΕ στην Ευρώπη σε ένα κείμενο γραμμένο πριν την ολομέλεια, «Τα άρθρα μας είναι λανθασμένα ή αδύναμα γιατί θεωρήσαμε ότι η ΕΕ είναι ειρηνική και προοδευτική και αποτύχαμε να αναγνωρίσουμε από νωρίς ότι η Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό η Γαλλία ποδοπατά την εθνική κυριαρχία των μικρότερων καπιταλιστικών χωρών». Ενδεικτικά για το γεγονός αυτό είναι ότι η Συμφωνία για Κοινή Δουλειά το 2004 ανάμεσα στη ΔΚΕ και την Τροτσκιστική Ομάδα της Ελλάδας καθώς και το άρθρο του 2007 που ανακοίνωνε την επανασύσταση της Σπαρτακιστικής Ομάδας Πολωνίας ούτε καν ανέφεραν την ΕΕ.

Το 1999, ενώ εν μέρει διατηρούσαμε την αντίθεσή μας προς την ΕΕ, ένα ηγετικό στέλεχος υποστήριξε επίσης εσφαλμένα ότι «η Ιταλία δεν είναι για τη Γερμανία ότι το Μεξικό για τις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι το ευρωπαϊκό ισοδύναμο της ΝAFTA. Ασχολούμαστε με τις σχέσεις ανάμεσα σε ισχυρότερα και ασθενέστερα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά κράτη». Πέρα από την Ιταλία, η ιδέα ότι χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ελλάδα είναι «ιμπεριαλιστικές» έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την πραγματικότητα. Αν και δεν είναι ημιαποικίες, πρόκειται για εξαρτημένες χώρες. Όπως εξήγησε ο Λένιν στο έργο του Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού:

«είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο και η αντίστοιχη σ’ αυτό διεθνής πολιτική, που οδηγεί στον αγώνα των μεγάλων δυνάμεων για το οικονομικό και πολιτικό μοίρασμα του κόσμου, δημιουργούν ολόκληρη σειρά από μεταβατικές μορφές κρατικής εξάρτησης. Χαρακτηριστικές γι’ αυτή την εποχή δεν είναι μόνο οι δυο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης». (Όπως παραπάνω)

Στην πραγματικότητα, όπως η NAFTA/USMCA, έτσι και η ΕΕ είναι μία συμφωνία με σκοπό τη λεηλασία των καταπιεζόμενων χωρών. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μία σειρά από άρθρα, ειδικά στο Workers Hammer (WH), σχολίαζαν την επέκταση της ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη και την πιθανή επέκτασή της στην Τουρκία χωρίς να εκφράσουν την εναντίωσή μας, και μερικά άρθρα εμφανίστηκαν θετικά απέναντι στην επέκταση της ΕΕ. Ωστόσο, η Ολομέλεια της ΔΕΕ το 2004 όντως επαναβεβαίωσε ότι «είμαστε αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς στην επέκτασή της στην Ανατολική Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Τουρκίας». Έτσι, βγαίνοντας από την ολομέλεια, σε ένα άρθρο στο Le Bolchévik No 171 (Μάρτιος 2005) που αναδημοσιεύτηκε στο WV No 848 (13 Μαΐου 2005), αντιταχθήκαμε στην επέκταση της ΕΕ στην Ανατολική Ευρώπη («No to Capitalist European Union and Its Constitution!» [«Όχι στην Καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Σύνταγμά της!»]). Στην περίπτωση του WH, δεν ήταν παρά το καλοκαίρι του 2006 που ισχυριστήκαμε εκ των υστέρων ότι ήμασταν αντίθετοι στην επέκταση της ΕΕ προς την Ανατολή («Full Citizenship Rights for All Immigrants!» WH No 195, Καλοκαίρι 2006, [«Πλήρη Πολιτικά Δικαιώματα για Όλους τους Μετανάστες!»]).

