Εκκλησίες, φιλανθρωπίες και μετρητά της ΣΙΑ

Κοινωνικό Φόρουμ παιχνίδι απάτης

Το 4^ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ το οποίο θα λάβει χώρα στην Αθήνα 4–7 Μαΐου 2006 είναι, όπως τα προηγούμενα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Κοινωνικά Φόρουμ, ένας λαϊκομετωπικός σχηματισμός, δηλαδή ταξική συνεργασία η οποία υποτάσσει την εργατική τάξη στην εχθρική καπιταλιστική τάξη, χρηματοδοτούμενο και υποστηριζόμενο από κυβέρνηση, δήμους και ΜΚΟ.

Το φετινό ΕΚΦ, ενώ διακηρύσσει ότι λαμβάνει την πλειοψηφία των χρηματοδοτήσεών του από εργατικά σωματεία που συμμετέχουν, δεν έχει καμία αντίρρηση να ζητάει χρηματοδότηση από το καπιταλιστικό κράτος και, όπως και με τα προηγούμενα Κοινωνικά Φόρουμ, έχει λάβει κρατικές επιχορηγήσεις και εγκρίσεις.

Όποιος πληρώνει τα βιολιά διαλέγει το τραγούδι: Το Κοινωνικό Φόρουμ καλεί για «ΜΚΟ που διαθέτουν οικονομικές δυνατότητες, να “βοηθήσουν οικονομικά”» και περήφανα ανακοινώνει: «Έχουμε εξασφαλίσει, σε συνεννόηση με τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών, την έκδοση ειδικής κάρτας», «σε συνεννόηση με το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δεν θα χρειαστεί να καταβάλλεται το ποσό των 35 ευρώ για την έκδοση βίζας... ούτε το ποσό των 20 ευρώ για κάρτα περίθαλψης.» (στην ιστοσελίδα του Ε.Κ.Φ.).

Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα, το οποίο δημιουργεί ψευδαισθήσεις για ένα «ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού», συνεργάζεται με το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, τμήμα του Ελληνικού καπιταλιστικού κράτους το οποίο είναι υπεύθυνο για τον θάνατο Αλβανών και άλλων μεταναστών στα σύνορα καθώς και για το ότι συνεργάστηκε με τις Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες για την απαγωγή Πακιστανών μεταναστών. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ελληνικής αστικής τάξης η οποία είναι επίσης υπεύθυνη για την ρατσιστική καταπίεση και τις απελάσεις χιλιάδων μεταναστών από την Αλβανία, Ασία και τα πρώην παραμορφωμένα εργατικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ.

Ανάμεσα στις ομάδες που οργανώνουν ή/και συμμετέχουν στο Φόρουμ είναι επίσης οι καλούμενες αριστερές οργανώσεις όπως: ΣΕΚ (SWP), Ξεκίνημα (CWI), ΔΕΑ (ISO), ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (USec) και Κόκκινο (διάσπαση από την ISO). Οι παραπάνω αναφερόμενες οργανώσεις έχουν πλήρως αγκαλιάσει την αστική ιδεολογία για τον «θάνατο του κομμουνισμού» – αναζητώντας άλλες δυνάμεις εκτός από την εργατική τάξη να γίνουν οι μεσολαβητές της κοινωνικής αλλαγής, έχοντας υποστηρίξει την αντεπαναστατική καταστροφή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των παραμορφωμένων εργατικών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Η ΚΟΕ, η οποία επίσης συμμετέχει στο Φόρουμ, ανήκει στον χώρο των Μαοϊκών οι οποίοι τάχτηκαν στην πλευρά του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) σε ένα άρθρο του στον Ριζοσπάστη (27 Φεβρουαρίου 2005) ασκεί κριτική στο Φόρουμ επειδή χρηματοδοτείται από Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς (ΜΚΟ) και αστικές δυνάμεις και επειδή θολώνει τον χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού και διαδίδει ψευδαισθήσεις για την πραγματική του φύση. Ενώ αυτά τα γεγονότα είναι πραγματικά, είναι τελείως υποκριτικά στο στόμα του ΚΚΕ, ένα μαζικό Σταλινικό κόμμα, το οποίο έχει μια ιστορία ηγεσίας/συμμετοχής σε λαϊκά μέτωπα και προδοσίας της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας αφοπλίζοντας την εργατική τάξη στον Εμφύλιο πόλεμο, συμμετείχε στο λαϊκό μέτωπο της καπιταλιστικής κυβέρνησης να ξαναχτίσει το Ελληνικό καπιταλιστικό κράτος το 1945 και συμμετείχε στην κυβέρνηση με το δεξιόστροφο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το 1989.

Ενώ ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι ο θανάσιμος κίνδυνος των εργατικών μαζών διεθνώς, το ΚΚΕ εκτρέπει την κοινωνική κρίση στην Ελλάδα με το να αποδίδει όλη την δυστυχία στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, συνεπώς υπηρετεί αποτελεσματικά στο να δίνει άλλοθι στην Ελληνική αστική τάξη και να δένει την Ελληνική εργατική τάξη στους δικούς της καπιταλιστές ηγέτες.

Αυτό που είναι απαραίτητο ώστε να ανατραπεί ο καπιταλισμός είναι μια πολιτικά ανεξάρτητη εργατική τάξη, καθοδηγούμενη από ένα επαναστατικό κόμμα της πρωτοπορίας το οποίο μάχεται ενάντια σε κάθε είδος καταπίεσης εργατών, νέων, γυναικών, ομοφυλόφιλων, εθνικών μειονοτήτων, εθνοτήτων και μεταναστών. Εμείς, η Τροτσκιστική Ομάδα Ελλάδας, τμήμα της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης, είμαστε αφοσιωμένοι στο να παλέψουμε για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων, ως μέρος της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης!

Παρακάτω, αναδημοσιεύουμε μια μετάφραση ενός άρθρου που αρχικά είχε δημοσιευθεί στο Workers Hammer Νο 191, την εφημερίδα της Σπαρτακιστικής Ένωσης Βρετανίας, τμήματος της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης, 4ης Διεθνούς (ΔΚΕ – ΤΔ).

