Αποκτήστε Συνδρομή στον Μπολσεβίκο, Όργανο της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας

Αρχείο

	Ο Μπολσεβίκος Τεύχος 2	Απρίλιος 2017

Φιντέλ Κάστρο 1926-2016

Υπερασπίστε τις Κατακτήσεις της Κουβανικής Επανάστασης!

Για Εργατική Πολιτική Επανάσταση
Κατά της Σταλινικής Γραφειοκρατίας!

Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα άρθρο από το Workers Vanguard, τεύχος 1101 (02 Δεκεμβρίου 2016), την εφημερίδα της Σπαρτακιστικής Ένωσης/ΗΠΑ, αδερφή οργάνωση της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) και τμήμα της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης (ΔΚΕ).

Έχοντας επιβιώσει από εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας από τις ΗΠΑ και τα αντεπαναστατικά της gusanos (σκουλήκια), ο Φιντέλ Κάστρο, ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, πέθανε στο κρεβάτι του στις 25 Νοεμβρίου σε ηλικία 90 ετών. Ενώ Κουβανοί αντιδραστικοί στο Μαϊάμι γιόρταζαν το θάνατό του στους δρόμους, ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ περιέγραφε τον Κάστρο ως έναν «βάρβαρο δικτάτορα» που η κληρονομιά του περιλαμβάνει «την άρνηση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων». Αυτή [η δήλωση] προέρχεται από τον άνθρωπο που σύντομα θα είναι ο διευθύνων σύμβουλος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που κρατά δεκάδες φυλακισμένους στους θαλάμους βασανιστηρίων του Γκουαντάναμο, μία σημαντική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ σε ένα κομμάτι κλεμμένης κουβανικής γης.

Από τότε που η κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο απαλλοτρίωσε την καπιταλιστική τάξη της Κούβας το 1960, εγκαθιδρύοντας ένα γραφειοκρατικά παραμορφωμένο εργατικό κράτος, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ εργάστηκε ακατάπαυστα για την ανατροπή της Κουβανικής Επανάστασης και την παλινόρθωση της δικτατορίας της αστικής τάξης στη χώρα. Αυτές οι επιθέσεις περιλάμβαναν την εισβολή στον Playa Girón (Κόλπος των Χοίρων) το 1961 υπό την προεδρία του Δημοκρατικού Τζον Φ. Κένεντι, τη χρηματοδότηση των αντεπαναστατών τρομοκρατών στο Μαϊάμι και στο νησί της Κούβας καθώς και του οικονομικού, επισιτιστικού εμπάργκο.

Η εξάλειψη της καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας στην Κούβα απέφερε τεράστια οφέλη για τους εργαζόμενους. Με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης οικοδομήθηκε μία κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που εξασφάλισε εργασία, στέγη, τροφή, περίθαλψη και παιδεία. Η επανάσταση υπήρξε ευεργετική ειδικά για τις γυναίκες και τους μαύρους, σπάζοντας τους φραγμούς φυλής και φύλου. Παρά τις δεκαετίες του εμπάργκο των ΗΠΑ, το κουβανικό σύστημα ιατρικής περίθαλψης, που συμπεριλαμβάνει την έκτρωση ως δωρεάν υπηρεσία, παραμένει το καλύτερο μεταξύ των οικονομικά υπανάπτυκτων χωρών. Το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας είναι χαμηλότερο από αυτό των ΗΠΑ. Η Κούβα διαθέτει κατά κεφαλήν περισσότερους γιατρούς και δασκάλους σχεδόν από οποιαδήποτε άλλη χώρα, και οι Κουβανοί γιατροί παρείχαν ιατρική βοήθεια σε δεκάδες χώρες (για παράδειγμα, με την αποστολή εκατοντάδων γιατρών για να συνδράμουν κατά της επιδημίας του ιού Έμπολα στη Δυτική Αφρική το 2014).

