Τεύχος 25, Νοέμβριος 2015

Καμία Απέλαση! Κάτω η ΕΕ!

Το Ιμπεριαλιστικό
Μακελειό Τροφοδοτεί
την Προσφυγική Κρίση

7 ΝΟΕΜΒΡΗ – Ο Αλέξης Τσίπρας υποκριτικά τόνισε ότι θέλει «…να δείξουμε το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης, της πατρίδας μας, του λαού μας σε όλη την Ευρώπη…» (Εφημερίδα των Συντακτών, 6 Νοεμβρίου) ενώ τα νεκρά σώματα των πνιγμένων  προσφύγων στοιβάζονται μέσα σε 12μετρα ψυγεία κοντέινερ επειδή «Η Λέσβος ξεμένει από χώρο για να θάψει τους νεκρούς» (ekathimerini.com, 5 Νοεμβρίου). Αυτό είναι το «ανθρώπινο» πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ελληνικής κυβέρνησης που εκθέτει ανεπανόρθωτα το ψέμα ότι η ιμπεριαλιστική ΕΕ μπορεί να μεταμορφωθεί σε μία «Κοινωνική» Ευρώπη.

Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της δεν πρέπει να έχουν ψευδαισθήσεις ότι η εθνικιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μπορεί να πιεστεί από τα αριστερά για να «λύσει» τη μεταναστευτική κρίση σε μία φιλελεύθερη, ανθρωπιστική βάση. Στην πραγματικότητα, έχει ήδη ανοίξει τα πρώτα «hot spots» για να οργανώσει την πολιτική της μετανάστευσης και των απελάσεων σε διάφορα κράτη, κυρίως σύμφωνα με το τι επιβάλλεται από το Βερολίνο. Επιπρόσθετα, η ελληνική κυβέρνηση και οι Βρυξέλλες έχουν συμφωνήσει να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για 50.000 μετανάστες αυτή την χρονιά και την επόμενη.

Σε απάντηση στην κρατική καταστολή και στο φασιστικό τρόμο που στοχεύει τους μετανάστες και την επικίνδυνη άνοδο του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού στον πληθυσμό, η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει για «Πλήρη Πολιτικά Δικαιώματα για Όλους τους Μετανάστες» και για «Καμία Απέλαση». Αυτά τα αιτήματα εκφράζουν την ανάγκη για ταξική ενότητα ανάμεσα  στην ελληνική εργατική τάξη και τα ταξικά της αδέρφια, τους μετανάστες.

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα άρθρο από το Workers Vanguard, τεύχος 1077 (30 Οκτωβρίου), την εφημερίδα της Σπαρτακιστικής Ένωσης/ΗΠΑ, αδερφή οργάνωση της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) και τμήμα της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης (ΔΚΕ).

* * *

Οι ευρωπαϊκές και αμερικάνικες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι υπαίτιες για τα δεινά χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων που επιχειρούν να εισέρθουν στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, οι πόλεμοι που ηγείται η Αμερική και η κατοχή στην Εγγύς Ανατολή έχουν αναγκάσει εκατομμύρια να τραπούν σε φυγή από τα σπίτια τους. Με την επακόλουθη μαζική εισροή στην Ευρώπη (μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των 60 εκατομμυρίων προσφύγων παγκοσμίως), η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχει εντείνει τα κατασταλτικά μέτρα για να σταματήσει την είσοδο και να επιταχύνει τις απελάσεις. 

Η αντίδραση της ΕΕ στους φρικιαστικούς μαζικούς πνιγμούς περίπου 2.500 προσφύγων στη Μεσόγειο νωρίτερα αυτό τον χρόνο ήταν να στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω τα σύνορα. Κράτη μέλη συμπεριλαμβανομένων της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας έστειλαν πολεμικά πλοία στις ακτές της Λιβύης και αλλού, φαινομενικά για να αποτρέψουν τους «δουλεμπόρους». Αλλά ο πραγματικός λόγος ήταν να αποτρέψουν τους πρόσφυγες από το να φτάσουν στις ακτές της ρατσιστικής «Ευρώπης Φρούριο».

