Ανακοίνωση, Νοέμβριος 2019

Υπερασπιστείτε την Κίνα!

Ιμπεριαλιστές Κάτω τα Χέρια!

Χονγκ Κονγκ
Όχι στην Αντεπαναστατική Μανία!

Απαλλοτριώστε τους Μεγιστάνες!

Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα άρθρο από το Workers Vanguard τεύχος 1160 (6 Σεπτεμβρίου 2019), την εφημερίδα της Σπαρτακιστικής Ένωσης/ΗΠΑ (SL/U.S.), αδερφής οργάνωσης της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) και τμήμα της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης (ΔΚΕ).

2 Σεπτέμβρη – Για τρεις μήνες αντικομμουνιστικές μάζες έχουν λεηλατήσει το Χονγκ Κονγκ. Έχουν κλείσει δρόμους, έχουν σταματήσει τα μέσα μεταφοράς, έχουν χτυπήσει αντιπάλους τους και Κινέζους από την ενδοχώρα και έχουν επιτεθεί στην αστυνομία με τούβλα και μολότοφ. Διαδηλωτές έχουν υψώσει πλακάτ, που έχουν διανείμει ευρέως, με το κάλεσμα «Πρόεδρε Τραμπ: Παρακαλούμε Ελευθέρωσε το Χονγκ Κονγκ» ενώ τραγουδούν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο και κυματίζουν αμερικανικές σημαίες. Διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν ενάντια στην Κίνα βεβήλωσαν το κτίριο του Νομοθετικού Συμβουλίου και ύψωσαν τη βρετανική σημαία, απαιτώντας την επιστροφή του πρώην αποικιακού αφέντη του Χονγκ Κονγκ. Οι διαδηλωτές στοχεύοντας να τερματιστεί ο έλεγχος της Κίνας πάνω στον καπιταλιστικό θύλακα του Χονγκ Κονγκ, καλούν ανοιχτά για ιμπεριαλιστική παρέμβαση.

Το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει επαναλαμβανόμενα δηλώσει την υποστήριξή του στις αντεπαναστατικές διαδηλώσεις, όπως επίσης έχουν κάνει τα Υπουργεία Εξωτερικών της Βρετανίας και του Καναδά. Η Δημοκρατική Πρόεδρος των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόσι μαζί με διάφορους Ρεπουμπλικάνους απαίτησαν την παρέμβαση των ΗΠΑ και πίεσαν για μία τιμωρητική νομοθεσία κατά του Πεκίνου. Οι Αμερικανοί ηγέτες έχουν χρηματοδοτήσει, συμβουλεύσει και βοηθήσει στην οργάνωση των διαδηλωτών ως τμήμα του στρατηγικού τους στόχου για την ανατροπή της Επανάστασης του 1949 και την επιστροφή της Κίνας σε καπιταλιστική υποδούλωση, με τους ίδιους ως τους κύριους κλέφτες.

Η Κίνα δεν είναι μία καπιταλιστική χώρα αλλά ένα εργατικό κράτος. Όμως το εργατικό κράτος είναι παραμορφωμένο από τη σύστασή του υπό την ηγεσία μιας παρασιτικής γραφειοκρατικής κάστας η οποία πολιτικά καταστέλλει την εργατική τάξη. Από τη στιγμή που πήρε την εξουσία μέσα από τον αντάρτικο πόλεμο που βασιζόταν στους αγρότες, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) έχει ακολουθήσει το Σταλινικό δόγμα του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα» και τη συνεπακόλουθη «ειρηνική συνύπαρξη» με τον ιμπεριαλισμό. Το καθεστώς του ΚΚΚ, από την εποχή του Μάο Τσε Τουνγκ έως και σήμερα έχει εναντιωθεί στο διεθνιστικό επαναστατικό πρόγραμμα του Μαρξισμού. Αλλά παρά τη γραφειοκρατική κακοδιαχείριση και διαφθορά, η ανατροπή του καπιταλισμού οδήγησε σε ιστορική κοινωνική πρόοδο. Ενώ τέσσερις δεκαετίες με «μεταρρυθμίσεις αγοράς» έχουν οδηγήσει σε ξένες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας και στην ανάδυση ατομικών καπιταλιστών στην ενδοχώρα, η οικονομία παραμένει υπό τον έλεγχο του Πεκίνου, με τους πιο σημαντικούς τομείς κολλεκτιβοποιημένους και στην κατοχή του κράτους.

Σήμερα στο Χονγκ Κονγκ τασσόμαστε στρατιωτικά με τις δυνάμεις του κινεζικού παραμορφωμένου εργατικού κράτους, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας, ενάντια στις αντικομμουνιστικές κινητοποιήσεις. Αυτή η θέση προέρχεται από την άνευ όρων στρατιωτική υπεράσπιση της Κίνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην εγχώρια αντεπανάσταση. Αυτή η υπεράσπιση δεν υπονοεί την παραμικρή πολιτική υποστήριξη προς τη γραφειοκρατία του Πεκίνου, η οποία με την υποστήριξή της προς τον καπιταλισμό στο Χονγκ Κονγκ κάτω από την οδηγία «ένα κράτος, δύο συστήματα» φέρει όχι μικρότερη ευθύνη για την παρούσα κρίση. Ως Τροτσκιστές που επιδιώκουμε η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει τα ιστορικά της καθήκοντα για να πετύχει ένα σοσιαλιστικό μέλλον, η προοπτική μας είναι η κινητοποίηση των εργαζόμενων στο Χονγκ Κονγκ και στην ενδοχώρα της Κίνας για να σταματήσουν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις.