Τα άρθρα μας σχετικά με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα που γράφτηκαν το 2010-­11 επιρρίπτουν όλη την ευθύνη για τη λιτότητα στις ελληνικές κυβερνήσεις ενώ παρουσιάζουν την ΕΕ και το ΔΝΤ να παίζουν ένα προοδευτικό ρόλο. Ένα παράδειγμα του σοβινισμού των Μεγάλων Δυνάμεων βρίσκεται [στην εισαγωγή του Workers Vanguard για το άρθρο του ελληνικού τμήματος] με τίτλο «Greece: Down With PASOK Government’s “Stability Program”!» (Νο 959, 21 Μαΐου 2010) [«Κάτω το “Πρόγραμμα Σταθερότητας” της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ!», 28 Απριλίου 2010] το οποίο δηλώνει ότι «ως μέρος του σχεδίου διάσωσης, η ΕΕ και το ΔΝΤ δεσμεύτηκαν να δώσουν ένα άνευ προηγουμένου ποσό – σχεδόν 1 τρις δολάρια – για δάνεια προς την Ελλάδα, και εν δυνάμει σε άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, για να τις βοηθήσουν να καλύψουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και να επαναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους» [η έμφαση δική μας].

Όπως περιέγραψε ένα μέλος της ΔΕΕ σε ένα κείμενο τον Μάιο του 2019, το άρθρο με τίτλο «Greece: Mass Anger Over Savage Austerity» (WV No 983, 8 Ιουλίου 2011, [«Μαζική Οργή για την Άγρια Λιτότητα» Αθήνα, 12 Νοεμβρίου 2011]) κατηγορεί εξωφρενικά τους Έλληνες εργάτες για εθνικισμό γιατί παλεύουν εναντίον της ΕΕ, αντιτάσσοντας λανθασμένα την πάλη κατά της ΕΕ με την πάλη ενάντια στην ελληνική αστική τάξη. Το άρθρο δήλωνε: «Όσο οι Έλληνες εργάτες κινητοποιούνται κυρίως ενάντια στις ξένες εντολές από το ΔΝΤ και την ΕΕ, δεν θα είναι ικανοί να αντιληφθούν ότι η εναντίωση στους ιμπεριαλιστές είναι συνυφασμένη με την ανατροπή της ελληνικής αστικής τάξης».

Ένα κείμενο από ένα μέλος της ΔΕΕ στη Βρετανία επισήμανε ότι τα ίδια προβλήματα υπάρχουν και στην προπαγάνδα μας για την Ιρλανδία. Η μπροσούρα μας Permanent Revolution (2008) [Διαρκής Επανάσταση] δηλώνει: «Για περισσότερο από έναν αιώνα, η Ιρλανδία έχει ενσωματωθεί στην οικονομία των Βρετανικών Νησιών, με μεγάλο μέρος του ιρλανδικού προλεταριάτου να δουλεύει σε εργοστάσια και σε οικοδομές στο Λονδίνο και άλλες πόλεις. Τις τελευταίες δεκαετίες η συμμετοχή της Ιρλανδίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της χώρας». Το άρθρο δεν αναφέρει καθόλου την εθνική καταπίεση της Ιρλανδίας και παρουσιάζει με εξωφρενικό τρόπο τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και την ΕΕ να παίζουν προοδευτικό ρόλο στην ανάπτυξη της ιρλανδικής οικονομίας. Όπως φαίνεται ήδη από τον τίτλο «Dublin Government Launches Savage Attack on Working People» [«Η Κυβέρνηση του Δουβλίνου Εξαπολύει Βάρβαρη Επίθεση στους Εργαζόμενους»], το άρθρο στο WV No 970 (3 Δεκεμβρίου 2010) γραμμένο από την Σπαρτακιστική Ένωση/Βρετανίας (Spartacist League/Britain-­SL/B) ρίχνει το φταίξιμο για τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ αποκλειστικά στην κυβέρνηση του Δουβλίνου και παρουσιάζει την ΕΕ να προωθεί τη σταθερότητα και να «βοηθά» την Ιρλανδία διασώζοντας τις τράπεζες. Επίσης, αυτό το άρθρο ουσιαστικά παίρνει θέση υπέρ των ιμπεριαλιστών καταγγέλλοντας «την εθνικιστική κατακραυγή» σχετικά με την εθνική κυριαρχία της Ιρλανδίας όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τοποθέτησε «παρατηρητές» στο Υπουργείο Οικονομικών της χώρας.