Η αντεπαναστατική καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης το 1991-92 είχε ολέθριες συνέπειες για την Κούβα. Η κουβανική οικονομία είχε λάβει τεράστιες επιδοτήσεις από την ΕΣΣΔ, ισοδυναμώντας τη δεκαετία του 1980 με το 36 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος της Κούβας. Ως το 1993, η κατά κεφαλήν οικονομική παραγωγή είχε υποστεί μία μείωση της τάξης του 40 τοις εκατό, με αποτέλεσμα διακοπές στην ηλεκτροδότηση, ελλείψεις σε βασικά αγαθά και αυστηρή διανομή τροφίμων με δελτίο. Σε απάντηση, η κυβέρνηση έθεσε σε ισχύ μία σειρά «μεταρρυθμίσεων της αγοράς» που οδήγησαν σε μεγαλύτερη ανισότητα με βαρύτερο αντίκτυπο στις γυναίκες και τους μαύρους Κουβανούς. Μία τέτοια ανισότητα εξακολουθεί να παραμένει λόγω των υλικών ελλείψεων, που ενισχύεται από την τεχνολογική καθυστέρηση και την εθνική απομόνωση, και επιδεινώνεται από την κακοδιαχείριση της Σταλινικής γραφειοκρατίας της Αβάνας.

Ως Τροτσκιστές που παλεύουμε για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, στεκόμαστε για την άνευ όρων στρατιωτική υπεράσπιση του κουβανικού παραμορφωμένου εργατικού κράτους ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση και την καπιταλιστική αντεπανάσταση – όπως κάνουμε και για τα υπόλοιπα εναπομείναντα παραμορφωμένα εργατικά κράτη της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, του Βιετνάμ και του Λάος. Συγχρόνως, εναντιωνόμαστε πολιτικά στους Σταλινικoύς γραφειοκράτες που κακοδιοικούν – ένα παρασιτικό στρώμα θρονιασμένο στην κορυφή των προλεταριακών μορφών ιδιοκτησίας – των οποίων το εθνικιστικό δόγμα του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα» και η συνεπακόλουθη ιδεολογία τους περί «ειρηνικής συνύπαρξης» με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό αποτελούν εμπόδια στην υπεράσπιση των εργατικών κρατών. Ο αγώνας για την υπεράσπιση και την επέκταση της Κουβανικής Επανάστασης απαιτεί μία επιπλέον επανάσταση, μία προλεταριακή πολιτική επανάσταση για να σαρώσει την κυρίαρχη Καστροϊκή γραφειοκρατία και να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς βασισμένο στην εργατική δημοκρατία και τον επαναστατικό διεθνισμό.

Εναντιωνόμαστε στο εμπάργκο των ΗΠΑ – το οποίο έχει χαλαρώσει μεν αλλά εξακολουθεί να υπάρχει – και απαιτούμε την άμεση επιστροφή του Κόλπου του Γκουαντάναμο στην Κούβα. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της Κούβας να έχει εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με καπιταλιστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ. Ενώ η αύξηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων μικρής κλίμακας και των εμπορικών και οικονομικών δεσμών με τις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές δεν ισοδυναμεί με την τμηματική αποκατάσταση του καπιταλισμού, ωστόσο εγείρει τον κίνδυνο της υπονόμευσης της κολλεκτιβοποιημένης οικονομίας. Ενισχύει επίσης τις εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις, οι οποίες αναμφίβολα θα συνεργάζονται μέσα από τη νεοσύστατη πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αβάνα.