Το 1997, εμείς από την Διεθνή Κομμουνιστική Ένωση (Τεταρτοδιεθνιστική) συμμετείχαμε στους πανηγυρισμούς καθώς οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές εγκατέλειψαν την αποικία του Χονγκ Κονγκ. Την ίδια στιγμή, προειδοποιήσαμε ότι η δέσμευση του ΚΚΚ να διατηρήσει τον καπιταλισμό στην περιοχή ήταν μαχαίρι στον λαιμό του κινεζικού εργατικού κράτους (δες «British Colonialist Rulers Leave, Finally. Beijing Stalinists Embrace Hong Kong Financiers», WV τεύχος 671, 11 Ιουλίου 1997). Το 1984, ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ ξεκάθαρα υποσχέθηκε στην Βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «το πρότερο καπιταλιστικό σύστημα και ο τρόπος ζωής» θα παραμείνουν άθικτα.

Από το 1997, το Χονγκ Κονγκ έχει ενταχθεί στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ως μια καπιταλιστική Ειδική Διοικητική Ζώνη, στην οποία κάθε καθοριστική πτυχή της κυβέρνησης είναι υπό τον έλεγχο του Πεκίνου. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) που είναι τοποθετημένος στον θύλακα, εγγυάται ακριβώς αυτό. Ο Βασικός Νόμος του Χονγκ Κονγκ εγκαθιδρύθηκε από το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο της Κίνας και στις περιφέρειες τα ανώτερα διοικητικά στελέχη διορίζονται από την κεντρική κυβέρνηση του Πεκίνου. Τα μέλη του ανώτατου δικαστηρίου είναι επίσης διορισμένα από τον διευθύνων σύμβουλο που έχει εγκρίνει το Πεκίνο. Το ΚΚΚ έχει θέσει τον εαυτό του άμεσα υπεύθυνο για τη διατήρηση του καπιταλισμού στο Χονγκ Κονγκ, στο οποίο η καπιταλιστική τάξη είναι πολιτικά οργανωμένη, με τα δικά της κόμματα, τις εφημερίδες και άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η πολιτική του Πεκίνου έχει δώσει ώθηση στο Χονγκ Κονγκ ως γόνιμο έδαφος αντεπαναστατών και ως προπύργιο για ιμπεριαλιστική κατασκοπία και ίντριγκα. Το ΚΚΚ διατηρώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης του Χονγκ Κονγκ ενάντια σε αυτούς που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει διαπράττει μαζική προδοσία κατά των εργαζόμενων εκεί καθώς και στην ίδια την ενδοχώρα. Λέμε: Απαλλοτριώστε τους μεγιστάνες!

Ο αγώνας ενάντια στους ζάμπλουτους καπιταλιστές του Χονγκ Κονγκ συνδέεται άμεσα με την πάλη του προλεταριάτου σε όλη την Κίνα ενάντια στη διαφθορά και την ανισοτιμία που έχει προαχθεί από την Σταλινική γραφειοκρατία, η οποία δρα ως συνδετικός κρίκος των πιέσεων της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς μέσα στο εργατικό κράτος. Αυτό το οποίο χρειάζεται είναι προλεταριακή πολιτική επανάσταση η οποία θα σαρώσει την Σταλινική γραφειοκρατία και θα θέσει την εξουσία στα χέρια των εργατικών, αγροτικών συμβουλίων και των συμβουλίων των στρατιωτών. Ένα τέτοιο καθεστώς θα βασιζόταν στην προοπτική της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης, θέτοντας τις βάσεις για την εξάλειψη των ελλείψεων σε μια παγκόσμια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων.

Ιμπεριαλιστικές Μηχανορραφίες

Όπως λέει και η παροιμία, όποιος πληρώνει τα βιολιά διαλέγει το τραγούδι. Το [ίδρυμα] National Endowment of Democracy (NED) της αμερικανικής κυβέρνησης έχει ρίξει εκατομμύρια δολάρια σε οργανώσεις που στηρίζουν τις διαδηλώσεις, από το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Χονγκ Κονγκ και τα κόμματα του «πανδημοκρατικού» στρατοπέδου μέχρι την Ομοσπονδία Εργατικών Σωματείων του Χονγκ Κονγκ η οποία σχετίζεται με την αντικομμουνιστική Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατικών Σωματείων. Τέτοιου είδους οργανώσεις είναι οι κύριες συνιστώσες του Μετώπου Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, του κύριου διοργανωτή των τωρινών διαδηλώσεων. Ο Τζόσουα Γουόνγκ, το καμάρι των δυτικών Μέσων Ενημέρωσης στις διαδηλώσεις ενάντια στην Κίνα, σχετίζεται επίσης με το NED.