Με την πόρτα να κλείνει στη ρότα της Μεσογείου, οι πρόσφυγες που τρέπονται σε φυγή από την Συρία και από άλλες χώρες ρημαγμένες από τον πόλεμο, δεν είχαν άλλη επιλογή πέρα από το να κάνουν το ταξίδι μέσω των Βαλκανίων. Τον Αύγουστο, πολλές χιλιάδες ξεχυνόντουσαν στην Ουγγαρία καθημερινά ακόμα και όταν η μοχθηρή αντιμεταναστευτική κυβέρνηση της Βουδαπέστης εξαπέλυσε μπάτσους ενάντια στους πρόσφυγες και απείλησε με μαζικές απελάσεις. Αναγνωρίζοντας ότι η μαζική εισροή ήταν ασυγκράτητη, η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε ότι οι πρόσφυγες που έχουν παγιδευτεί στην Ουγγαρία είναι καλοδεχούμενοι να εισέλθουν στη Γερμανία μέσω της Αυστρίας. Αυτός ο ελιγμός τη βοήθησε να φρεσκάρει την εικόνα του γερμανικού ιμπεριαλισμού: η Μέρκελ από το να είναι ευρέως διασυρμένη για τον ρόλο της στην ελληνική κρίση χρέους έγινε διάσημη ως το «ανθρωπιστικό» πρόσωπο της ΕΕ.

Με περισσότερα από 10.000 άτομα την ημέρα να συρρέουν στη Γερμανία, ρατσιστικές αντιδράσεις ξεκίνησαν μέσα από το ίδιο το κόμμα της Μέρκελ, τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση και το Βαυαρό αδερφό κόμμα της. Η Γερμανία πολύ γρήγορα θέσπισε ελέγχους στα σύνορά της με την Αυστρία. Μαζί με τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, η Μέρκελ επιχείρησε να αναγκάσει άλλα κράτη μέλη να «μοιραστούν το φορτίο» και να δεχτούν ένα υποχρεωτικό ποσοστό προσφύγων. Αυτή η κίνηση προκάλεσε αναστάτωση εντός της ΕΕ, τονίζοντας την αστάθειά της. Στη Βρετανία, όπου η κυβέρνηση των Συντηρητικών ανταγωνίζεται το ρατσιστικό αντιμεταναστευτικό Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ην. Βασιλείου των «ευρωσκεπτικιστών», ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αρνήθηκε να δεχτεί ένα ποσοστό [προσφύγων]. Εν τω μεταξύ, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν απέρριψε τη γερμανική πρόταση ως «ηθικό ιμπεριαλισμό».  

Τα περίφημα ελεύθερα σύνορα χωρίς διαβατήριο εντός της ΕΕ δεν αποτέλεσαν ποτέ εμπόδιο για τις μαζικές απελάσεις αυτών που κρίνονταν ανεπιθύμητοι από τους καπιταλιστές ηγέτες π.χ. τους Ρομά που απελάθηκαν από τη Γαλλία. Πρόσφατα γεγονότα έχουν μετατρέψει σε πλήρη παρωδία τέτοιες αξιώσεις. Η Ουγγαρία ύψωσε ακάνθινο σιδερένιο φράχτη στα σύνορά της και πέρασε νομοθεσία με την οποία θέσπισε παράνομη τη διέλευση των συνόρων με ποινή φυλάκισης έως πέντε χρόνια. Μια βουλγαρική συνοριακή περίπολος πυροβόλησε και σκότωσε έναν Αφγανό πρόσφυγα. Οι ηγέτες της ΕΕ εισήγαγαν ακόμα έναν γύρο σκληρών αντιμεταναστευτικών νόμων. Στη Γερμανία, στη Μπούντεσταγκ πέρασε νέα νομοθεσία για επίσπευση των διαδικασιών και των απελάσεων και συζητιέται αν θα δημιουργηθούν προσφυγικές «ζώνες τύπου τράνζιτ», οι οποίες έχουν παρομοιαστεί με στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο αντιμεταναστευτικός ρατσισμός έχει φουντώσει πάλι και στους δρόμους της Γερμανίας. Στις αρχές του Οκτώβρη, περίπου 10.000 σκληροπυρηνικοί ρατσιστές και απροκάλυπτοι φασίστες διαδήλωσαν στη Δρέσδη καταδικάζοντας τη Μέρκελ και φωνάζοντας «Απελάσεις, απελάσεις!» Αυτός ο όχλος είχε οργανωθεί από το ρατσιστικό αντιμουσουλμανικό PEGIDA το οποίο έχει πάλι αναθαρρήσει. Όταν το PEGIDA υποστήριξε ότι λεωφορεία «εισβολέων» κατευθυνόντουσαν προς ένα προσφυγικό στρατόπεδο στη Σαξονία, εκατοντάδες ντόπιοι έστησαν οδοφράγματα για να κρατήσουν έξω τους μετανάστες.