Όπως η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα (ΕCU), έτσι και το ευρώ είναι «το γερμανικό μάρκο μεταμφιεσμένο». Δεν γράψαμε τίποτα ουσιαστικό για το ευρώ παρά μόνο μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, πολύ λιγότερο μάλιστα δεν εναντιωθήκαμε στις καταστροφικές συνέπειες της εισαγωγής του. Τα αρχικά άρθρα που ανέλυαν αυτό το ζήτημα, γραμμένα την ώρα που η ελληνική οικονομία συνθλιβόταν από τη Γερμανία, δεν χαρακτήρισαν το ευρώ ως το οικονομικό εργαλείο του γερμανικού ιμπεριαλισμού ούτε αναφέρθηκαν στον καταπιεστικό του χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ένα άρθρο που γράφτηκε από το SpAD και ένα τμήμα του αναδημο­σιεύτηκε στο WV ως «Financial Crisis Rocks Imperialist EU» (WV No 960, 4 Ιουνίου 2010, [«Η Χρηματιστική Κρίση Ταρακουνάει την Ιμπεριαλιστική ΕΕ»]) δήλωνε:

«Η στάση της γερμανικής αστικής τάξης απέναντι στην εισαγωγή του ευρώ ήταν από ανάμικτη έως αρνητική, αφού έβλεπε τον κίνδυνο της παραχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενώ αποκτούσε ένα νόμισμα που θα έτεινε να γίνεται πιο μαλακό».

Και ενώ το άρθρο παρουσιάζει με εξοργιστικό τρόπο τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές ως θύματα, δεν έχει τίποτα να πει για το πώς καταπιέζεται η Ελλάδα μέσω του ευρώ!

Για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, Ενωμένες σε Εθελοντική Βάση!

Τη δεκαετία του 2000, η προπαγάνδα μας απεύθυνε το κάλεσμα για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης χωρίς να αποσαφηνίζει ότι η εναντίω­­ση προς την ΕΕ αποτελεί προϋπόθεση για αυτή την προοπτική. Για παράδειγμα, το άρθρο «Mass Protests Shake France» (WV No 867, 31 Μαρτίου 2006, [«Μαζικές Διαμαρτυρίες Ταρακουνούν την Γαλλία»]) δήλωνε: «Εναντίον του καλέσματος των ρεφορμιστών για μια καπιταλιστική “κοινωνική Ευρώπη”, εμείς απευθύναμε το κάλεσμα για προλεταριακές επαναστάσεις για να επιτύχουμε τις σοσιαλιστικές ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης». Πουθενά στο άρθρο δεν γράφουμε ότι είμαστε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό είναι παρόμοιο με το πώς χρησιμοποιούν οι ρεφορμιστές το σύνθημα για να εκφράσουν την άποψη ότι η ΕΕ αποτελεί ένα βήμα προς τον «σοσιαλισμό».

Σε αντίθεση, τα άρθρα μας τη δεκαετία του 1970 ασκούσαν πολεμική στους αντιπάλους μας στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το άρθρο «Down With The Common Market of NATO Europe!» (WV No 233, 8 Ιουνίου 1979, [«Κάτω η Κοινή Αγορά της Νατοϊκής Ευρώπης!»]) δήλωνε:

«Το κύριο σύνθημα της Ενιαίας Γραμματείας (Usec/ΕΓ) στις εκλογές είναι “Για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης!”. Το να καλείς αυτό το σύνθημα θέτοντας υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο στο Στρασβούργο υπονοεί ότι η Κοινή Αγορά κατά κάποιο τρόπο είναι ιστορικά προοδευτική, δηλ., παρέχει μια αντικειμενική βάση για τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Όμως η Κοινή Αγορά δεν είναι με κανένα τρόπο ένα πιο προοδευτικό βήμα προς τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από ότι ήταν η κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης από τη ναζιστική Γερμανία το 1939-­44. Η εκλογική πλατφόρμα της ΕΓ δεν δήλωσε ποτέ ξεκάθαρα ότι η EOK δεν μπορεί να μετατραπεί σε μία Σοσιαλιστική Ευρώπη, αλλά πρέπει να καταστραφεί».