Αθήνα, 15 Απριλίου 2006
Τροτσκιστική Ομάδα Ελλάδας

Εάν η καμπάνια «Κάντε την Φτώχεια Παρελθόν» [κατά της φτώχειας στον «Τρίτο Κόσμο»] είχε να κάνει με οτιδήποτε που προκαλεί πραγματικά την μάστιγα της φτώχειας, το AIDS, την αγραμματοσύνη και την πολύπλευρη δυστυχία και απορία για τους ανθρώπους της Αφρικής, θα είχε εναγκαλιστεί από τον Τόνι Μπλερ και τον [Υπουργό των Οικονομικών] Γκόρντον Μπράουν; Αυτοί οι χασάπηδες του Ιράκ προσπαθούν να ξαναχτίσουν την δημοτικότητα του κόμματος των Εργατικών με ψηφοφόρους στη χώρα τους και να ξαναγυαλίσουν την εικόνα του μουσκεμένου με αίμα Βρετανικού ιμπεριαλισμού. Πίσω από αυτούς βρίσκεται μια ολόκληρη κλίκα από διασημότητες, θρησκευτικές φιλανθρωπίες, Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, γραφειοκράτες των σωματείων και ρεφορμιστές όπως το [Βρετανικό] Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα [SWP] που είναι υπέρμαχοι της απάτης του «Κάντε την Φτώχεια Παρελθόν».

Δεν έχουν ξεγελαστεί όλοι από το νέο-εμφανιζόμενο ενδιαφέρον του Τόνι Μπλερ και του Γκόρντον Μπράουν για τη φτώχεια. Σε ένα γράμμα στην Herald της Γλασκώβης (6 Ιουνίου) ειρωνικά σημειώθηκε: «Η γνησιότητα του Γκόρντον Μπράουν για το ξερίζωμα της φτώχειας είναι τόσο αληθινή όσο, και σε άμεση αναλογία με, την προθυμία του να ηγηθεί μια πορεία τραπεζικών, οικονομολόγων και χρηματιστών στους δρόμους του Εδιμβούργου με ένα πανό που να προκηρύσσει “Μακρά να ζήσει η Κουβανέζικη Επανάσταση!”» Όσον αφορά την ιμπεριαλιστική υποκρισία σχετικά με την βοήθεια προς τον «Τρίτο Κόσμο», υποστηρίζουμε τον χαρακτηρισμό για την αστική φιλανθρωπία που είχε γράψει ο Ένγκελς το 1845. Μιλώντας για την Αγγλική μπουρζουαζία, έγραψε ότι ήταν «λες και παραχωρούσαν μια υπηρεσία στους προλετάριους για να τους ρουφήξουν πρώτα το αίμα και μετά να εξασκήσουν την προσωπική τους ικανοποίηση, την Φαρισαϊκή φιλανθρωπία πάνω τους, τοποθετώντας τον εαυτό τους πριν από τον κόσμο ως ισχυρούς ευεργέτες της ανθρωπότητας όταν δίνουν πίσω στα λεηλατημένα θύματα το ένα εκατοστό από το τμήμα που τους ανήκει!» (Οι Συνθήκες της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία). «Ρουφώντας το αίμα» από τις εργατικές μάζες και τους καταπιεσμένους του κόσμου, αυτό δείχνει τι είναι στην πραγματικότητα οι G8.

Γι’ αυτούς που θέλουν να διαμαρτυρηθούν ενάντια της σύσκεψης των G8 αλλά δεν θέλουν να πάνε μαζί με το περιπλανόμενο τσίρκο «εμείς είμαστε ο κόσμος», υπάρχει η σιδερένια γροθιά της κρατικής καταστολής. Για μήνες, οι λαϊκίστικες εφημερίδες και άλλα μέσα ενημέρωσης κάνουν την ηχώ της αστυνομίας με το να κινδυνολογούν για «βίαιες» επιθέσεις αναρχικών στην διάσκεψη των G8. Ένας στρατός από 10,000 αστυνομικούς έχει κινητοποιηθεί∙ ένας φράχτης πέντε μίλια μάκρος έχει αναγερθεί γύρω από το ξενοδοχείο των πέντε αστέρων στη Γκλένιγκλες [Σκωτία] που θα πραγματοποιηθεί το συνέδριο και όπως έχει αναφερθεί οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθετούν ένα αεροπλανοφόρο γεμάτο με πεζοναύτες στις δυτικές ακτές της Σκωτίας.

Αυτοί είναι οι μέθοδοι που οι καπιταλιστές ηγέτες χρησιμοποιούν για να χειριστούν κάθε αντιλαμβανόμενη διαμαρτυρία ενάντια στην ηγεσία τους – κρατική καταστολή από την μία και πολιτική χειραγώγηση από την άλλη. Πρωτίστως, μεταξύ των μηχανισμών για χειραγώγηση της διαμαρτυρίας «αντι-παγκοσμιοποίησης» είναι το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (ΠΚΦ) και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ), τα οποία ηγούνται και οργανώνονται από τις ίδιες κυρίως δυνάμεις που ηγούνται στο «Κάντε την Φτώχεια Παρελθόν». Ξεκινώντας το 2001, αυτά τα Κοινωνικά Φόρουμ έχουν χρησιμοποιηθεί για να εκτονώσουν το κύμα των μαζικών διαμαρτυριών – εναντίον των G8, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και άλλων ιμπεριαλιστικών αντιπροσωπιών – για παράδειγμα η διαδήλωση στο Σιάτλ το 1999. Ο σκοπός ήταν να τραβήξουν την ριζοσπαστική νεολαία μακριά από άμεσες μάχες με τις δυνάμεις του καπιταλιστικού κράτους και να τους κλείσουν πίσω από την «δημοκρατική εναλλακτική» του κοινοβουλευτικού ρεφορμισμού, ενώ υποκρίνονται ότι αυτά τα μαγαζάκια συζητήσεων «δεν ήταν κοινοβουλευτικά». Μακριά από το να συναντιούνται με δακρυγόνα, μάνικες νερού και σφαίρες του καπιταλιστικού κράτους, όπως συνέβη στην Γένοβα τον Ιούλιο του 2001, το ΠΚΦ και το ΕΚΦ έχουν υποστηριχθεί και χρηματοδοτηθεί από ποικίλες υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών ηγετών.