Αξιοσημείωτα, το γερμανικό σωματείο IG Metall δημοσίευσε μία διακήρυξη στις 8 Σεπτέμβρη «Προς μία Βιώσιμη Μεταναστευτική Πολιτική Βασισμένη στην Αλληλεγγύη,» η οποία ανάμεσα σε άλλα «καταδικάζει κάθε και όλες τις πράξεις βίας προς τους πρόσφυγες με τον πιο ισχυρό τρόπο». Το ζήτημα όμως για το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να είναι να δίνει πολιτικές συμβουλές σε αστικές κυβερνήσεις, στις αυθεντίες του διαίρει και βασίλευε, αλλά να κινητοποιήσει συγκεκριμένες πράξεις αλληλεγγύης όπως την υπεράσπιση των ξενώνων των προσφύγων ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και την εναντίωση στις απελάσεις. Το βρώμικο debate για το ποιος είναι «γνήσιος» πρόσφυγας πρέπει να απορριφθεί συνολικά, και αντί αυτού η εργατική τάξη να αναλάβει τον αγώνα για πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες, άσχετα με ποιον τρόπο μπήκαν στη χώρα.

Για την κύρια μάζα των μεταναστών, το καθεστώς του πρόσφυγα είναι στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν το δικαίωμα να παραμείνουν σε κάποια χώρα της ΕΕ. Οι καπιταλιστές ηγέτες επιλέγουν τους πρόσφυγες σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας. Η γήρανση του πληθυσμού στη Γερμανία και το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων έχουν ως αποτέλεσμα την έλλειψη εργατικού δυναμικού σε ορισμένους τομείς. Στους Σύριους πρόσφυγες, που συχνά είναι σχετικά μορφωμένοι και με δεξιότητες, είναι πιο πιθανό να τους δοθεί νομική υπόσταση από αυτούς από το Κόσοβο που μαστίζονται από τη φτώχεια, όπου ένας στους τέσσερις ζει με 1,20 ευρώ την ημέρα. Η Γερμανία έχει προσθέσει το Κόσοβο, την Αλβανία και το Μαυροβούνιο στην λίστα της με τις «ασφαλείς χώρες», ουσιαστικά εξασφαλίζοντας ότι οι μετανάστες από αυτές τις χώρες – και ιδιαίτερα οι Ρομά – θα απελαθούν.

Η τωρινή προσφυγική κρίση είναι η χειρότερη που έχει δει η Ευρώπη, τουλάχιστον από την αδελφοκτόνα αιματοχυσία που είχε πυροδοτηθεί από την αντεπαναστατική διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, στην οποία ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έπαιξε τεράστιο ρόλο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Αμερική ηγήθηκε τη βομβιστική εκστρατεία στη Βοσνία, και ακολούθησε ο βομβαρδισμός της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, στον οποίο συμμετείχε και η Γερμανία, κάτω από το πρόσχημα της υπεράσπισης του Κοσόβου. Στην πραγματικότητα, ο στόχος της Αμερικής ήταν να έχει Νατοϊκή στρατιωτική παρουσία στην περιοχή. Όπως έγραψαν οι σύντροφοί μας στη Γερμανία στο Spartakist, στο τεύχος 210 (Οκτώβρης 2015): «Το Κόσοβο είναι τώρα ένα προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ, που ελέγχεται από την Μπούντεσβερ ως το κύριο τμήμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατοχής KFOR [Νατοϊκή δύναμη στο Κόσοβο]. Η γερμανική αστική τάξη βλέπει τα Βαλκάνια ως την πίσω αυλή της, που στο παρελθόν ήταν υπό κατοχή από το Τρίτο Ράιχ. Καμία απέλαση για τους Ρομά! Μπούντεσβερ έξω από τα Βαλκάνια!»