Όταν απευθύνουμε το κάλεσμα για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μία σειρά προλεταριακών επαναστάσεων στις διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρη την αντίθεσή μας απέναντι στην ΕΕ.

Μετά από μία συζήτηση στην Τροτσκιστική Ένωση Ιταλίας (Lega trotskista d’ Italia) το 2017, προτάθηκε να τροποποιηθεί το σύνθημά μας για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με την προσθήκη «ενωμένες σε εθελοντική βάση». Αυτή είναι μία σημαντική προσθήκη γιατί λαμβάνει υπόψη ότι η Ευρώπη περιλαμβάνει και καταπιεστικά και καταπιεζόμενα έθνη, μερικά από τα οποία αγωνίζονται για ανεξαρτησία. Τονίζει το γεγονός ότι το εθνικό ζήτημα δεν θα εξαφανιστεί αμέσως μετά την επανάσταση και ότι τα έθνη που ιστορικά καταπιέζονται δεν θα μπουν καταναγκαστικά σε μία ένωση μαζί με τους πρώην καταπιε­στές τους.

Κατά της Καουτσκικής Έννοιας ενός «Υπερκράτους»!

Ένα κυρίαρχο πρόβλημα στην προπαγάνδα μας είναι η αντιμετώπιση της ΕΕ ως «υπερκράτος». Η ΕΕ δεν είναι ένα κράτος. Δεν θεσπίζει νόμους ούτε έχει δικά της ένοπλα σώματα. Είναι μία συμμαχία καπιταλιστικών χωρών που οι αστικές τάξεις έχουν όλες διαφορετικά, συγκρουόμενα συμφέροντα. Πολλά από τα άρθρα μας έχουν χρησιμοποιήσει λανθασμένες διατυπώσεις που υπονοούν το αντίθετο: «οι καπιταλιστές της ΕΕ», «η καπιταλιστική Ευρώπη», «ευρωπαϊκές στρατιωτικές μονάδες», «οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», «τα μέτρα του υπερεθνικού αστυνομικού κράτους», «οι πολίτες της ΕΕ» κλπ. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τέτοιες διατυπώσεις.

Στην προπαγάνδα μας έχουμε κατ΄επανάληψη παραθέσει αποσπάσματα από το άρθρο για την Ευρωπορεία του 1997 «Για μία Εργατική Ευρώπη – Για την Σοσιαλιστική Επανάσταση!» το οποίο και έχει χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς στο ζήτημα του «υπερκράτους» και του ευρώ. Το άρθρο δήλωνε:

«Ο έλεγχος της ποσότητας του χρήματος εντός των συνόρων του αποτελεί βασικό οικονομικό δικαίωμα ενός αστικού κράτους, το οποίο απαραίτητα συνδέεται στενά με άλλα εργαλεία της οικονομικής πολιτικής. Ένα σταθερό νομισματικό σύστημα που βασίζεται στο “ευρώ” θα απαιτούσε αυστηρούς και μόνιμους περιορισμούς στη φορολογία και στα έξοδα των κυβερνήσεων σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Αυτό ακριβώς που απαιτούν τώρα ο Κολ και η Bundesbank. Όμως, εφόσον ο καπιταλισμός είναι οργανωμένος στη βάση συγκεκριμένων εθνικών κρατών, η αιτία η ίδια των επανειλημμένων ιμπεριαλιστικών πολέμων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, είναι αδύνατο να ενοποιήσει ένα σταθερό πανευρωπαϊκό αστικό κράτος. Ένα ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό “υπερκράτος” μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις μεθόδους του Αδόλφου Χίτλερ, όχι με αυτές του Ζακ Ντελόρ, του Γάλλου σοσιαλδημοκράτη αρχιτέκτονα του Μάαστριχτ. Αν το σχέδιο του Μάαστριχτ για ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα γίνει πραγματικότητα, θα ισοδυναμεί μόνο με ένα σύντομο επεισόδιο γεμάτο συγκρούσεις».