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν για πολλούς κάτι περισσότερο από ένας ζωντανός θρύλος, ένας Δαβίδ που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στον αμερικανικό Γολιάθ. Έχοντας εκφραστεί ενάντια στον αμερικανικό ρατσισμό, κέρδισε το θαυμασμό πολλών μαύρων ακτιβιστών την περίοδο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και μετέπειτα. Όταν επισκέφτηκε τη Νέα Υόρκη για να μιλήσει στα Ηνωμένα Έθνη το 1960, δεν παρέλειψε να κάνει μία συμβολική κίνηση διαμένοντας στο ξενοδοχείο Theresa στο Χάρλεμ. Αρκετοί μαύροι μαχητές βρήκαν καταφύγιο στην Κούβα, μεταξύ των οποίων και ο Ρόμπερτ Φ. Γουίλιαμς, τον οποίο εκδίωξαν από τις ΗΠΑ λόγω της θέσης του υπέρ της ένοπλης αυτοάμυνας των μαύρων. Διέφυγε στην Κούβα το 1961, απ’ όπου έκανε εκπομπή στο «Radio Free Dixie», μέχρι τον τερματισμό της όταν ο Γουίλιαμς ανέπτυξε πολιτικές διαφορές με το καθεστώς Κάστρο. Μέχρι σήμερα η μαύρη μαχήτρια Ασάτα Σακούρ ζει στην Κούβα, έχοντας αποδράσει από τα νύχια των αμερικανικών αρχών, που ακόμα ζητούν την κεφαλή της επί πίνακι. Πολλοί στη Νότια Αφρική αναπολούν το ρόλο που έπαιξε η Κούβα στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ, μαζί και τους θαρραλέους Κουβανούς στρατιώτες οι οποίοι, με τη στήριξη των Σοβιετικών, πολέμησαν κατά των υποστηριζόμενων από τη CIA δυνάμεων και των εισβολέων του κράτους του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής στην Αγκόλα τη δεκαετία του 1970 και 1980.

Τα θυμόμαστε όλα και ακόμα περισσότερα. Όμως επίσης γνωρίζουμε πως το κουβανικό καθεστώς υπό την ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο και από το 2006 υπό την εποπτεία του αδελφού του, προέδρου Ραούλ Κάστρο, είναι ριζικά εθνικιστικό και αντίθετο στη διεθνή προλεταριακή επανάσταση. Επανειλημμένα το καθεστώς Κάστρο προειδοποίησε τους αριστερούς αντάρτες στη Λατινική Αμερική να μην ακολουθήσουν τον «κουβανικό δρόμο», δηλαδή να μην ανατρέψουν την καπιταλιστική εξουσία. Όταν οι μάζες στη Νικαράγουα συνέτριψαν τη δικτατορία του Σομόζα το 1979, ο Φιντέλ Κάστρο συμβούλεψε την κυβέρνηση των Σαντινίστας «να αποφύγουν τα αρχικά λάθη που κάναμε στην Κούβα: την πολιτική απόρριψη από τη Δύση, τις πρόωρες μετωπικές επιθέσεις στην αστική τάξη, την οικονομική απομόνωση». Στη χώρα, η κουβανική κυβέρνηση έχει επιτρέψει την αυξανόμενη ισχύ της αντιδραστικής Καθολικής εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης και της θερμής υποδοχής του Πάπα της αντεπανάστασης, Καρόλου Βοϊτίλα (Ιωάννης Παύλος Β΄) το 1998 αλλά και πιο πρόσφατα του σημερινού Πάπα, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαπραγμάτευση μεταξύ του καθεστώτος και της κυβέρνησης Ομπάμα.

Ενώ θυμόμαστε τις ηρωικές μάχες των κουβανικών στρατευμάτων στην Αγκόλα, αναγνωρίζουμε επίσης πως στόχος των Κουβανών και Σοβιετικών Σταλινικών δεν ήταν ποτέ να ανατρέψουν την καπιταλιστική εξουσία στην Αφρική. Τον πόλεμο αυτόν ακολούθησε το 1989 η εκτέλεση του Κουβανού στρατηγού Αρνάλντο Οτσόα Σάντσες, ενός ήρωα πολέμου στην Αγκόλα, μετά από μία Σταλινική δίκη-παρωδία, ενορχηστρωμένη από τον Κάστρο, που θύμιζε τις εκκαθαρίσεις της Μόσχας της δεκαετίας του 1930.