Η Μέρκελ Μιλάει με την Τουρκία

Η Τουρκία έχει περισσότερο από δύο εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες, διπλάσιο νούμερο από αυτό που προβλεπόταν να αιτηθεί για είσοδο στην Ευρώπη αυτό τον χρόνο, παρόλο που ο πληθυσμός της Τουρκίας των 75 εκατομμυρίων επισκιάζεται από τον πληθυσμό της ΕΕ, που είναι πάνω από 500 εκατομμύρια. Ωστόσο η Μέρκελ ξεδιάντροπα προσπάθησε να δωροδοκήσει τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ώστε να πάρει τους πρόσφυγες από τα χέρια της. Βοήθεια ύψους τριών δισεκατομμυρίων ευρώ, υποσχέσεις να «ενεργοποιηθεί ξανά» η αίτηση μέλους της Τουρκίας για την ΕΕ που είχε παγώσει και η απελευθέρωση βίζας για τους Τούρκους πολίτες που επισκέπτονται την ΕΕ ήταν μεταξύ αυτών που πρόσφερε για να τον «γλυκάνει». 

Η τουρκική κυβέρνηση όμως θέλει ακόμα περισσότερα ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες της, με τον Ερντογάν να βλέπει το αδιέξοδο στη Συρία ως μία ευκαιρία να πιέσει για τις ευρύτερες φιλοδοξίες της Τουρκίας. Το καθεστώς του έχει αναζωπυρώσει τον δολοφονικό πόλεμο κατά των καταπιεσμένων Κούρδων στη χώρα ο οποίος διαρκεί για δεκαετίες και προσπαθεί να αποτρέψει τους Κούρδους στη Συρία από το να εγκαθιδρύσουν μία αυτόνομη περιοχή στην άλλη πλευρά των τουρκικών συνόρων. Η εργατική τάξη της Τουρκίας πρέπει να υπερασπιστεί τους Κούρδους ενάντια στον αιματηρό πόλεμο του Ερντογάν. Εναντιωνόμαστε στην άγρια κρατική καταστολή εναντίον του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), παρά τις πολιτικές διαφορές μας με αυτή την εθνικιστική ομάδα.

Εμείς ως Μαρξιστές δεν παίρνουμε καμία πλευρά στον εθνοτικό-σεκταριστικό εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Όμως, πριν από ένα χρόνο η Αμερική παρενέβη στρατιωτικά, δημιουργώντας μία συμμαχία η οποία έχει έως σήμερα πραγματοποιήσει πάνω από 7.600 εναέριες επιθέσεις ενάντια στις δυνάμεις του ISIS στο Ιράκ και τη Συρία με τη βοήθεια ντόπιων συνεργατών, συμπεριλαμβανομένων Σύριων και Ιρακινών Κούρδων εθνικιστών. Αναγνωρίζοντας τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους στον πλανήτη, διακηρύξαμε: «Οι επαναστάτες Μαρξιστές τασσόμαστε στρατιωτικά με το ISIS όταν στοχεύει τους ιμπεριαλιστές και τους εντολοδόχους τους, συμπεριλαμβανομένων των Σύριων Κούρδων εθνικιστών, των [Ιρακινών Κούρδων] Πεσμεργκά, την κυβέρνηση της Βαγδάτης και των σιιτικών πολιτοφυλακών» (Workers Vanguard, Τεύχος 1055, 31 Οκτώβρη 2014). Επιπλέον, απαιτούμε την απόσυρση των υπόλοιπων καπιταλιστικών δυνάμεων που αναμιγνύονται στην αλληλοεξοντωτική διαμάχη, συμπεριλαμβανομένων της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν και της Ρωσίας. Προσβλέπουμε στο προλεταριάτο της Εγγύς Ανατολής, ως την τάξη με την κοινωνική δύναμη να οδηγήσει τις καταπιεσμένες μάζες στην επαναστατική ανατροπή των καπιταλιστών ηγετών τους. Αυτή η προοπτική πρέπει να συνδεθεί με την κινητοποίηση των εργατών στις ιμπεριαλιστικές χώρες σε επαναστατική πάλη για να σαρώσουν τις δικές τους ηγετικές τάξεις.