Ενώ αυτή η δήλωση σωστά δίνει έμφαση στην εγγενή αστάθεια του ευρώ και συνδέει τον έλεγχο του νομίσματος με την εθνική κυριαρχία, έχει επίσης ορισμένες αδυναμίες. Η σημαντικότερη από αυτές είναι ότι το άρθρο, δηλώνοντας ότι είναι αδύνατον να υπάρξει ένα «σταθερό πανευρωπαϊκό αστικό κράτος», υπονοεί εσφαλμένα ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα ασταθές πανευρωπαϊκό αστικό κράτος, και ότι αυτό θα μπορούσε να είναι η περίπτωση της ΕΕ.

Μία άλλη αδυναμία στο άρθρο είναι η δήλωση ότι ένα «“υπερκράτος” μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις μεθόδους του Αδόλφου Χίτλερ». Αυτός ο ισχυρισμός, αν και ξυπνάει μνήμες, είναι ανακριβής. Ο Χίτλερ έφερε τη στρατιωτική κατοχή και τα καθεστώτα Κουίσ­λινγκ, όχι ένα «υπερκράτος». 

Φιλελευθερισμός Σχετικά με την «Ευρώπη Φρούριο»

Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «Ευρώπη Φρούριο». Αυτός ο καθαρά φιλελεύθερος όρος, που άρχισε να εμφανίζεται στα άρθρα μας τη δεκαετία του 1990, είναι απλώς ένα κάλεσμα για να ανοίξουν τα σύνορα. Όπως υποστήριξε μια συντρόφισσα, αυτός ο όρος δέχεται επίσης την εσφαλμένη έννοια ότι η ΕΕ είναι ένα «υπερκράτος» με ένα κοινό εξωτερικό σύνορο, κοινή μεταναστευτική πολιτική και «ελεύθερη μετακίνηση» μέσα στο εσωτερικό της. 

Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αντιμεταναστευτική καταστολή ως μία κοινή πολιτική που είναι ίδια για κάθε χώρα στην ΕΕ. Αφετηρία μας πρέπει να είναι η αντίθεσή μας στα συγκεκριμένα κατασταλτικά μέτρα που λαμβάνονται από συγκεκριμένες χώρες. Αυτό δεν απορρίπτει ότι τα καπιταλιστικά κράτη ασκούν συντονισμένη καταστολή, συμπεριλαμβανομένου και μέσω της ΕΕ. 

Ο εναγκαλισμός μας με το σύνθημα «Κάτω η ρατσιστική Ευρώπη Φρούριο» συνοδεύτηκε από φιλελεύθερα αιτήματα που ουσιαστικά καλούσαν για ανοιχτά σύνορα. Μέχρι την πάλη του 2015 πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, χρησιμοποιήσαμε συχνά διατυπώσεις όπως «πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο» [η έμφαση δική μας]. Αυτό υπονοεί ότι η εργατική τάξη πρέπει να αγωνιστεί για πλήρη πολιτικά δικαιώματα για κάθε άνθρωπο στη γη ο οποίος επιθυμεί να εισέλθει σε μία δεδομένη χώρα, δηλ. τον φιλελευθερισμό των «ανοιχτών συνόρων». 

Η υποτιθέμενη «ελεύθερη μετακίνηση» των ανθρώπων στην ΕΕ είναι απάτη. Ένα συνονθύλευμα από περιορισμούς που ορίζουν ποιος και που μπορεί να ζήσει και να εργαστεί. Τα κράτη ρυθμίζουν ποιος μπορεί να εισέλθει στα σύνορά τους, με βάση και τις σχετικές συνθήκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα σύνορα «εξαφανίζονται», κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο με την απονέκρωση του κράτους. Όπως εξήγησε ο Λένιν:

«Εμείς είμαστε υπέρ της αναγκαιότητας του κράτους, και το κράτος προϋποθέτει σύνορα. Το κράτος μπορεί, βέβαια, να έχει αστική κυβέρνηση, ενώ εμάς μας χρειάζονται Σοβιέτ. Αλλά και γι’ αυτά τίθεται ζήτημα συνόρων. Τι θα πει “κάτω τα σύνορα”; Εδώ αρχίζει η αναρχία… Το σύνθημα “κάτω τα σύνορα” τότε μόνο θα είναι σωστό, όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και όχι μέθοδος».