Η Καταγωγή του Κουβανικού Παραμορφωμένου Εργατικού Κράτους

Η Κούβα υπό τον δικτάτορα Φουλγκένσιο Μπατίστα ήταν ουσιαστικά μία θυγατρική της αμερικανικής μαφίας και της εταιρείας United Fruit Company (ένα σημείο που αποτυπώνεται καλά στην ταινία Ο Νονός ΙΙ. Όταν οι μικροαστικές δυνάμεις των ανταρτών του Φιντέλ Κάστρο του Κινήματος της 26ης Ιουλίου εισήλθαν στην Αβάνα την πρωτοχρονιά του 1959, ο αστικός στρατός και ο υπόλοιπος καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός που υποστήριξε τη μισητή δικτατορία του Μπατίστα κατέρρευσαν. Τα πρώτα μέτρα της μικροαστικής κυβέρνησης Κάστρο ήταν να θέσει εκτός νόμου τη χαρτοπαιξία, να καταστείλει την πορνεία και να καταλάβει την ιδιοκτησία του Μπατίστα και των ανθρώπων του. Τις ενέργειες αυτές ακολούθησαν μετριοπαθείς αγροτικές μεταρρυθμίσεις σε συμφωνία με το αστικό σύνταγμα της Κούβας του 1940.

Οι δυνάμεις του Φιντέλ Κάστρο ήταν ανεξαρτητοποιημένες από το προλεταριάτο και προσωρινά αποξενώθηκαν από την αστική τάξη. Υπό κανονικές συνθήκες τέτοιοι αντάρτες στην εξουσία θα είχαν ακολουθήσει το ίδιο μοντέλο με παρόμοια κινήματα στη Λατινική Αμερική, χρησιμοποιώντας ριζοσπαστική-δημοκρατική ρητορική για να ξαναεπιβάλλουν τον αστικό έλεγχο. Όμως, με τον καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό κατεστραμμένο και κάτω από την αμείλικτη πίεση της ιμπεριαλιστικής εχθρότητας των ΗΠΑ, το καθεστώς του Κάστρο εθνικοποίησε τις καπιταλιστικές εταιρείες, αμερικανικής και εγχώριας ιδιοκτησίας, δημιουργώντας ένα παραμορφωμένο εργατικό κράτος.

Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε κρίσιμη σε αυτή την εξέλιξη, όχι μόνο παρέχοντας ένα πρότυπο για το καθεστώς Κάστρο, αλλά ακόμα περισσότερο, οικονομική βοήθεια και μία στρατιωτική ασπίδα που λειτούργησε αποτρεπτικά για το ιμπεριαλιστικό κτήνος των ΗΠΑ σε απόσταση μόλις 90 μιλίων. Ήταν απλά και μόνο αποτέλεσμα των εξαιρετικών συνθηκών – η απουσία της εργατικής τάξης ως διεκδικητή της εξουσίας, η ιμπεριαλιστική περικύκλωση και η διαφυγή της εθνικής αστικής τάξης και το σωσίβιο που έριξε η Σοβιετική Ένωση – που η μικροαστική κυβέρνηση του Κάστρο διέλυσε τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας (βλέπε «Cuba and Marxist Theory», [«Κούβα και Μαρξιστική Θεωρία»] Marxist Bulletin τεύχος 8).