Με την καπιταλιστική αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση το 1991-92 – μία ιστορική καταστροφή για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου – ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αναθάρρησε και ξεκίνησε στρατιωτικές επεμβάσεις στην Εγγύς Ανατολή, οι οποίες έχουν καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό ολόκληρων κοινωνιών και μετέτρεψαν εκατομμύρια σε πρόσφυγες. Η εισβολή και η κατοχή του Αφγανιστάν το 2001 είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή ανείπωτου αριθμού ανθρώπων και εξανάγκασαν πολλούς να πάνε στο Πακιστάν. Στο Ιράκ η ιμπεριαλιστική ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, του οποίου το βοναπαρτιστικό καθεστώς βασιζόταν στη σουνιτική μειονότητα, εξαπέλυσε αιματηρό πόλεμο μεταξύ των σουνιτικών, των σιιτικών και των κουρδικών πληθυσμών. Ο βομβαρδισμός της Λιβύης το 2011 από το ΝΑΤΟ, που ανέτρεψε το καθεστώς του δικτάτορα Μουαμάρ ελ Καντάφι, προετοίμασε το σκηνικό για μαζική έξοδο και για την τωρινή αναταραχή εκεί. Η σφαγή στη Συρία έχει οδηγήσει σε 200.000 θανάτους και έχει ωθήσει περίπου τέσσερα εκατομμύρια έξω από αυτή τη χώρα.

Για τις Σοσιαλιστικές
Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης         

Ως απάντηση στα τεράστια κύματα προσφύγων που εισέρχονται στην Ευρώπη, φιλελεύθεροι και ρεφορμιστές έχουν προωθήσει ανόητες ψευδαισθήσεις για το ανθρωπιστικό προσωπείο της ΕΕ. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI), όπου το γερμανικό της τμήμα θέτει τα αιτήματα, «Κατάργηση των απαιτούμενων για βίζα για τους πρόσφυγες» και «Κατεδαφίστε τους φράχτες στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ» (socialistworld.net, 14 Οκτώβρη). Όλες αυτές οι παραλλαγές του καλέσματος για «ανοιχτά σύνορα» ισοδυναμούν με την  υποστήριξη της κατάργησης των εθνικών κρατών υπό τον καπιταλισμό – κάτι που είναι αδύνατον. Για την CWI (της οποίας το ελληνικό τμήμα είναι το ΞΕΚΙΝΗΜΑ), αυτή η αντίληψη τρέφει επίσης ψεύτικες ελπίδες για έναν μεταρρυθμισμένο καπιταλισμό ο οποίος μπορεί να παρέχει αξιοπρεπή διαβίωση για όλους.  

Στο ίδιο άρθρο η CWI απαιτεί επίσης: «Τέλος στη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙΙ – για το δικαίωμα αναζήτησης ασύλου στη χώρα που επιθυμεί  ο καθένας.» Τέτοιοι υποστηρικτές των «ανοιχτών συνόρων» λανθασμένα βλέπουν την ΕΕ ως ένα είδος υπερκράτους που στέκεται πάνω από τα έθνη-κράτη, έχοντας τη δύναμη να σβήσει τα εσωτερικά σύνορα. Ο Κανονισμός του Δουβλίνου ΙΙΙ θεωρείται εμπόδιο σε αυτό το σχέδιο γιατί ορίζει ότι ένα κράτος μέλος μπορεί να απελάσει πρόσφυγες στην πρώτη χώρα της ΕΕ από την οποία εισήλθαν, η οποία μετά αποφασίζει εάν θα κρατηθούν ή εάν θα απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους. Ως Μαρξιστές δεν παίρνουμε θέση στο «μοίρασμα του βάρους» για τους πρόσφυγες μεταξύ καπιταλιστικών κυβερνήσεων. Αντίθετα είμαστε ενάντια σε όλες τις απελάσεις, ανεξάρτητα από το νομικό τους πλαίσιο.