—«Λόγος Για το Εθνικό Ζήτημα 29 του Απρίλη (12 του Μάη)» (1917), Άπαντα Λένιν, τόμος 31, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1986

Kατά του φιλελευθερισμού των «ανοιχτών συνόρων» η θέση μας συνεχίζει να εμπερικλείεται στο κάλεσμα για «πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες», που κατάφεραν να εισέλθουν στην εκάστοτε χώρα. Κατά της αντιμεταναστευτικής στάσης των αφεντικών του διαίρει και βασίλευε παλεύουμε κατά των απελάσεων και για μία ηγεσία ταξικής πάλης στα εργατικά σωματεία. Θα χρειαστούν σοσιαλιστικές επαναστάσεις διεθνώς για να μπει ένα τέλος στον ιμπεριαλιστικό όλεθρο που εξωθεί τους μετανάστες να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους. 

Μαστορεύοντας τις Συνθήκες της ΕΕ

Μία συνάντηση της ΔΓ το 2018 υιοθέτησε τη θέση ότι «είμαστε εναντίον της οδηγίας περί απόσπασης εργαζομένων, έναν από τους πολλούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να επιτεθεί στα εργατικά σωματεία και να μειώσει τους μισθούς και τις παροχές όλων των εργατών». Αν και το ψήφισμα δήλωσε ότι η εναντίωσή μας στην οδηγία περί απόσπασης εργαζομένων «είναι μέρος της αντίθεσής μας προς την ίδια την ΕΕ», στην πραγματικότητα, το ψήφισμα ενέκρινε μία παρεκκλίνουσα μέθοδο ξεχωρίζοντας συγκεκριμένους κανονισμούς της ΕΕ προς εναντίωση, μία μέθοδο που ορθά είχαμε απορρίψει στο παρελθόν. 

Το 2015, η ΔΓ είχε σωστά διαφωνήσει με τους συντρόφους που ήθελαν να ξεχωρίσουν τη Συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙΙ για εναντίωση απ’ όλες τις συμφωνίες της ΕΕ. Αυτή η συμφωνία δηλώνει ότι η πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία εισέρχονται οι πρόσφυγες είναι αυτή που θα διεκπεραιώσει τα αιτήματα ασύλου. Ωστόσο, η λανθασμένη θέση μας στο θέμα της οδηγίας περί απόσπασης εργαζομένων έδωσε νέα ώθηση στη φιλελεύθερη διάθεση να ξεχωρίσουμε τη Συμφωνία του Δουβλίνου, οδηγώντας τη ΔΓ να ξανανοίξει αυτή τη συζήτηση. 

Σε μία επιστολή στις 18 Αυγούστου 2018 προς τη ΔΓ, ένα ηγετικό στέλεχος στο Bay Area [Σαν Φρανσίσκο και Όκλαντ] μετέφερε το πώς ο σύντροφος Robertson την έπεισε: 

«το να εναντιωνόμαστε στο Δουβλίνο ΙΙΙ ή σε οποιονδήποτε άλλο συγκεκριμένο κανονισμό της ΕΕ, σημαίνει ότι δεχόμαστε ότι η ΕΕ είναι κάποιου είδους “υπερκράτος”, αντί για μία ασταθή κοινοπραξία ιμπεριαλιστικών εθνών κρατών και πιο αδύναμων εξαρτημένων χωρών. Όπως τόνισε, άσχετα με τους συγκεκριμένους μηχανισμούς της ΕΕ που ελέγχουν τη ροή ανθρώπων και εργασίας, οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ ασκούν την εξουσία τους (παρόλο που στην περίπτωση των ασθενέστερων χωρών αυτή έχει περιοριστεί σημαντικά από την κυριαρχία του γερμανικού ιμπεριαλισμού, στο βαθμό που η Ελλάδα έχει σχεδόν υποβαθμιστεί σε νεο­αποικία, κάτι το οποίο με τη σειρά του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποτέλεια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Επιπλέον, η επιλεκτική αντίθεση σε συγκεκριμένους κανονισμούς της ΕΕ σημαίνει την αποδοχή της αντίληψης ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί δηλ., γίνεται μέρος του μύθου για μια “κοινωνική” Ευρώπη. Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτά τα επιχειρήματα βρίσκουν εφαρμογή όχι απλώς στο ζήτημα του Δουβλίνου ΙΙΙ αλλά και στην οδηγία περί απόσπασης εργαζομένων για την οποία πρόσφατα πήραμε θέση ενάντια».