Αυτό γίνεται επειδή τα Κοινωνικά Φόρουμ και το καλούμενο «αντικαπιταλιστικό» κίνημα στην πραγματικότητα δεν ασκούν καμία ουσιαστική απειλή στην καπιταλιστική ηγεσία. Οι οργανωτές τους δέχονται τον κυρίαρχο μύθο του «μετα-Σοβιετικού» κόσμου: ότι η ταξική πάλη εναντίον της καπιταλιστικής τάξης είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν∙η εργατική τάξη δεν έχει σχέση ως παράγοντας για κοινωνική αλλαγή και το καλύτερο που μπορεί να επιτευχθεί είναι να δώσει στο σύστημα ένα «ανθρώπινο» πρόσωπο. Η αλήθεια είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι τόσο εξαρτημένο από την εργατική τάξη όσο ποτέ, η οποία έχει την δύναμη να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Για να το πετύχει αυτό, η εργατική τάξη πρέπει να αποκτήσει συνείδηση ότι τα δικά της συμφέροντα είναι ασυμφιλίωτα με αυτά των καπιταλιστών. Τα Κοινωνικά Φόρουμ είναι ένα εμπόδιο σε αυτή την ταξική συνείδηση.

Κοινωνικά Φόρουμ και κρατική επιχορήγηση

Το Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ έχουν όλα χρηματοδοτηθεί από καπιταλιστικά κράτη στις χώρες που έχουν πραγματοποιηθεί και έλαβαν επίσημη υποστήριξη από είτε αστικές δημοτικές κυβερνήσεις είτε γραφεία δημάρχων. Η λίστα των χορηγών για το ΠΚΦ έχει συμπεριλάβει όχι μόνο την κυβέρνηση της πόλης του Πόρτο Αλέγκρε, την κρατική κυβέρνηση του Ρίο Γκράντε ντo Σολ και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βραζιλίας αλλά επίσης την τράπεζα της Βραζιλίας και την μεγαλύτερη πετρελαϊκή εταιρία, την Petrobras! Το ΕΚΦ του 2002 είχε χρηματοδοτηθεί από την πόλη της Φλωρεντίας και το 2003 το ΕΚΦ στο Παρίσι από την κυβέρνηση του Σιράκ. Το ΕΚΦ το 2004 στο Λονδίνο είχε χρηματοδοτηθεί και φιλοξενηθεί από το γραφείο δημάρχου των Νέων Εργατικών Κεν Λίβινγκστον, υποστηριχτή του ιμπεριαλιστικού βομβαρδισμού της Σερβίας και μαζορέτας της αστυνομικής τρομοκρατίας ενάντια στους «αντικαπιταλιστές» διαδηλωτές την πρωτομαγιά του 2000.

Τα Κοινωνικά Φόρουμ έχουν όλα κυριαρχηθεί από τους λανθασμένα ονομαζόμενους «Μη Κυβερνητικούς» Οργανισμούς (ΜΚΟ). Φυσικά αυτοί οι οργανισμοί, εγκεκριμένοι και λαμβάνοντας πολλές από τις χρηματοδοτήσεις τους από εκκλησίες και καπιταλιστικά κράτη, είναι μόλις και μετά βίας ανεξάρτητοι από τις κυβερνήσεις στις οποίες είναι υπόλογοι. Οι φιλανθρωπίες έχουν υπάρξει για πολύ καιρό το «ανθρωπιστικό» πρόσωπο της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης και των πολυεθνικών εταιρειών φροντίζοντας να λεηλατήσουν τις οικονομίες του «Τρίτου Κόσμου». Διαπρεπής μη κυβερνητικοί οργανισμοί στα Κοινωνικά Φόρουμ έχουν συμπεριλάβει την Oxfam, το Πόλεμο στην Φτώχεια και την Χριστιανική Βοήθεια. Ο μεγαλύτερος σπόνσορας των ΜΚΟ ανά τον κόσμο είναι τα Ηνωμένα Έθνη, που τα ίδια είχαν στηθεί για να δώσουν μια ανθρωπιστική επίστρωση στο πλιάτσικο του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του Αμερικάνικου. Υπό αυτή την παράδοση, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε τον Ιανουάριο του 2003 έλαβε μήνυμα συμπαράστασης από τον γενικό γραμματέα των ΗΕ Κόφι Ανάν.

Όπως λέει μια παλιά παροιμία, «Όποιος πληρώνει τα βιολιά διαλέγει το τραγούδι». Και ενώ όλα τα Κοινωνικά Φόρουμ διαδηλώνουν ενάντια στην πραγματικά άγρια και παράφρων διακυβέρνηση του Μπους στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάμεσα σε αυτούς που χρηματοδοτούν το ΠΚΦ δεν είναι άλλα από ιδρύματα όπως το Ταμείο των Αδερφών Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Ford. Το Ίδρυμα Ροκφέλερ είχε χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσει την υπόληψη των Ροκφέλερ μετά το μακελειό στις 20 Απρίλη 1914 στο Λάντλο του Κολοράντο όπου 20 άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένων και παιδιών – σκοτώθηκαν από φύλακες της εταιρείας και την εθνοφρουρά κατά την διάρκεια ενός οδυνηρού αγώνα από το σωματείο των ανθρακωρύχων. Το ίδρυμα της Ford ήρθε στο προσκήνιο το 1936 στο ζενίθ της βιομηχανικής πάλης στην βιομηχανία αυτοκινήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε αγωγός για τις χρηματοδοτήσεις της ΣΙΑ για αντι-Κομμουνιστικές υποθέσεις σε όλο τον κόσμο.

Ενώ χρηματοδοτήθηκαν από κάποιες από τις πιο διαβόητες υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού των Ηνωμένων Πολιτειών, τα Παγκόσμια Κοινωνικά Φόρουμ δεν προσφέρουν καλή υποδοχή σε όσους μοιάζουν με πιθανή απειλή στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού. Η δήλωση στον Καταστατικό Χάρτη Αρχών του ΠΚΦ ότι «ούτε εκπρόσωποι κομμάτων ούτε μάχιμες οργανώσεις θα συμμετέχουν στο Φόρουμ» έχει χρησιμοποιηθεί για τον αποκλεισμό των Ζαπατίστα καθώς και των Ένοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC). Ακόμα και η Madres de Plaza de Mayo, μία οργάνωση από μητέρες αριστερών που είχαν «εξαφανιστεί» κατά την διάρκεια της Αργεντίνικης στρατιωτικής δικτατορίας το 1976–1983, αποκλείστηκε από το ΠΚΦ του 2002. Από την άλλη, ένα θερμό καλωσόρισμα έχει πρσφερθεί σε ποικίλα κεφάλια καπιταλιστικών κυβερνήσεων – που προΐστανται «ειδικών δυνάμεων ενόπλων σωμάτων» συνήθως γνωστά ως το καπιταλιστικό κράτος.