Όπως περιέγραψε ο δημοσιογράφος Dan Cohen σε μια χρήσιμη αποκάλυψη στην Grayzone (17 Αυγούστου), μία κεντρική φιγούρα στις διαμαρτυρίες (και χρηματοδότης τους) είναι ο μεγιστάνας του Χονγκ Κονγκ Jimmy Lai. Γνωστός ως ο Ρούπερτ Μέρντοχ της Ασίας, ο Lai έχτισε μια μιντιακή αυτοκρατορία βασισμένη σε σκανδαλοθηρίες, κουτσομπολιά για διάσημους, αντικομμουνιστική και αντικινεζική μισαλλοδοξία. Οι εφημερίδες του είναι διαβόητες για τη διεξαγωγή μιας σοβινιστικής εκστρατείας κατά των «anchor babies» από την ενδοχώρα της Κίνας [προσβλητικό σχόλιο για παιδιά που έχουν γεννηθεί από μητέρα που δεν είναι από το Χονγκ Κονγκ] απεικονίζοντας τους κατοίκους της ενδοχώρας ως ακρίδες που πέφτουν να κατασπαράξουν τους πόρους του Χονγκ Κονγκ. Τον Ιούλιο, ο Lai ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για συναντήσεις με τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον, τον Αντιπρόεδρο Μάικ Πενς και τον Υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο ανάμεσα σε άλλους, ζητώντας συνεχόμενη βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες για «αντίσταση» ενάντια στο Πεκίνο. Αργότερα δήλωσε «εμείς στο Χονγκ Κονγκ αγωνιζόμαστε για τις κοινές μας αξίες με την Αμερική κατά της Κίνας. Πολεμάμε τον πόλεμό τους μέσα στο αντίπαλο στρατόπεδο» (CNN, 28 Αυγούστου).

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ακολουθούν μια πολυδιάστατη στρατηγική για καπιταλιστική αντεπανάσταση στην Κίνα. Μία προσέγγιση είναι η χρηματοδότηση και η προώθηση αντιδραστικών κινητοποιήσεων όπως οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ. Η Ουάσιγκτον επίσης αναζητά να χρησιμοποιήσει την οικονομική της υπεροχή ως πολιορκητικό κριό, όπως στον πόλεμο των δασμών μέσω του οποίου η διακυβέρνηση του Τραμπ, με τη στέρεα υποστήριξη των Δημοκρατικών, στοχεύει να εμποδίσει την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη της Κίνας (δες «U.S. Imperialists Ramp Up Trade/Tech War» WV τεύχος 1157, 21 Ιουνίου). Την ίδια στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες αυξάνουν τη στρατιωτική πίεση στην Κίνα, διεξάγοντας τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στην κινεζική ακτογραμμή, πετώντας βομβαρδιστικά πάνω από την Νότια Σινική θάλασσα και στέλνοντας συνχά πολεμικά πλοία στο Στενό της Ταϊβάν. Αυτές οι κινήσεις αποτελούν όλες τμήμα της στρατηγικής για τη στρατιωτική περικύκλωση της Κίνας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της.

Το Υπουργείο Εξωτερικών [της Αμερικής] πρόσφατα ενέκρινε την αίτηση της Ταϊβάν να αγοράσει τανκς και πυραύλους αξίας 2.2 δις δολαρίων και ανεπτυγμένης τεχνολογίας πολεμικά αεροπλάνα αξίας 8 δις δολαρίων. Από την επανάσταση του 1949, όταν το κινεζικό καπιταλιστικό καθεστώς το έσκασε στην Ταϊβάν, και από την έναρξη του Πολέμου της Κορέας τον επόμενο χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν θεωρήσει το νησί σαν το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» τους, την εμπροσθοφυλακή σε έναν μελλοντικό πόλεμο. Η ΔΚΕ στέκεται για την επαναστατική επανένωση της Ταϊβάν με την Κίνα μέσα από κοινωνική επανάσταση για να ανατραπεί ο καπιταλισμός στην Ταϊβάν και για εργατική πολιτική επανάσταση ενάντια στη γραφειοκρατία του ΚΚΚ στην ενδοχώρα.

Ως επαναστάτες στην κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη παγκοσμίως, η Σπαρτακιστική Ένωση/ΗΠΑ, είναι αφοσιωμένη στη σφυρηλάτηση ενός Λενινιστικού κόμματος της πρωτοπορίας που θα μπορεί να ηγηθεί της πολυεθνικής εργατικής τάξης στην Αμερική, στην πάλη για μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα απαλλοτριώσει τους καπιταλιστές εκμεταλλευτές. Κεντρικό σε αυτή την προοπτική είναι να κερδίσουμε τα πιο συνειδητά στρώματα του προλεταριάτου στο να εναντιωθούν στις μηχανορραφίες των κυβερνήσεών τους ανά τον κόσμο, όχι λιγότερο αυτών που στοχεύουν το κινεζικό παραμορφωμένο εργατικό κράτος. Οι εργάτες δεν μπορούν να κατακτήσουν νέα κέρδη χωρίς να υπερασπιστούν αυτά που έχουν ήδη κερδίσει!