Ένα επόμενο ψήφισμα της ΔΓ διόρθωσε αυτά τα προβλήματα στη βάση αυτής της παρέμβασης. 

Καμία Συμμετοχή στο Ψεύτικο
Ευρωπαϊκό «Κοινοβούλιο»! 

Ένα συστατικό των πρόσφατων αγώνων μας για να επαναβεβαιώσουμε την αντίθεσή μας προς την ΕΕ υπήρξε η επανάκτηση της γραμμής μας ότι είναι χωρίς αρχές η υποψηφιότητα στις εκλογές για το «κοινοβούλιο» της ΕΕ ή το να παρέχουμε κριτική υποστήριξη σε αντιπάλους που συμμετέχουν σε αυτές. Όπως δήλωνε το ψήφισμα της ΔΓ το 2019:

«Το ευρωπαϊκό “κοινοβούλιο” χρησιμοποιείται από τους ιμπεριαλιστές στην ΕΕ για να παρουσιάσουν λανθασμένα την κοινοπραξία τους σαν μία “ελεύθερη” και “δημοκρατική” ένωση των λαών που υπερβαίνει το έθνος κράτος. Το κοινοβούλιο της ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα διπλωματικό φόρουμ για το παζάρεμα των συνθηκών προς όφελος πρωτίστως του Τέταρτου Ράιχ σε βάρος των ασθενέστερων ευρωπαϊκών χωρών και της εργατικής τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η συμμετοχή των αριστερών στις ευρωεκλογές αναπόφευκτα δίνει αξιοπιστία σ΄ αυτή την παρωδία. H θητεία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο σημαίνει ότι είσαι διπλωματικός αντιπρόσωπος ενός καπιταλιστικού κράτους, πράξη που αποτελεί προδοσία προς τα συμφέροντα του προλεταριάτου». 

Στην πραγματικότητα, το άρθρο του 1979 «Κάτω η Κοινή Αγορά της Νατοϊκής Ευρώπης!» είχε τη σωστή θέση εναντίον του ευρωπαϊκού «κοινοβουλίου». Όμως, η θέση αυτή είχε εκφραστεί λανθασμένα στο κάλεσμα για μποϊκοτάζ, μία εκλογική τακτική που ερχόταν σε αντίφαση με τη σωστή εναντίωση του άρθρου από θέση αρχής απέναντι στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, υπονοώντας ότι ίσως θα συμμετείχαμε στις εκλογές αυτές κάτω από άλλες συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά, το άρθρο καθιέρωσε τη θεμελιώδη κατανόηση ότι η συμμετοχή στις εκλογές για το «κοινοβούλιο» της τότε ΕΟΚ σήμαινε την επιδίωξη για αντιπροσώπευση σε μία αντιδραστική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Διακήρυξε σθεναρά ότι οι επαναστάτες Μαρξιστές «δεν θα συμμετέχουν σε αυτή την Ευρω-­ιμπεριαλιστική παρωδία». 

Το 1999, έγινε μία διεθνής συζήτηση στην οποία έγινε κριτική στο άρθρο μας του 1979 που ήταν ενάντια στη συμμετοχή στο «κοινοβούλιο» της ΕΟΚ. Αν και το ψήφισμα της ΔΓ που πέρασε τότε δεν αποκηρύσσει ξεκάθαρα την αντίθεσή μας από θέση αρχής για τη συμμετοχή στο «κοινοβούλιο» της ΕΕ, η όλη ώθηση της συζήτησης άνοιξε την πόρτα στη συμμετοχή, παρουσιάζοντάς την σαν να ήταν ένα ζήτημα τακτικής. Ύστερα από αυτή τη συζήτηση, δεν κάναμε περαιτέρω κριτική στους αντιπάλους μας για την ίδια την πράξη της συμμετοχής στις εκλογές της ΕΕ. Αντί γι’ αυτό, ασχοληθήκαμε με πολεμικές σχετικά με το περιεχόμενο της εκλογικής τους πλατφόρμας. Οι περισσότερες από τις πολεμικές μας σχετικά με τις εκλογές για την ΕΕ στρέφονται κατά βρετανικών ομάδων που ισχυρίζονται ότι είναι κατά της ΕΕ: όπως το Νο2ΕU και το SLP (Socialist Labor Party — Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) του [Άρθουρ] Σκάργκιλ. Ενώ σωστά ασκήσαμε κριτική σε αυτούς τους σχηματισμούς ως εθνικιστικούς, υποβιβάσαμε το πώς η ΕΕ χρησιμοποιείται κατά των Βρετανών εργατών καθώς και τη δική μας εναντίωση προς αυτήν. Το άρθρο «Νο vote to No2EU!» (WH No 207, Καλοκαίρι 2009, [«Καμία Ψήφο στο No2EU!»]) αντιτασσόταν στην ψήφο υπέρ του Νο2EU στις ευρωεκλογές. Όμως, η όλη λογική είναι ότι θα μπορούσαμε ενδεχομένως να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές. 