Ένα διορατικό άρθρο με τίτλο «Τα Οικονομικά και οι Πολιτικές του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ» στο Οι Όψεις της Ινδικής Οικονομίας (Σεπτέβρης 2003) από τον Ραντζάνι Ξ Ντεσάι συνέλαβε τον σκοπό και την φύση των Κοινωνικών Φόρουμ:

«Ενώ ποικίλες πολιτικές δυνάμεις που μάχονται για αλλαγή του συστήματος έχουν αποκλειστεί από τις συγκεντρώσεις του ΠΚΦ, πολλοί πολιτικοί ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών έχουν παρεβρεθεί. Το ΠΚΦ ως σώμα όχι μόνο λαμβάνει κεφάλαια από υπηρεσίες που είναι δεμένες στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και επιχειρήσεις, αλλά άπειροι οργανισμοί που επίσης συμμετέχουν στο ΠΚΦ είναι εξαρτώμενοι από τέτοιες υπηρεσίες. Τα επακόλουθα αυτού μπορούν να φανούν από την ιστορία μιας τέτοιας υπηρεσίας, του Ιδρύματος Ford, το οποίο συνεργάστηκε στενά με την Αμερικάνικη Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών διεθνώς και στην Ινδία όπου έχει βοηθήσει να διαμορφωθεί η κυβερνητική πολιτική υπέρ των Αμερικανικών συμφερόντων.»

Αριστερή κάλυψη για ταξική συνεργασία

Το γεγονός ότι το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ έχουν λίγο ή πολύ αγοραστεί και μισθωθεί από ποικίλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις και υπηρεσίες δεν είναι σπουδαία υπόθεση για το SWP. Ώπως αδιάντροπα το τοποθετεί ο ηγέτης του SWP (και διακεκριμένος ομιλητής στις πλατφόρμες του Κοινωνικού Φόρουμ) Άλεξ Καλλίνικος, «όλοι κατανοούμε ότι ένα μαζικό Κοινωνικό Φόρουμ χρειάζεται χρήματα και τα χρήματα σημαίνουν συμβιβασμούς» (Διεθνής Σοσιαλιστική Τάση Δελτίο Συζήτησης, Ιανουάριος 2005). Πραγματικά! Τέτοιες δηλώσεις είναι διόλου παράξενες για τον Καλλίνικο. Το πρώτο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ το 2001 ήταν μερικώς οργανωμένο από την ψευδο-Τροτσκιστική Ενωμένη Γραμματεία (ΕΓ). Εδώ, ριζοσπάστες νέοι διδάχτηκαν στο πως να διαχειρίζονται δημοσιονομική λιτότητα για το καπιταλιστικό κράτος μέσα από πλασματικούς «προϋπολογισμούς». Οι καπιταλιστές ευεργέτες που επένδυσαν στο ΠΚΦ έβγαλαν την αξία των χρημάτων τους. Σήμερα το Εργατικό Κόμμα (EK) του Βραζιλιάνου προέδρου Λούλα – με την συνδρομή ενός «συντρόφου υπουργού» ο οποίος είναι μέλος της Ενωμένης Γραμματείας – διοικούν το καπιταλιστικό κράτος της Βραζιλίας, μόνιμα υπακούουν δουλικά στις προσταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περνώντας την λιτότητα στον πολύ φτωχό πληθυσμό.

Στο πιο πρόσφατο ΠΚΦ τον Ιανουάριο, ο Λούλα ξεκάθαρα αποδοκιμάστηκε από πολλούς παρεβρισκόμενους που εναντιώθηκαν στην ανοιχτή του υπόθαλψη και συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Λούλα αντιπροσωπεύει τις πολιτικές και το πρόγραμμα του ΠΚΦ στο επίπεδο της κρατικής εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό, ως λαϊκό μέτωπο: ένα πολιτικό μπλοκ ταξικής συνεργασίας οργανώσεων της εργατικής τάξης με καπιταλιστικές υπηρεσίες στις οποίες οι πολιτικές των στοιχείων της εργατικής τάξης του μπλοκ είναι υποταγμένες στις πολιτικές της μπουρζουαζίας, στην υπεράσπιση του αστικού κράτους και του καπιταλισμού. Όπως με την κυβέρνηση του Λούλα στην Βραζιλία, τα λαϊκά μέτωπα καλούνται από τους ηγέτες για να πουλήσουν λιτότητα στους εργάτες πιο αποτελεσματικά από ότι μπορούν τα χωρίς κύρος αστικά κόμματα.

Με τον Λούλα τώρα, έχοντας έλλειψη κύρους λόγω των επιθέσεών του στους Βραζιλιάνους εργάτες και αγρότες, ο νέος ήρωας του ΠΚΦ το 2005 ήταν ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Χούγκο Τσάβεζ. Αυτό ήταν μια σημαντική μεταβολή επειδή στο ΠΚΦ το 2003, ενώ μαχόταν τις προσπάθειες της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να τον ανατρέψει, δεν ήταν προσκεκλημένος ούτε του δόθηκε επίσημη θέση όταν ούτος η αλλιώς εμφανίστηκε. Η δημοτικότητα του Τσάβεζ ανάμεσα στους καταπιεσμένους στην Βενεζουέλα έρχεται από το γεγονός ότι έχει χρησιμοποιήσει τα έσοδα πετρελαίου για να εισάγει μεταρρυθμίσεις που έχουν ευεργετήσει τους φτωχούς και δεν τον φαντάζονται ως λακέ των ΗΠΑ. Αλλά αυτές δεν είναι ούτε καν βασικές δομικές μεταρρυθμίσεις, ακόμα λιγότερο σοσιαλιστική επανάσταση, και υπόκεινται στις διακυμάνσεις της παγκόσμιας τιμής πετρελαίου.