Αυτή η Τροτσκιστική κατανόηση της Κουβανικής Επανάστασης ήταν ένα βασικό προγραμματικό ζήτημα για την ίδρυση της οργάνωσής μας ως η Επαναστατική Τάση (Revolutionary Tendency-RT) στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Socialist Workers Party-SWP) στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μετά τη νίκη των ανταρτών του Κάστρο το 1959, η πλειοψηφία του SWP εκθείασε τις δυνάμεις υπό την ηγεσία του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, εξισώνοντας άδικα το κουβανικό καθεστώς με την Μπολσεβίκικη επαναστατική κυβέρνηση του Λένιν και του Τρότσκι που προήλθε από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία. Αυτή η πολιτική συνθηκολόγηση συμβάδισε με την ολοένα και βαθύτερη εγκατάλειψη από μέρους του SWP της πάλης για την εργατική επανάσταση στις ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα το κουβανικό καθεστώς είναι ποιοτικά παρόμοιο με αυτό που αναδύθηκε στη Σοβιετική Ένωση όταν η Σταλινική γραφειοκρατία πήρε την πολιτική εξουσία από τα χέρια της εργατικής τάξης σε μία πολιτική αντεπανάσταση που άρχισε το 1923-24 και παγιώθηκε κατά τη διάρκεια των επόμενων χρόνων. Με το ξεδίπλωμα της Κουβανικής Επανάστασης, το SWP ισχυρίστηκε και προσδοκούσε ότι ο ανταρτοπόλεμος που βασιζόταν στους αγρότες θα ήταν ο δρόμος του μέλλοντος και το μέσο για την ανατροπή του καπιταλισμού. Σε αντίθεση η RT υποστήριξε στο προγραμματικό κείμενο «Toward Rebirth of the Fourth International, Draft Resolution on the World Movement» («Προς την Αναγέννηση της Τετάρτης Διεθνούς, Προσχέδιο Ψηφίσματος προς το Παγκόσμιο Κίνημα»), που κατέθεσε στο συνέδριο του SWP το 1963 ότι:

«Η εμπειρία από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχει δείξει πως ο ανταρτοπόλεμος που βασίζεται στους αγρότες κάτω από μικροαστική ηγεσία από μόνος του δεν μπορεί να οδηγήσει σε τίποτα περισσότερο από ένα αντεργατικό γραφειοκρατικό καθεστώς. Η δημιουργία τέτοιων καθεστώτων έχει προκύψει σε συνθήκες παρακμής του ιμπεριαλισμού, από την απογοήτευση και τον αποπροσανατολισμό που προκάλεσαν οι Σταλινικές προδοσίες και από την απουσία επαναστατικής Μαρξιστικής ηγεσίας της εργατικής τάξης. Η αποικιακή επανάσταση μπορεί να έχει ξεκάθαρα προοδευτική σημασία μόνο κάτω από μία τέτοια ηγεσία του επαναστατικού προλεταριάτου. Για τους Τροτσκιστές το να δεχτούν στη στρατηγική τους ρεβιζιονισμό στην προλεταριακή ηγεσία κατά την επανάσταση αποτελεί ρητή άρνηση του Μαρξισμού-Λενινισμού ανεξάρτητα από οποιονδήποτε ευσεβή πόθο μπορεί ταυτόχρονα να εκφράζεται για την “οικοδόμηση επαναστατικών μαρξιστικών κομμάτων σε αποικιακές χώρες”. Οι Mαρξιστές πρέπει να αντιταχθούν αποφασιστικά σε οποιαδήποτε τυχοδιωκτική αποδοχή του αγροτικού-αντάρτικου δρόμου προς το σοσιαλισμό – ιστορικά ανάλογου με το πρόγραμμα των Σοσιαλεπαναστατών για τις τακτικές το οποίο πολέμησε ο Λένιν. Αυτή η εναλλακτική θα ήταν μία πορεία αυτοκτονίας για τους σοσιαλιστικούς στόχους του κινήματος και ίσως και σωματικά για τους τυχοδιώκτες τους ίδιους.»

Ενώ η Κούβα υπό τον Κάστρο δεν είχε ποτέ δημοκρατικά όργανα εργατικής εξουσίας – σοβιέτ (εργατικά συμβούλια) – το γεγονός ότι, τους πρώτους μήνες και τα πρώτα χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1959 η ηγετική γραφειοκρατία ήταν μόλις στη διαδικασία συγκρότησης έκανε την Κούβα αρχικά ανοιχτή στην παρέμβαση των Τροτσκιστών. Αυτό ήταν ένα παροδικό άνοιγμα, ένα όμως που έπρεπε να δοκιμαστεί. Έτσι η RT έδωσε στο πρόγραμμα της πολιτικής επανάστασης στην Κούβα μία μεταβατική διατύπωση, και κάλεσε: «Κάνετε τους Υπουργούς της Κυβέρνησης Υπόλογους και Ανακλητούς από τις Δημοκρατικές Οργανώσεις των Εργατών και των Αγροτών». Πολύ σύντομα όμως η γραφειοκρατία εδραίωσε την εξουσία της πάνω στις εργατικές μάζες.