Στο πλαίσιο των ευρωεκλογών του 2019, έγινε απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας. Η Γραμματέας της ΔΓ υποστήριξε ότι θα έπρεπε να επικυρώσουμε το άρθρο μας του 1979 και να μη συμμετέχουμε ούτε να δώσουμε κριτική υποστήριξη σε αντιπάλους που συμμετέχουν στις εκλογές για την ΕΕ. Υπήρξαν πολλές διαφορές εντός της ΔΕΕ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Ένα μέλος της ΔΕΕ διατύπωσε την ισχυρότερη έκφραση αυτών των διαφορών σε δύο κείμενα, υποστηρίζοντας ότι η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι ένα ζήτημα τακτικής και αντιμετωπίζοντας το «κοινοβούλιο» της ΕΕ σαν πραγματικό κοινοβούλιο.

Το προσχέδιο της διακήρυξης για το «κοινοβούλιο» της ΕΕ που στάλθηκε προς έγκριση στην ΔΕΕ υποδείκνυε ότι υπήρχε μια συνεχής άμβλυνση σε αυτό το ζήτημα. Δεν εξέφραζε τις πολιτικές που εμπεριείχε το αρχικό ψήφισμα της ΔΓ και παρουσίαζε την εναντίωσή μας στη συμμετοχή στο «κοινοβούλιο» της ΕΕ ως ένα ζήτημα του πόση ισχύ έχει αυτό το σώμα, και όχι του ποια είναι η φύση του θεσμού. Συμμετοχή στο «κοινοβούλιο» της ΕΕ σημαίνει συμμετοχή στην αντιδραστική συμμαχία της ΕΕ. Υποστηρίζοντας τη μη συμμετοχή στη βάση ότι το «κοινοβούλιο» είναι «ανίκανο» ή «δεν έχει καμία ισχύ» υπονοεί ότι θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε εάν είχε ισχύ! Αυτή η μεθοδολογία είναι παρόμοια με το κάλεσμα τoυ Workers Power το 1997: 

«Διάλυση του ανίσχυρου ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και σύγκληση μίας πανευρωπαϊκής συντακτικής συνέλευσης (που θα είναι οργανωμένη από και θα την υπερασπίζονται οι εργατικές οργανώσεις) για να κομματιάσει τη συνθήκη του Μάαστριχτ και να χαράξει ένα καινούργιο εργατικό σχέδιο για την οικονομική και πολιτική σύγκλιση, σχεδιασμένο να καλύψει τις ανάγκες των εργατών, όχι της άρχουσας τάξης».

—Workers Power, Ιανουάριος 1997 (παράθεση στο WV No 670, 13 Ιουνίου 1997)

Επιπρόσθετα, το προσχέδιο δεν ξεκαθάριζε ότι η συμμετοχή στο αποκαλούμενο «κοινοβούλιο» της ΕΕ σημαίνει εγγενώς τo να υπηρετείς ως διπλωματικός αντιπρόσωπος ενός καπιταλιστικού κράτους. Και δεν τασσόταν κατά των αντιπάλων για το ίδιο το γεγονός ότι έκαναν προεκλογική εκστρατεία για μια θέση σε αυτό το σώμα.