Ο Τσάβεζ είναι ένας αστός εθνικιστής που ηγείται για καπιταλισμό στην Βενεζουέλα. Εθνικιστικός λαϊκισμός και οικονομικός νεοφιλελευθερισμός είναι απλώς εναλλακτικές πολιτικές της ηγεσίας της ίδιας της καπιταλιστικής τάξης. Είναι ένα γεγονός ότι ο Τσάβεζ διασύρθηκε από πολλούς από τους μεγάλους γαιοκτήμονες και καπιταλιστές στην Βενεζουέλα καθώς και τους νεοσυντηρητικούς στην κυβέρνηση του Μπους, ο οποίος τον Απρίλη του 2002 υποστήριξε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του. Αλλά πιο ορθολογικοί εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού βλέπουν τον Τσάβεζ, με την λαϊκή του έλξη, ως ο άνθρωπος που μπορούν να εμπιστευτούν να προστατεύσει τις επενδύσεις τους. Η ήττα της ανάκλησης του δημοψηφίσματος εναντίον του Τσάβεζ το 2004 ήταν καλοδεχούμενη ως εγγυητής της «σταθερότητας» από τέτοια φερέφονα του ιμπεριαλισμού όπως οι Financial Times και οι New York Times. Όπως γράψαμε στο Workers Vanguard Νο 831, 3 Σεπτέμβρη 2004:

«Η άμεση προοπτική που ποζάρει επειγόντως δεν είναι μόνο να εναντιωθούμε στα ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα και αλλού, αλλά να παλέψουμε να γκρεμίσουμε την υποστήριξη του εργατικού κινήματος είτε στον Τσάβεζ είτε στην αντιπολίτευση, και να σφυρηλατίσουμε ένα επαναστατικό διεθνιστικό εργατικό κόμμα να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία. Αυτό απαιτεί μια αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον εθνικισμό στην Βενεζουέλα, η οποία κρύβει τους ταξικούς διχασμούς στην χώρα. Μόνο η νικηφόρα πάλη για ηγεσία της εργατικής τάξης, δηλαδή, σοσιαλιστική επανάσταση σε όλη την Νότια και Βόρεια Αμερική, θα διασφαλίσει γη σε αυτούς που δεν έχουν και θα επιτρέψει στους εργάτες στα πετρέλαια και άλλους προλετάριους να απολαύσουν τον πλούτο που δημιουργήθηκε από την εργασία τους.»

Παρουσιάζοντας αστούς εθνικιστές όπως ο Τσάβεζ σαν μαχητές εναντίον της «παγκοσμιοποίησης», τα Κοινωνικά Φόρουμ παρέχουν υπηρεσία κατά του αγώνα για σοσιαλιστική επανάσταση, δένοντας την εργατική τάξη στην «δική» της εθνική καπιταλιστική τάξη. Στην πραγματικότητα, ο λόγος που τα Παγκόσμια Κοινωνικά Φόρουμ έχουν όλα φιλοξενηθεί σε χώρες του «Τρίτου Κόσμου» όπως η Βραζιλία και η Ινδία, είναι για να καλύψει τον ταξικό ανταγωνισμό ανάμεσα στην εργατική τάξη αυτών των χωρών και των ντόπιων αστών εκμεταλλευτών. Το μήνυμα που έχει υπάρξει είναι ότι η αστική τάξη του «Παγκόσμιου Νότου» μπορεί να στηρίζεται στο να συμμετέχει με «το λαό» και να πολεμήσει εναντίον της «παγκοσμιοποίησης». Αλλά το κύριο ενδιαφέρον των καπιταλιστών του «Τρίτου Κόσμου» είναι να υπερασπιστούν τα κέρδη τους, για τα οποία εξαρτώνται από τους ιμπεριαλιστές και απαιτείται η μέγιστη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Με τον ίδιο σκοπό, να δέσουν τους εκμεταλλευόμενους με τους εκμεταλλευτές, το ΕΚΦ προωθεί την ψευδαίσθηση μιας ανθρώπινης «Κοινωνικής Ευρώπης» κάτω από τον καπιταλισμό, αντιπαραβάλοντάς το με το «νεοφιλελεύθερο» μοντέλο που εκπροσωπείται από ΗΠΑ και Βρετανία. Είναι η προώθηση αυτού του οράματος της «Κοινωνικής Ευρώπης» που έχει προσελκύσει στο ΕΚΦ τους φιλοκαπιταλιστές ηγέτες των εργατικών σωματείων καθώς και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς σε όλη την ήπειρο. Η πολιτική προοπτική της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας των Εργατικών Σωματείων εκφράστηκε από την γενική γραμματεία τους το 2000 στη διαμαρτυρία Κορυφής εναντίον της ΕΕ στην Νίκαια: «Χρειάζεται να υπάρξει η συγχώνευση των εργατικών σωματείων και των ΜΚΟ μέσα στην δομή που παίρνονται οι αποφάσεις στις Βρυξέλες.... Ναι, δεχόμαστε ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική. Αλλά η νέα Ευρώπη πρέπει επίσης να περιέχει μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής για όλους τους πολίτες της» (παραθέτεται στο “Τα Οικονομικά και οι Πολιτικές του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ”). Γινόμενη «πιο ανταγωνιστική» σημαίνει απόσπαση μεγαλύτερων κερδών από τον ιδρώτα και τον μόχθο της εργατικής τάξης. Οι γραφειοκράτες του Κογκρέσου των Εργατικών Σωματείων της Βρετανίας (TUC) ενέκριναν το ΕΚΦ στο Λονδίνο το 2004 και το χρησιμοποίησαν ως μια ευκαιρία για να παρέχουν μια πλατφόρμα στον Σόμπι Αλ-Μασαντάνι της Ομοσπονδίας Εργατικών Σωματείων του Ιράκ (IFTU), ένα ανδρείκελο των ιμπεριαλιστών της κυβέρνησης μαριονέτας στο Ιράκ. Αυτό διαδέχτηκε το συνέδριο του Εργατικού Κόμματος όπου, κατά διαταγή των γραφειοκρατών του σωματείου, άλλος ένας εκπρόσωπος του IFTU, Αμπντουλάχ Μούσιν, υποστήριξε την ιμπεριαλιστική κατοχή βοηθώντας να διασφαλίσουν την ήττα ενός αιτήματος που καλούσε για πρόωρη απόσυρση των Βρετανικών στρατευμάτων από το Ιράκ.