Ένα παράδειγμα ήταν η καταστολή της κουβανικής Τροτσκιστικής οργάνωσης, του Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος (POR, αδερφή οργάνωση με τη διεθνή τάση με ηγέτη τον Χουάν Ποσάδας). Τον Μάιο του 1961 η κυβέρνηση της Αβάνας κατέσχεσε την εφημερίδα τους και κατέστρεψε τα τυπογραφικά στοιχεία μιας έκδοσης για τη Διαρκή Επανάσταση του Τρότσκι. Ηγετικά μέλη του POR συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Παρά τις πολιτικές μας διαφορές με το POR, το υπερασπιστήκαμε σθεναρά απέναντι στη Σταλινική καταστολή (βλέπε «Freedom for Cuban Trotskyists!», [«Ελευθερία στους Κουβανούς Τροτσκιστές!»] Spartacist τεύχος 3, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1965).

Σήμερα, την επομένη του θανάτου του Κάστρο, πολλοί «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές ηγέτες δίνουν έμφαση στις καταγγελίες τους για την καταπίεση στην Κούβα και στο κάλεσμά τους για «ελεύθερες εκλογές». Το τελευταίο, δηλαδή η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κάλεσμα για «δημοκρατική» αντεπανάσταση: την εκλογική άνοδο στην εξουσία καπιταλιστικών-παλινορθωτικών δυνάμεων. Αυτό βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τη σοβιετική δημοκρατία, η οποία θα περιλάμβανε αυτά τα κόμματα τα εκλεγμένα από τους εργάτες και τους μικροαστούς συμμάχους τους τα οποία υποστηρίζουν και υπερασπίζονται τη σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων. Υπερασπιζόμαστε τη φυλάκιση ενεργών συνεργατών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από το καθεστώς της Αβάνας. Συγχρόνως είμαστε αντίθετοι στην καταστολή των επικριτών ή των πολιτικών αντιπάλων που δεν έχουν ενεργή δράση υπέρ της αντεπανάστασης.

Παρά τα πολλά επιτεύγματα και την επιβίωσή της για σχεδόν εξήντα χρόνια, η Κουβανική Επανάσταση παραμένει στο στόχαστρο της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Οι ΗΠΑ και άλλοι ιμπεριαλιστές δεν στοχεύουν σε τίποτα λιγότερο από την επανυποδούλωση του νησιού και του λαού του, μετατρέποντάς το σε μία νεοαποικία φτώχειας, φυλετικής και σεξουαλικής καταπίεσης και ωμής εκμετάλλευσης.

Οι επαναστάτες στις ΗΠΑ, το προπύργιο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, έχουν ένα ξεχωριστό καθήκον να υπερασπιστούν την Κούβα απέναντι στην καπιταλιστική παλινόρθωση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το απομονωμένο κουβανικό παραμορφωμένο εργατικό κράτος δεν θα μπορεί για πάντα να αντέχει στις τεράστιες οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις που ασκούν οι ΗΠΑ και η καπιταλιστική παγκόσμια αγορά. Η γνήσια υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης απαιτεί μία επαναστατική διεθνιστική προοπτική που θα συνδέει τον αγώνα κατά της Σταλινικής κακοδιοίκησης με την πάλη για να καταστραφεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εκ των έσω μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η βασική προϋπόθεση για τη νίκη είναι η οικοδόμηση επαναστατικών εργατικών κομμάτων ως τμήματα μιας επανασφυρηλατημένης Τετάρτης Διεθνούς την οποία ο Τρότσκι θα αναγνώριζε ως δική του.