«Μία Χώρα, Δύο Συστήματα»: Κίνδυνος για την Κινεζική Επανάσταση

Για να εξαπολύσουν το τωρινό κύμα διαμαρτυριών ενάντια στην Κίνα, οι διοργανωτές στα τέλη της άνοιξης πιάστηκαν από ένα νόμο έκδοσης που ήταν υπό συζήτηση στο Νομοθετικό Συμβούλιο του Χονγκ Κονγκ, υποστηρίζοντας πως θα υπονόμευε την αυτονομία της περιοχής. Ο προτεινόμενος νόμος δεν θα έκανε τίποτα τέτοιο. Το μέτρο το οποίο και αποσύρθηκε τον Ιούνιο, θα είχε απλά θεσπίσει μια διαδικασία έκδοσης – όχι μόνο ανάμεσα στο Χονγκ Κονγκ και την υπόλοιπη Κίνα αλλά επίσης ανάμεσα στο Χονγκ Κονγκ και σε κάθε χώρα στον κόσμο η οποία δεν είχε ήδη μια τέτοια συμφωνία. Με τη μεταχείριση της ηπειρωτικής χώρας της Κίνας σαν ξένη χώρα, ο νόμος εναπόκειται απόλυτα στο πλαίσιο του ΚΚΚ που διατηρεί μια ξεχωριστή καπιταλιστική διοίκηση στο Χονγκ Κονγκ. Ως ΔΚΕ δεν παίρνουμε θέση για αυτή τη νομοθεσία επειδή δεν επιδιώκουμε να συμβουλεύσουμε τη γραφειοκρατία του Πεκίνου στο πώς να διαχειρίζεται καλύτερα τον καπιταλισμό στο Χονγκ Κονγκ, μιας και εναντιωνόμαστε στη διατήρησή του ως καπιταλιστικού θύλακα.

Οι διαδηλωτές στο Χονγκ Κονγκ και οι υπεύθυνοι τύπου στα αστικά μέσα έχουν αφηνιάσει για την υποτιθέμενη αστυνομική βία. Από εφημερίδες όπως η New York Times είναι απόλυτη υποκρισία. Στην πραγματικότητα, η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ έχει υπάρξει ιδιαίτερα συγκρατημένη, επικεντρώθηκε στον περιορισμό και στη διάλυση των διαδηλώσεων παρά στο να τις σταματήσει. Συγκρίνετε τη συμπεριφορά τους με τη βίαιη αστυνομική κατάσταση πολιορκίας που συνέβη στο Φέργκιουσον του Μιζούρι όταν ξέσπασαν διαμαρτυρίες για τη ρατσιστική δολοφονία του Μάικλ Μπράουν από την αστυνομία το 2014!

Στο Χονγκ Κονγκ η αυτοσυγκράτηση της αστυνομίας εκφράζει την πολιτική της γραφειοκρατίας του ΚΚΚ. Οι διοργανωτές των διαμαρτυριών έχουν σαν στόχο την ανατροπή του κινεζικού παραμορφωμένου εργατικού κράτους. Αλλά το Πεκίνο προσπαθεί υπερβολικά να σεβαστεί την επίσημη αυτονομία του Χονγκ Κονγκ. Αυτή είναι καταγεγραμμένη στη συμφωνία που έχει κάνει με τους καπιταλιστές του θύλακα και τους ιμπεριαλιστές αφέντες του γνωστή ως «μία χώρα, δύο συστήματα». Όμως αντί να κατευνάζουν τους διαδηλωτές οι παραχωρήσεις των γραφειοκρατών του ΚΚΚ τους έχουν απλά ενθαρρύνει.

Η αστική τάξη στο Χονγκ Κονγκ δεν έχει μόνο μία θέση αναφορικά με τις διαδηλώσεις. Ενώ ο Jimmy Lai και το είδος του υποστήριξαν ανοιχτά τις κινητοποιήσεις, ο Li Ka-shing, ο πλουσιότερος άντρας του Χονγκ Κονγκ, καθώς και αρκετοί μεγιστάνες ακινήτων και κάποιοι με τραπεζικά συμφέροντα πρόσφατα κάλεσαν για ηρεμία. Ανησυχούν ότι το χάος γύρω από τις διαδηλώσεις βλάπτει τις επιχειρήσεις. Πιο γενικά, αρκετοί αστοί οικονομικοί αναλυτές έχουν προειδοποιήσει ότι μια παρέμβαση από τον ΛΑΣ – ή από την Ένοπλη Λαϊκή Αστυνομία που είναι τοποθετημένη στα σύνορα στη Shenzhen – για να σταματήσουν την αναταραχή, θα προκαλέσει τη φυγή κεφαλαίων και άλλες ζημιές στην οικονομία του Χονγκ Κονγκ.