Η Εργατική Εξουσία [Ε5Δ] προκάλεσε την ίδια της την ύπνωση

Στο φυλλάδιό τους Αντικαπιταλισμός: Κορυφaίες Πολιορκίες και Κοινωνικά Φόρουμ (2005), η Ένωση Εργατική Εξουσία για την Πέμπτη Διεθνή (Ε5Δ) [όχι η Εργατική Εξουσία-Κομμουνιστικός Σύνδεσμος] ποζάρει ως μία αριστερή κριτική των οργανωτών του ΠΚΦ όπως ο Μπέρναρντ Κασσέν και Σούζαν Τζόρτζ της ATTAC, μια οργάνωση που ιδρύθηκε ως καμπάνια για έναν φόρο σε διεθνείς χρηματικές συναλλαγές και ενάντια στον «νεοφιλελευθερισμό». Παρά το γεγονός ότι τα γραφεία τους είναι γεμάτα με υποστηριχτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Ενωμένης Γραμματείας, η ATTAC δεν υποκρίνεται ότι αντιτίθεται στον καπιταλισμό. Είναι ένας ολοκληρωτικά αστικός οργανισμός ο οποίος παινεύεται για τις στενές του σχέσεις με την λαϊκομετωπική κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν. Ακόμα όσον αφορά τον Κασσέν και τον Τζόρτζ, η Ε5Δ υποστηρίζει: «δεν χρειάζεται να κανονίσουμε καμία τεχνητή διάσπαση από αυτούς. Αλλά ούτε χρειάζεται να φοβόμαστε διάσπαση μαζί τους. Εάν πάμε μπροστά αποφασιστικά, θα λιποτακτίσουν κατευθείαν.» Με την «τεχνητή διάσπαση», η Ε5Δ εννοεί μία διάσπαση πάνω σε ταξικές γραμμές. Η Ε5Δ δεν εναντιώνεται στην ταξική συνεργασία∙ απλά θέλει ένα πιο μαχητικό λαϊκό μέτωπο.

Πράγματι, η χαζή ιδέα της Ε5Δ, Εργατική Εξουσία, και της ομάδας νεολαίας Επανάσταση, είναι ότι μπορούν να χτίσουν όχι μόνο ένα «κίνημα» αλλά ακόμα και ένα «επαναστατικό» κόμμα από αυτές τις διαταξικές, κρατικά επιχορηγούμενες συμμαχίες: «το αντικαπιταλιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα, τα κινήματα των φυλετικά και εθνικά καταπιεσμένων, νέων, γυναικών, όλα πρέπει να συγκεντρωθούν για να δημιουργήσουν μια νέα Διεθνή – ένα παγκόσμιο κόμμα σοσιαλιστικής επανάστασης» (Αντικαπιταλισμός: Κορυφαίες Πολιορκίες και Κοινωνικά Φόρουμ). Ενώ παραπονούνται εναντίον της δεξιόστροφης γραφειοκρατικής κυριαρχίας, η Εργατική Εξουσία επιδιώκει να κερδίσει τις «δημοκρατικές δομές» μέσα στα Κοινωνικά Φόρουμ για να κατασκευάσουν τον μετασχηματισμό του κινήματος. Υποστηρίζει την χρησιμοποίηση «πρωτοβουλιών όπως η Συνέλευση των Κοινωνικών Κινημά των να προτείνει μόνιμους εκπροσώπους, εκλεγμένους, συντονιστικά σώματα τα οποία μπορούν να προετοιμάσουν τον δρόμο για μια δομημένη Συνέλευση στην οποία οργανωτικά και προτάσεις τακτικής μπορούν να συζητιούνται, να τροποποιούνται και να υιοθετούνται».

Από την εξίσωση της Εργατικής Εξουσίας έχει αποκλειστεί κάθε πολιτική αψιμαχία που είναι αντίθετη στον συνολικό σκοπό αυτών των Κοινωνικών Φόρουμ, τα οποία είναι βασισμένα στην διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, πρωταρχικά προσπαθώντας να του δώσει ένα πιο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» λίφτινγκ. Αλλά ακόμα και η Εργατική Εξουσία είναι αναγκασμένη να παραδεχτεί ότι αυτές οι Συνελεύσεις στερούνται μια έννοια του «καπιταλιστικού συστήματος ως τον εχθρό», «της εργατικής τάξης ως την δύναμη» και «τον σοσιαλισμό ως το μοναδικό δυνατό θεμέλιο για τον “άλλο κόσμο” που επιδιώκει να χτίσει» (Εργατική Εξουσία, Μάρτιος 2005).

Η πραγματικότητα της ταξικής συνεργασίας ήρθε γυμνή μπροστά μας στο πρώτο ΕΚΦ στην Φλωρεντία το 2002. Η Ε5Δ λέει με ενθουσιασμό: «η απότομη μέθη του όλοι μαζί σήμαινε ότι οι ρεφορμιστές βαμμένοι πριν από την ύφανση μίλησαν σαν επαναστατικοί δαυλοί. Όλοι είχαν προωθηθεί επίσης από την ανάγκη του να κάνουν οτιδήποτε δυνατό να σταματήσουν τον πόλεμο του Τζόρτζ Μπους στο Ιράκ». Το «οτιδήποτε δυνατό» περιλάμβανε μια κατηγορηματική επίκληση στους ιμπεριαλιστές ηγέτες της Ευρώπης να εναντιωθούν στα σχέδια των ΗΠΑ να εισβάλλουν στο Ιράκ, υπογεγραμμένο από μια γκάμα της Ευρωπαϊκής αριστεράς περιλαμβάνοντας το SWP, την Εργατική Εξουσία και την Επανάσταση στην προπαρασκευαστική συνεδρίαση για το ΕΚΦ της Φλωρεντίας στις Βρυξέλες. Έλεγε: «Καλούμε όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες κρατών να σταθούν δημόσια εναντίον αυτού του πολέμου, είτε έχει υποστήριξη από τα ΗΕ είτε όχι και να απαιτήσουν ο Τζόρτζ Μπους να εγκαταλείψει τα πολεμικά του σχέδια» (Liberazione, 13 Σεπτέμβρη 2002). Αυτή η αξιοθρήνητη επίκληση προς τους «στοργικούς-πασιφιστές» Ευρωπαίους καπιταλιστές ηγέτες εξυπηρετεί μόνο να δέσει τους εκμεταλλευόμενους στους εκμεταλλευτές τους.

