 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
|
Αποκτήστε Συνδρομή στον Μπολσεβίκο, Όργανο της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας |
|
||||
|
||||||
|
||||||
|
Ζωή Χρυσάλη 1968-2018 Στη μνήμη της Ζωής Η Ζωή Χρυσάλη, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας, τμήματος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης πέθανε στο σπίτι της στον Ασπρόπυργο, στην ηλικία των πενήντα μόνον χρόνων, από καρκίνο του εγκεφάλου και έπειτα από χρόνια προβλήματα υγείας. Δίνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην αδερφή της Γεωργία και στους φίλους της. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην εργατική συνοικία του Ασπρόπυργου. Από μικρή είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπου πάλεψε με αξεπέραστο πείσμα και παρά τις αντιξοότητες μέχρι το τέλος. Ήταν πεισματάρα, με ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ και μοναδική στο να εκφράζει με πάθος και επιμονή τη γνώμη της. Η αγαπημένη της ασχολία ήταν να πειράζει και να προκαλεί τους συντρόφους και τους φίλους της και πάντα είχε διάθεση για έναν ωραίο καυγά. Λάτρευε τη μουσική και τα βιβλία. Η Ζωή κατανοώντας απόλυτα πώς είναι να μεγαλώνει και να ζει ως γυναίκα στην οπισθοδρομική κοινωνία της Ελλάδας, εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα, για να παλέψει ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας των γυναικών και κατανοούσε πως μόνο μέσα από τη σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να επέλθει η πλήρης απελευθέρωσή τους. Ήρθε σε επαφή με τη ΔΚΕ στα μέσα του 1999, όπου κερδήθηκε στις θέσεις της Διεθνούς σχετικά με την εναντίωση της ΔΚΕ από θέση αρχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο εναντίον της Σερβίας. Τον Μάρτη του 2000 συμμετείχε σε συζητήσεις μαζί με άλλους συμπαθούντες, μελετώντας το πρόγραμμα της ΔΚΕ. Από τότε μέχρι και το 2003 όπου η ΤΟΕ έγινε συμπαθών τμήμα της ΔΚΕ στο 4o Διεθνές Συνέδριο, διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην ίδρυση του ελληνικού τμήματος, σε μία σειρά καίριων ζητημάτων. Ένα από αυτά ήταν το «Ρωσικό ζήτημα» και ο ρόλος της καπιταλιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη. Τον Ιούνιο του 2000 έγραψε σχετικά: «Μελέτησα εκ νέου τα βιβλία του Τρότσκι, Η Ταξική Φύση της Σοβιετικής Ένωσης, Η Προδομένη Επανάσταση και την Διακήρυξη Αρχών της ΔΚΕ. Μετά από αυτά αλλά και τις συζητήσεις μας θεωρώ ότι οι θέσεις της ICL στο ζήτημα του Αφγανιστάν είναι συνεπείς απέναντι στην ιδεολογία μας και συμφωνώ με αυτές στη βάση της υπεράσπισης των γραφειοκρατικά εκφυλισμένων εργατικών κρατών ενάντια στην απειλή της αστικής αντεπανάστασης. «Όσον αφορά το ζήτημα της Κίνας θεωρώ πως ισχύει ότι υποστήριξε ο Τρότσκι το 1933, όταν πολεμούσε την άποψη ότι η γραφειοκρατία έχει ήδη καταστρέψει το Σοβιετικό Εργατικό Κράτος: “Αυτήν την κατάσταση οι Τροτσκιστές την κρίνουν επικίνδυνη, όχι όμως απελπιστική και θεωρούν πράξη δειλίας να ανακοινώσουν ότι η επαναστατική μάχη έχει χαθεί πριν τη μάχη και χωρίς μάχη.”» Το 2001 η Ζωή έδωσε την πιο σημαντική πάλη στην πολιτική της ζωή, παίζοντας κυρίαρχο ρόλο στην υπεράσπιση των εθνικών μειονοτήτων στην Ελλάδα – ενάντια στον τότε «ηγέτη» της ομάδας που αρνήθηκε να υπερασπίσει τις καταπιεζόμενες εθνικές μειονότητες – ένα ζωτικό ζήτημα για την εγκαθίδρυση ενός γνήσιου Λενινιστικού-Τροτσκιστικού κόμματος σε μία βαλκανική χώρα. Η μάχη που έδωσε μαζί με άλλους συντρόφους για το εθνικό ζήτημα οδήγησε στη διάσπαση της ομάδας, μεταξύ των πραγματικά διεθνιστών και αυτών που είχαν συμβιβαστεί με τον δηλητηριώδη ελληνικό εθνικισμό. Ήταν αυτή η κύρια πάλη που έθεσε τις βάσεις για την ίδρυση της ΤΟΕ. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι χωρίς τη Ζωή πιθανόν να μην υπήρχε τμήμα της ΔΚΕ στην Ελλάδα. Το 2002 πήγε στο Λονδίνο και δούλεψε με τους συντρόφους μας εκεί αποκτώντας πολύτιμη διεθνιστική εμπειρία. Η Ζωή το 2005 αποσύρθηκε από την πολιτική, αλλά υπήρξε υποστηρίκτρια της ΤΟΕ για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή και λόγω των τεράστιων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε δεν είχε πια επαφή με το τμήμα μας και τη Διεθνή. Ωστόσο, πριν από περίπου 5 χρόνια ήρθε πάλι σε επαφή με το ελληνικό τμήμα. Γνωρίζοντας ότι δεν είχε πολλά χρόνια ζωής, επικοινώνησε μαζί μας ζητώντας μας να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε όταν πεθάνει η κηδεία της να είναι πολιτική. Σε μία κοινωνία όπου ακόμα δεν επιτρέπεται η καύση των νεκρών και που τις περισσότερες φορές η τελετή της κηδείας – πολιτική ή θρησκευτική – υπαγορεύεται από την οικογένεια, η Ζωή ήθελε και εκεί να κάνει μία τελευταία δήλωση ενάντια στη θρησκεία και την ορθόδοξη εκκλησία. Δεν ήταν εύκολο να πραγματοποιήσουμε την τελευταία επιθυμία της και έπρεπε να παλέψουμε ενάντια στη θρησκευτική τελετή που είχε ήδη οργανωθεί. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε με την πολύτιμη βοήθεια μιας συμπαθούντος και η λύπη μας που η Ζωή δεν είναι πια μαζί μας, έχει βρει μια μερική ανακούφιση επειδή ικανοποιήσαμε την τελευταία επιθυμία της. Όσοι τη γνωρίζουν καλά θα γελούν και θα λένε ότι και με τον θάνατό της έπρεπε να γίνει ένας μικρός καυγάς. Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι το άξιζε. Αφιερώνουμε αυτό το τεύχος της εφημερίδας μας στη φίλη και σύντροφό μας Ζωή, που αντανακλά την πάλη της ενάντια στην «αγία τριάδα» του ελληνικού καπιταλισμού: της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. |
|
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