Το Χονγκ Κονγκ υπό τους μεγιστάνες έχει αποκτήσει τη φήμη κάτεργου, όπου υπάλληλοι γραφείων εργάζονται συστηματικά σαν σκλάβοι για 12 ώρες την ημέρα με μισθό 8 ωρών. Με τις ευλογίες του ΚΚΚ, μια φρενίτιδα κερδοσκοπίας επί των γαιών έχει οδηγήσει σε τέτοια αύξηση στα ενοίκια, στο βαθμό που εργαζόμενοι ενήλικες είναι ανίκανοι να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους ή συχνά καταλήγουν να μοιράζονται μικρά δωμάτια με αρκετά ακόμα άτομα. Σε μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου, γεμάτη με καταστήματα σχεδιαστών και πολυτελή ξενοδοχεία, το ένα πέμπτο του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. «Μετανάστες» από την ενδοχώρα αποτελούν τα πιο καταπιεσμένα τμήματα του πληθυσμού, ενώ τα δεινά των εκατοντάδων χιλιάδων ντόπιων εργατών στο Χονγκ Κονγκ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία, εκθέτουν με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο τον ταξικό διαχωρισμό του θύλακα. Εν τω μεταξύ, διεφθαρμένοι γραφειοκράτες του ΚΚΚ καθώς και τα φιλαράκια τους και οι συγγενείς τους χρησιμοποιούν το Χονγκ Κονγκ για να παρκάρουν τα χρήματά τους ή για να τα προωθήσουν εκτός Κίνας. Επίσης χρησιμοποιούν το Χονγκ Κονγκ ως τόπο καταναλωτικών οργίων.

Οι εργάτες στο Χονγκ Κονγκ πρέπει να είναι οι φυσικοί σύμμαχοι του ισχυρού και μαχητικού προλεταριάτου της ηπειρωτικής χώρας. Ένα γνήσιο κομμουνιστικό κόμμα στην Κίνα θα κινητοποιούσε την εργατική τάξη ενάντια στις αντεπαναστατικές διαδηλώσεις στη βάση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, προασπίζοντας επίσης τα συμφέροντα των καταπιεσμένων μικροαστών. Η απαλλοτρίωση των μεγιστάνων και η μετατροπή της ιδιοκτησίας τους σε δημόσια στέγαση χαμηλού κόστους θα είχε βαθιά απήχηση στον πληθυσμό, όπως θα είχε και η αντικατάσταση των πολυτελών καταστημάτων και εστιατορίων με καντίνες και κοοπερατίβες που θα διοικούνταν από και για τους εργαζόμενους.

Αυτά τα αιτήματα υπονομεύουν την ταξική συνεργασία του ΚΚΚ με την αστική τάξη του Χονγκ Κονγκ. Αυτή η ταξική συνεργασία αποτελεί την πολιτική βάση για τις σχετικά μικρές αντιδιαδηλώσεις υπέρ της Κίνας που έχουν λάβει χώρα στο Χονγκ Κονγκ και διεθνώς. Οι αντιδιαδηλώσεις έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να είναι συμβατές με τα συμφέροντα των μεγιστάνων, των οποίων ο «πατριωτισμός» εξαρτάται από την ικανότητά τους να αποκομίζουν κέρδη από τις επενδύσεις τους στην ηπειρωτική χώρα. Το ΚΚΚ επίσης επικαλείται τον πατριωτισμό ζητώντας το τέλος των διαδηλώσεων. Οι Σταλινικοί δεν καλούν την εργατική τάξη να δράσει: Ως μια εύθραυστη ηγετική κάστα, η γραφειοκρατία του Πεκίνου φοβάται ότι οι εργατικές κινητοποιήσεις θα ήταν πρόκληση προς την εξουσία της.

Για το ΚΚΚ, η διατήρηση του καπιταλισμού στο Χονγκ Κονγκ, εξυπηρετεί στην προώθηση ξένων επενδύσεων στην ηπειρωτική χώρα, καθησυχάζοντας τους υπερπόντιους καπιταλιστές ότι είναι ασφαλές να κάνουν δουλειές με την Κίνα. Το Χονγκ Κονγκ παραμένει ένας κεντρικός κόμβος που συνδέει την Κίνα με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Η πολιτική του Πεκίνου αναφορικά με το Χονγκ Κονγκ έχει ως στόχο τη διατήρηση ολόκληρων περιοχών της Κίνας στο να είναι ανοιχτές σε επενδύσεις από την υπεράκτια κινεζική αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.

Κάθε απομονωμένο εργατικό κράτος θα χρειαζόταν να αναζητήσει ξένες επενδύσεις. Κάτω από μία επαναστατική ηγεσία, αυτό θα συνέβαινε κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης οργανωμένης σε σοβιέτ (συμβούλια) και που σε χώρες όπως η Κίνα θα υποστηρίζεται από αγροτικά σοβιέτ. Μία επαναστατική εργατική και αγροτική κυβέρνηση στην Κίνα θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους των ξένων επενδύσεων υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων. Οι εγχώριοι καπιταλιστές από την άλλη πλευρά, απλώς θα απαλλοτριώνονταν και η ιδιοκτησία τους θα χρησιμοποιούνταν για τα συμφέροντα της κοινωνίας ως σύνολο. Με σκοπό να υπερασπιστεί και να επεκτείνει τα κέρδη της Επανάστασης του 1949, ένα τέτοιο καθεστώς θα δυνάμωνε την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και θα εγκαθίδρυε ξανά το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο.