Οι κύριοι υποκινητές πίσω από το ΕΚΦ της Φλωρεντίας ήταν μαζικά Ιταλικά ρεφορμιστικά κόμματα όπως η Κομμουνιστική Επανίδρυση (ΚΕ) [Rifondazione Communista] και η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΑ). Την δεκαετία του 90, η ΔΑ σχημάτισε τμήμα της κυβέρνησης συνασπισμού «Δέντρο Ελιάς» που διοργάνωσε αντιμεταναστευτική τρομοκρατία και σκληρές επιθέσεις στην εργατική τάξη εκ μέρους του Ιταλικού ιμπεριαλισμού. Μέχρι τα τέλη του 1998, η ΚΕ σχημάτισε σιωπηρή συμμαχία με την ΔΑ. Το ΕΚΦ προμηθεύει τους πλήρως λαϊκομετωπικούς με έναν φτηνό τρόπο να ξαναχτίσουν υποστήριξη ώστε να μπορούν να επιστρέψουν στην κυβέρνηση. Παρομοίως το ΕΚΦ του Παρισιού ήταν οργανωμένο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΓ) και την ψευδο-Τροτσκιστική Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα (ΚΕΛ) του Αλαίν Κριβάν. Σήμερα στην Γαλλία, όπου η κυβέρνηση του Σιράκ είναι εντελώς χωρίς κύρος με το ψήφισμα εναντίον της συνταγματικής συνθήκης της ΕΕ, αυτές οι ίδιες δυνάμεις δουλεύουν πυρετωδώς να συγκεντρώσουν μια νέα συμμαχία ταξικής συνεργασίας ελπίζοντας να πιάσουν τα ηνία της κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει εφαρμόζοντας τις επιθέσεις στην κοινωνική πρόνοια καθώς και τον ρατσιστικό «πόλεμο στην τρομοκρατία».

Το λαϊκό μέτωπο: όχι μια τακτική αλλά το μεγαλύτερο έγκλημα

Διασπώντας την εργατική τάξη και την ριζοσπαστική νεολαία από την ιδέα ότι μπορούν να διαπραγματευτούν ένα κοινό προοδευτικό μέλλον με εκπροσώπους της καπιταλιστικής ηγετικής τάξης υπεύθυνης για εκμετάλλευση, ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ρατσισμό, γυναικεία και σεξουαλική καταπίεση, είναι το βασικό καθήκον των επαναστατών Μαρξιστών. Ως οι παραγωγοί πλούτου της καπιταλιστικής κοινωνίας και των κερδών της μπουρζουαζίας, η εργατική τάξη είναι ο μόνος φορέας με την κοινωνική δύναμη και αντικειμενικό συμφέρον να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και να γκρεμίσει το κράτος του. Αυτό απαιτεί σοσιαλιστική επανάσταση να αντικαταστήσει την δικτατορία της αστικής τάξης με ένα εργατικό κράτος που θα υπερασπίζεται και θα διαχειρίζεται μια κολλεκτιβοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία. Σε μια διεθνή κλίμακα, αυτό θα έθετε τη βάση να ξεριζώσει την έλλειψη και να παράγει για τις ανάγκες ολόκληρου του ανθρώπινου είδους. Το μόνο όργανο το οποίο μπορεί να οργανώσει την προλεταριακή πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι ένα επαναστατικό κόμμα της πρωτοπορίας.

Αυτό αντιτείθεται στην ταξική συνεργασία των Κοινωνικών Φόρουμ. Προσαρμοσμένοι στις ορέξεις των ακτιβιστών που είναι αηδιασμένοι από κοινοβουλευτικές πολιτικές και κόμματα, τα Κοινωνικά Φόρουμ είναι λαϊκά μέτωπα που προάγουν τον μύθο ότι μια «λαϊκή συμμαχία» με υποτιθέμενους «προοδευτικούς» καπιταλιστές μπορεί να βάλει τέλος στις καταστροφές του ιμπεριαλισμού. Το λαϊκό μέτωπο ήταν το επιλεγόμενο όπλο που χρησιμοποιήθηκε από τους Σταλινικούς την δεκαετία του 1930 με σκοπό να αποτρέψουν την εργατική επανάσταση. Ο Τρότσκι εναντιώθηκε σφοδρά στο λαϊκό μέτωπο και αμείλικτα προειδοποίησε για τις απαίσιες συνέπειές του για την εργατική τάξη. Όπως δήλωσε ο τότε Τροτσκιστής ηγέτης Τζέημς Μπέρναμ στην μπροσούρα του 1937, «Το Λαϊκό Μέτωπο, η Καινούργια Προδοσία»:

«Για το προλεταριάτο, διαμέσου των κομμάτων του, το να εγκαταλείψει το δικό του ανεξάρτητο πρόγραμμα σημαίνει να εγκαταλείψει την ανεξάρτητη λειτουργία του ως τάξη... Με το να αποδέχεται το πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου, ως εκ τούτου αποδέχεται τους στόχους ενός άλλου τμήματος της κοινωνίας∙αποδέχεται την επιδίωξη της υπεράσπισης του καπιταλισμού όταν ολόκληρη η ιστορία δηλώνει ότι τα συμφέροντα του προλεταριάτου μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού.»

Το λαϊκό μέτωπο είχε συχνά αιματηρές επιπτώσεις για την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι αυτό της Χιλής το 1973, όταν ο Σαλβαντόρ Αλλιέντε και οι ρεφορμιστές ακόλουθοί του οδήγησαν την επαναστατική-πρόθυμη εργατική τάξη σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό με τους καπιταλιστές. Ο Αλλιέντε υποσχέθηκε να μην προκαλέσει την καπιταλιστική τάξη ή το κράτος∙ έθεσε ένα τέλος στην κατάσχεση γης από τους αγρότες και στην κατάσχεση εργοστασίων από τους εργάτες. Βοηθούμενη από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ η αστική τάξη της Χιλής στράφηκε μετά στον Στρατηγό Αυγούστο Πινοσέτ για να επιτεθεί στην εργατική τάξη και στους ηγέτες της (συμπεριλαμβάνοντας και τον Αλλιέντε), επιβάλλοντας μια άγρια στρατιωτική δικτατορία με κόστος 30.000 ζωές.