Ποια τάξη θα Ηγηθεί;

Στο Χονγκ Κονγκ ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αντεπαναστατικής «δημοκρατίας» είναι η Σοσιαλιστική Δράση (Socialist Action-SA), η οποία ψευδά πλασάρει τον εαυτό της ως Τροτσκιστική. [Μαζί με το Ξεκίνημα, η SA είναι τμήμα της αυτοαποκαλούμενης πλειοψηφίας της πρόσφατης διάσπασης της Επιτροπής για μια Κομμουνιστική Διεθνή (CWI)]. Ξεγράφοντας την Κίνα ως καπιταλιστική, η SA έχει εκδώσει μια σειρά από φυλλάδια στα οποία προσφέρει συμβουλές τακτικής στους διοργανωτές των διαδηλώσεων και καλεί «για ενωμένη μαζική πάλη των λαών του Χονγκ Κονγκ και της Κίνας ενάντια στη δικτατορία του ΚΚΚ» (chinaworker.info, 19 Ιουλίου). Η κύρια «συνεισφορά» της SA είναι να πασχίζει για μια 24ωρη γενική απεργία για να ανατραπεί η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ και να ηττηθεί το καθεστώς του ΚΚΚ. Το πρόγραμμά της, εν ολίγοις, είναι να πουλήσει τους εργάτες στους άμεσους ταξικούς εχθρούς τους: στην αστική τάξη του Χονγκ Κονγκ και στους ιμπεριαλιστές νονούς της.

Στην πραγματικότητα, οι αντεπαναστατικές διαδηλώσεις έχουν βασιστεί συντριπτικά στους μικροαστούς και είναι εχθρικές προς την εργατική τάξη. Η πολυδιαφημισμένη «γενική απεργία» της 5ης Αυγούστου, της οποίας είχε προηγηθεί μια «απεργία τραπεζιτών» την 1η Αυγούστου, ήταν κυρίως μια κινητοποίηση μαθητών, δικηγόρων, λογιστών, καθηγητών και άλλων επαγγελματιών. Πολλοί εργοδότες παρότρυναν το προσωπικό τους να απουσιάσει για να συμμετάσχει στη διαδήλωση. Η πόλη είχε παραλύσει καθώς οι διαδηλωτές είχαν αποκλείσει την κίνηση και είχαν διακόψει τη δημόσια συγκοινωνία, απειλώντας τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς. Παρόμοια, επιτέθηκαν σε εργαζόμενους κατά τη διάρκεια της κατάληψης του αεροδρομίου στις 12–13 Αυγούστου, όταν εκατοντάδες πτήσεις ακυρώθηκαν σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια του κόσμου. Οι διαδηλωτές επίσης βεβήλωσαν τα γραφεία της Ομοσπονδίας Συνδικάτων του Χονγκ Κονγκ που είναι φιλικά προσκείμενη προς το Πεκίνο.

Η SA η οποία ενστερνίζεται το κάλεσμα για ελεύθερες εκλογές – το οποίο αποσκοπεί στην ανατροπή της τοπικής διοίκησης που είναι πιστή στο Πεκίνο – βρίσκεται σταθερά στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης στο Χονγκ Κονγκ. Εκεί, ενώνει τις δυνάμεις της με αυτούς που απαιτούν ο θύλακας είτε να γίνει προτεκτοράτο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είτε να επιστρέψει στις μέρες της βρετανικής κυριαρχίας, όταν οι μάζες του κινεζικού πληθυσμού ζούσαν σε άθλιες φτωχογειτονιές, οι εργάτες πάμφτωχοι δούλευαν σαν τα σκυλιά, ενώ ασκούνταν συστηματική καταστολή στους κομμουνιστές και στους αγωνιστές των εργατικών σωματείων. Μόνο προς την πορεία για την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα οι Βρετανοί ηγέτες χορήγησαν ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα, για να χρησιμοποιηθούν ως όπλα ενάντια στο εργατικό κράτος της Κίνας.

Το πρόγραμμα της SA για το Χονγκ Κονγκ και την Κίνα είναι σε αρμονία με τη βρώμικη ιστορία της CWI, που υποστήριξε φανατικά τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες ενάντια στο σοβιετικό εκφυλισμένο εργατικό κράτος. Τον Αύγουστο–Σεπτέμβριο του 1991, οι πρόγονοι της CWI στην Militant tendency ενώθηκαν με τους παλινορθωτές καπιταλιστές στα οδοφράγματα του Μπόρις Γέλτσιν στη Μόσχα. Σε αντίθεση, η διεθνής μας Τροτσκιστική τάση πάλεψε για την υπεράσπιση του εργατικού κράτους. Μοιράσαμε δεκάδες χιλιάδες φυλλάδια καλώντας τους Σοβιετικούς εργάτες να συντρίψουν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις που ηγούνταν ο Γέλτσιν και υποστηριζόταν από τον Λευκό Οίκο του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.

Το ερώτημα που τίθεται από την κρίση στο Χονγκ Κονγκ δεν είναι «δικτατορία ή δημοκρατία» αλλά «ποια τάξη θα ηγηθεί;» Στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν την Σοβιετική Ένωση και τα γραφειοκρατικά παραμορφωμένα εργατικά κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, οι ιμπεριαλιστές προώθησαν κάθε είδος αντιδραστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ανέμιζαν το λάβαρο της «δημοκρατίας» κατά του Σταλινικού «ολοκληρωτισμού». Σκοπός ήταν η ανατροπή των κομμουνιστικών καθεστώτων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συμπεριλαμβανομένου και μέσω της χρήσης εκλογών στις οποίες αγρότες και άλλα μικροαστικά στρώματα καθώς και πολιτικά οπισθοδρομικοί εργάτες θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν ενάντια στα εργατικά κράτη.

Μια ματιά στο τι περιμένει τις εργατικές μάζες της Κίνας εάν ανατραπεί η Επανάσταση του 1949 μπορεί να δει κανείς σήμερα στις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ, όπου οι συνθήκες διαβίωσης έχουν μαζικά οπισθοχωρήσει και όπου μια τέτοια «δημοκρατία» είναι ένα πολύ λεπτό προσωπείο για την ταξική δικτατορία που καθορίζει όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά την καπιταλιστική αντεπανάσταση στην Σοβιετική Ένωση, η Κίνα είναι η μεγαλύτερη από τις εναπομείναντες χώρες όπου η καπιταλιστική εξουσία έχει ανατραπεί. Η καπιταλιστική αντεπανάσταση στην Κίνα θα αποτελέσει μια περαιτέρω μαζική νίκη για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και μια ήττα για τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Το κάλεσμα για αστική δημοκρατία είναι ένα κάλεσμα για αντεπανάσταση. Είμαστε για την προλεταριακή δημοκρατία – μια κυβέρνηση εκλεγμένων εργατικών, αγροτικών συμβουλίων και συμβουλίων των στρατιωτών, η οποία θα λαμβάνει αποφάσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας και την οργάνωση της κοινωνίας. Υπό την ηγεσία της μαζικής εργατικής τάξης της Κίνας, τα μη προλεταριακά τμήματα όπως οι αγρότες και οι υπάλληλοι γραφείων στο Χονγκ Κονγκ θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να έχουν μια πιο δυνατή φωνή στο πώς λειτουργεί η κοινωνία απ’ ότι έχουν σε οποιαδήποτε καπιταλιστική δημοκρατία. Όπως εξήγησε ο Λένιν για την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 που έφερε την εργατική τάξη της Ρωσίας στην εξουσία:

«…τσακίστηκε εντελώς ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, δεν έμεινε απ’ αυτόν πέτρα πάνω στην πέτρα, διώχτηκαν όλοι οι παλιοί δικαστές, διαλύθηκε το αστικό Κοινοβούλιο και δόθηκε μια αντιπροσώπευση πολύ πιο προσιτή ακριβώς στους εργάτες και στους αγρότες. Μέσω των Σοβιέτ τους αντικαταστάθηκαν οι γραφειοκράτες*, ή τα Σοβιέτ τους μπήκαν πάνω από τους γραφειοκράτες*, τα Σοβιέτ τους εκλέγουν τους δικαστές. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι αρκετό για να αναγνωρίσουν όλες οι καταπιεζόμενες τάξεις ότι η Σοβιετική εξουσία, δηλαδή τούτη η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία».

—«Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκι», Άπαντα Λένιν, τόμος 37, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982

Η Πραγματική Κληρονομιά της Τιενανμέν

Η SA και οι υποστηριζόμενοι από την CIA διαδηλωτές ως σύνολο, ψευδά συνδέουν τις αντεπαναστατικές τους προσπάθειες με το φάντασμα της «4ης Ιουνίου», τον προλεταριακό ξεσηκωμό του 1989 με επίκεντρο την Πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο που κατεστάλη αιματηρά από το καθεστώς του ΚΚΚ υπό τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Η SA και οι λοιποί παρουσιάζουν τον ξεσηκωμό του 1989 ως ένα μαζικό κίνημα για (αστική) δημοκρατία. Δεν ήταν τίποτα τέτοιο! Τα γεγονότα είχαν ξεκινήσει με φοιτητές που απαιτούσαν περισσότερες πολιτικές ελευθερίες και διαμαρτύρονταν για τη διαφθορά στην κορυφή των γραφειοκρατών του ΚΚΚ. Στις διαδηλώσεις στην αρχή συμμετείχαν μεμονωμένοι εργάτες, στη συνέχεια αποσπάσματα εργατών από εργοστάσια και άλλους χώρους δουλειάς. Οι εργάτες οδηγήθηκαν σε δράση λόγω του υψηλού πληθωρισμού και της αυξανόμενης ανισότητας που συνόδευε το πρόγραμμα του ΚΚΚ, της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού» μέσω των μεταρρυθμίσεων αγοράς. Ενώ κάποιοι νεολαίοι στράφηκαν προς μία δυτικού τύπου καπιταλιστική δημοκρατία, οι διαδηλώσεις κυριαρχούνταν από το τραγούδι της «Διεθνούς», τον διεθνή ύμνο της εργατικής τάξης και άλλες εκφράσεις φιλοσοσιαλιστικής συνείδησης.