Από το Σιάτλ στα Κοινωνικά Φόρουμ

Ελπίζοντας να προσελκύσει την μαχητική νεολαία που περιφρονεί τα Κοινωνικά Φόρουμ ως ατελείωτα μαγαζιά ομιλίας, η Ε5Δ αγορεύει υπέρ της επιστροφής στις διαδηλώσεις στους δρόμους του Σιάτλ και της Γένοβας. Το φυλλάδιό τους διακηρύσσει ότι «Για πέντε χρόνια το κίνημά μας έχει περικυκλώσει τις κορυφές των πλούσιων και ισχυρών... Πρέπει να πάει πάλι στους δρόμους, και να δείξει μέσα από μαζικές άμεσες δράσεις τις προθέσεις του∙ να χτίσει έναν κόσμο χωρίς τάξεις, καταπίεση, ρατσισμό, πόλεμο και ιμπεριαλισμό.» Αλλά οι πολιτικές του ΠΚΦ είναι μια επέκταση, όχι αντίθετες, με τις πολιτικές του Σιάτλ. Ενώ προσελκύουν πολύ νεολαία που αντιτείθεται στο αντίκτυπο του καπιταλισμού διεθνώς, τα πολιτικά σκάγια στο Σιάτλ καλέστηκαν από τους σοσιαλδημοκράτες και τους γραφειοκράτες των εργατικών σωματείων των οποίων οι αντι-Κομμουνιστικές επιθέσεις εναντίον της Κίνας ηχούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ηγετών στόχος των οποίων είναι η παλινόρθωση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στο Κινέζικο παραμορφωμένο εργατικό κράτος. Η διαμαρτυρία «άμεση δράση» βασιζόμενη σε φιλοϊμπεριαλιστικές, λαϊκομετωπικές πολιτικές είναι απλά «μάχιμη» ταξική συνεργασία.

Το φόντο στην εξάπλωση των Κοινωνικών Φόρουμ είναι η αντεπανάσταση στην πρώην ΕΣΣΔ και η ιδεολογική καμπάνια της αστικής τάξης ότι «ο κομμουνισμός είναι νεκρός». Τυπικό της οπισθοδρόμησης της συνείδησης που προκλήθηκε από την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης είναι η άποψη, επικρατούσα ανάμεσα σε νέους αριστερούς, ότι η εργατική τάξη είναι άσχετη ως παράγοντας για κοινωνική αλλαγή, η απλά άλλο ένα θύμα καταπίεσης. Εν τω μεταξύ οι γραφειοκράτες των σωματείων δικαιολογούν τώρα τις προδοσίες των αγώνων των εργατών με το να ισχυρίζονται ότι η «παγκοσμιοποίηση» κάνει την ταξική πάλη αναποτελεσματική επειδή οι καπιταλιστές μπορούν εύκολα να μεταφέρουν παραγωγή σε χαμηλόμισθες οικονομίες στην Ασία ή την Ανατολική Ευρώπη. Ενώ έχουν γίνει αναμφίβολα ποσοτικές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες, η «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι ένα ποιοτικά νέο φαινόμενο. Το γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομία αγοράς είναι «παγκόσμια», ότι τράπεζες και επιχειρήσεις αναζητούν αυτές τις (χαμηλόμισθες) χώρες όπου μπορούν να έχουν τις μεγαλύτερες αποδόσεις, και η διεθνοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, είχε εξηγηθεί από τον Β. Ι. Λένιν περίπου 90 χρόνια πριν:

«Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τράστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες.»

–Ο Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού

Φτώχεια, αρρώστια, εκμετάλλευση και πόλεμος δεν είναι παρεκκλίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα αλλά έμφυτες μέσα στις λειτουργίες του. Μόνο μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού μπορούν οι παραγωγικές δυνάμεις να αναπτυχθούν ώστε να παρέχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για όλη την ανθρωπότητα.

Εν όψει ενός διεθνούς κυνηγιού μαγισσών ενάντια στους αναρχικούς «άμεση δράση» του Μαύρου Μπλoκ, αφού η αστυνομία σκότωσε τον αριστερό διαδηλωτή Κάρλο Τζιουλιάνι στην Γένοβα το 2001, το κύριο μέρος της σοσιολδημοκρατικής αριστεράς στο κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης συμμετείχε σε συκοφαντίες ενάντια στο Μαύρο Μπλοκ για βία και κατηγορίες για συνεργασία με τους μπάτσους. Η ΔΚΕ ξεχώρισε για την ειλικρινή υπεράσπιση στο Μαύρο Μπλοκ ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και τους λακέδες του. Την ίδια στιγμή, τονίσαμε:

«Το ερώτημα μπροστά στον τεράστιο αριθμό των ριζοσπαστικών νέων που έχουν κουραστεί από τις διαδηλώσεις «αντι-παγκοσμιοποίησης» των τελευταίων χρόνων είναι: πως αλλάζεις τον κόσμο; Ενώ οι διαμαρτυρίες έχουν πετύχει στο να αναγκάσουν τους ιμπεριαλιστές να προγραμματίσουν τις μελλοντικές συναντήσεις τους σε απομονωμένα λιμνάζοντα νερά αυτό δεν κάνει τίποτα να παρακωλύσει τις λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος. Για να καταργηθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση απαιτείται μια πολιτική κινητοποίηση του προλεταριάτου σε μια ολοκληρωτική σοσιαλιστική επανάσταση...

«τι χρειάζεται είναι μια νέα, επαναστατική ηγεσία της εργατικής τάξης, ένας λαϊκός κήρυκας και μαχητής εκ μέρους όλων των καταπιεσμένων. Είναι απαραίτητο να σπάσουμε τις πολιτικές ταξικής συνεργασίας προωθημένες από αυτούς που, στο όνομα ενός «μικρότερου κακού», υποτάσσουν τα ζωτικά συμφέροντα του προλεταριάτου σε αυτά των καπιταλιστών εκμεταλλευτών και καταπιεστών του. Είναι απαραίτητο να σφυρηλατίσουμε ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα που μάχεται να δημιουργήσει μια εργατική κυβέρνηση μέσα από σοσιαλιστική επανάσταση ενάντια σε ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα.»

– «Αίμα και Σφαίρες στην Γένοβα» Workers Vanguard No 762, 3 Αυγούστου 2001

Εμείς οι Μαρξιστές της Ομάδας της Σπαρτακιστικής Νεολαίας και της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης κατανοούμε ότι η μάχη για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης είναι η προϋπόθεση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η στάση μας στα Κοινωνικά Φόρουμ, όπως και με κάθε άλλο λαϊκό μέτωπο, είναι να τους καταπολεμάμε μέσω παρεμβάσεων με αιχμηρούς χαρακτηρισμούς και επεξήγηση αυτής της απάτης σε μια προσπάθεια να κερδίσουμε αυτούς που θέλουν γνήσια να πολεμήσουν την καταπίεση και εκμετάλλευση σε ένα διεθνιστικό, επαναστατικό, προλεταριακό πρόγραμμα. Είμαστε περήφανοι κομμουνιστές και αρνούμαστε να είμαστε λακέδες των σοσιαλδημοκρατών, των γραφειοκρατών των εργατικών σωματείων και των καπιταλιστών κυριών τους. Εάν είσαστε και εσείς – ελάτε μαζί μας!