Ποικίλες εργατικές οργανώσεις που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών είχαν τον χαρακτήρα εμβρυακών οργάνων της εξουσίας της εργατικής τάξης. «Αποσπάσματα εργατικών φρουρών» και ομάδες από τα εργοστάσια που ονομαζόντουσαν «τολμώ να πεθάνω» οργανώθηκαν για να προστατέψουν τους φοιτητές ενάντια στην καταστολή, αψηφώντας τη διακήρυξη του Ντενγκ για στρατιωτικό νόμο. Εργατικές ομάδες ξεκίνησαν να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη δημόσια ασφάλεια αφού η κυβέρνηση του Πεκίνου εξαφανίστηκε και η αστυνομία ήταν άφαντη από τους δρόμους. Ήταν η είσοδος του κινεζικού προλεταριάτου στις διαμαρτυρίες, τόσο στο Πεκίνο όσο και σε ολόκληρη τη χώρα, που σηματοδότησε την έναρξη μιας προλεταριακής πολιτικής επανάστασης. Μετά από εβδομάδες παράλυσης, το καθεστώς του ΚΚΚ διεξήγαγε μια αιματηρή καταστολή στις 3–4 Ιουνίου στο Πεκίνο, από φόβο όχι για τις φοιτητικές διαμαρτυρίες αλλά από την κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Ακόμα και μετά τη σφαγή, εκατομμύρια εργατών σε ολόκληρη την Κίνα συνέχισαν να διεξάγουν απεργίες και διαδηλώσεις.

Οι εργάτες έδειξαν τεράστια γενναιότητα και θέληση να παλέψουν, και δημιούργησαν δεσμούς με τους στρατιώτες, οι οποίοι είδαν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές του σοσιαλισμού. Εφτά ανώτεροι διοικητές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού υπέγραψαν ένα αίτημα που εναντιωνόταν στο μέτρο του στρατιωτικού νόμου που είχε διαταχθεί κατά του πληθυσμού. Όμως από μόνη της, η εργατική τάξη δεν μπορούσε να κατανοήσει την ανάγκη για πολιτική επανάσταση για την ανατροπή της παραμορφωμένης εξουσίας της γραφειοκρατίας. Για να εμποτιστεί η εργατική τάξη με τέτοια συνείδηση απαιτείται η παρέμβαση ενός επαναστατικού Μαρξιστικού κόμματος της πρωτοπορίας. Τιμούμε τη μνήμη των προλετάριων ηρώων του 1989, των οποίων η πάλη απέδειξε ξεκάθαρα την επαναστατική δυνατότητα της εργατικής τάξης.

Η SA και το είδος της φτύνουν στην κληρονομιά της Τιενανμέν καθώς υπηρετούν την ιμπεριαλιστική εκστρατεία για καπιταλιστική αντεπανάσταση στην Κίνα. Εβδομήντα χρόνια μετά την επανάστασή της, η Κίνα δεν είναι η ίδια χώρα που ήταν το 1949 – μια απελπιστικά οπισθοδρομική, στη συντριπτική της πλειοψηφία αγροτική κοινωνία, λεηλατημένη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ρημαγμένη από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου. Όμως, παρά την τεράστια πρόοδο από τότε, η Κίνα παραμένει οικονομικά υπανάπτυκτη από πολλές πλευρές σε σύγκριση με τις ιμπεριαλιστικές χώρες που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία. Με το πρόγραμμά της, αυτό του καθησυχασμού των ιμπεριαλιστών, της κινεζικής αστικής τάξης και της πολιτικής καταστολής του προλεταριάτου, η γραφειοκρατία του ΚΚΚ συνεχώς υπονομεύει τα κέρδη της Επανάστασης του 1949.

Η επίτευξη του σοσιαλισμού – μιας αταξικής κοινωνίας βασισμένης στην υλική αφθονία – απαιτεί μια διεθνώς σχεδιασμένη οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει και θα ξεπεράσει την τεχνολογία και την παραγωγική δυνατότητα των περισσότερων προηγμένων καπιταλιστικών κρατών σήμερα. Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό βρίσκεται στις προλεταριακές επαναστάσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο∙ καίριας σημασίας είναι να συμπεριλαμβάνονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιαπωνίας και της Δυτικής Ευρώπης. Αυτή η προοπτική συνδέεται απαραίτητα με τον αγώνα για την κινητοποίηση του κινεζικού προλεταριάτου να σαρώσει τους γραφειοκράτες ηγέτες που κακοδιαχειρίζονται το εργατικό κράτος. Όμως η επαναστατική πάλη χρειάζεται και επαναστατική ηγεσία. Το μοντέλο μας στην ιστορία είναι το Μπολσεβίκικο Κόμμα το οποίο, υπό την ηγεσία των Β. Ι. Λένιν και Λέον Τρότσκι, ηγήθηκε της Οκτωβριανής Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και τη θεώρησε σαν την εναρκτήρια βολή της πάλης για παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Η ΔΚΕ είναι δεσμευμένη στην επανασφυρηλάτηση της Τετάρτης Διεθνούς του Τρότσκι για να μεταφέρει το Μπολσεβίκικο λάβαρο προς τα εμπρός ■

* Στα άπαντα Λένιν, τόμος 37, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982, η λέξη “γραφειοκράτες” μεταφράστηκε λανθασμένα ως “υπάλληλοι”. Στο παρόν απόσπασμα την έχουμε αντικαταστήσει με τη σωστή μετάφραση της λέξης.