Η ΕΕ είναι ένας συνεταιρισμός καπιταλιστικών κρατών με στόχο τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την οικονομική κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καθώς και την υποδούλωση φτωχότερων χωρών όπως η Ελλάδα, κυρίαρχα από τη Γερμανία. Η Συνθήκη Σένγκεν, η οποία επιτρέπει τη διέλευση χωρίς διαβατήριο μεταξύ των συμβαλλόμενων χωρών έχει τροφοδοτήσει ψευδαισθήσεις στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση. Ακόμα και όταν η συνθήκη φιλελευθεροποίησε ορισμένα συνοριακά περάσματα, η ΕΕ εισήγαγε πιο αυστηρά μέτρα για να κρατήσει έξω αυτούς που δραπέτευαν από τις απάνθρωπες συνθήκες που είχαν επιβληθεί από τον ιμπεριαλισμό στις χώρες τους. Σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, τονίζαμε σε μία διακήρυξη διαμαρτυρίας της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης με τίτλο «Η Ευρώπη-Φρούριο Αποκλείει τους Κούρδους Πρόσφυγες» (WV, Τεύχος 683, 30 Ιανουαρίου 1998):

«Όπως η Συμφωνία του Μάαστριχτ το 1992, η οποία οραματιζόταν ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ως το τέλος του αιώνα, η Σένγκεν παρουσιάστηκε ως ένα βήμα πιο κοντά στη συγχώνευση των υπαρκτών καπιταλιστικών κοινωνιών σε ένα υπερεθνικό ευρωπαϊκό κράτος. Αλλά αυτό είναι αντιδραστική ουτοπία. Η αστική τάξη, από τη φύση της, είναι μία εθνικά περιορισμένη τάξη, της οποίας η άνοδος στην εξουσία ήταν στενά συνδεδεμένη με την εδραίωση πανίσχυρων εθνών-κρατών, τα οποία εξυπηρετούν στην υπεράσπιση της εγχώριας αγοράς της αστικής τάξης ενώ ανταγωνίζονται διεθνώς με αντίπαλα έθνη-κράτη.»

Το ΚΚΕ επίσημα εναντιώνεται στην ΕΕ, μία θέση που ήρθε σε αντίφαση από την εγκληματική του άρνηση να καλέσει για «όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου ενάντια στο πακέτο λιτότητας της ΕΕ. Το ΚΚΕ καλεί για «Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου και της Σένγκεν» και προτείνει «Απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τα νησιά στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ» (Ριζοσπάστης, 23 Σεπτέμβρη). Αυτό το συγκινητικό ενδιαφέρον από την ΕΕ και τα ΗΕ να παρέχουν στους πρόσφυγες ασφαλές πέρασμα για να βγουν έξω από την Ελλάδα αντηχεί τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ότι η χώρα μετατρέπεται σε «αποθήκη ψυχών» δηλαδή ότι επιβαρύνθηκε από πάρα πολλούς πρόσφυγες.

Η προσέγγισή μας είναι αυτή της προλεταριακής διεθνιστικής εναντίωσης σε ολόκληρο το οικοδόμημα της ΕΕ. Οι σύντροφοί μας στην Ελλάδα καλούν για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ευρώ, ενώ η Σπαρτακιστική Ένωση/Βρετανίας καλεί για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ στο δημοψήφισμα που έχει προαναγγελθεί. Βγαίνοντας από την ΕΕ και την ευρωζώνη προφανώς δεν θα τελειώσει η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η ιμπεριαλιστική υποταγή. Αλλά δίνοντας ένα χτύπημα σε αυτό το κλαμπ των τραπεζιτών και των αφεντικών, θα βάλει την εργατική τάξη, κυρίως αλλά όχι μόνο στην Ελλάδα, σε μία καλύτερη θέση για να παλέψει για τα δικά της συμφέροντα. Το πρόγραμμά μας είναι για προλεταριακές επαναστάσεις για την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών εκμεταλλευτών και την εγκαθίδρυση των Σοσιαλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

 Ιστορικά, το Μαρξιστικό κίνημα έχει αναγνωρίσει ότι είναι δυνατόν οι μετανάστες εργάτες να παίξουν έναν πρωτοπόρο ρόλο. Το 1866, όταν οι Βρετανοί ράφτες εργοδότες προσπάθησαν να προσλάβουν Βέλγους, Γάλλους, Ελβετούς και αργότερα Γερμανούς εργάτες για να μειώσουν τους μισθούς, η Διεθνής Ένωση Εργατών κινητοποίησε το εργατικό κίνημα για να συντρίψει αυτές τις επιθέσεις. Σε ένα γράμμα ο Καρλ Μαρξ σημείωνε: «Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες να αποδείξουν στις άλλες χώρες ότι αυτοί, όπως τα αδέρφια τους στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, ξέρουν πως να υπερασπίζονται τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και ότι δεν θα γίνουν πειθήνιοι μισθοφόροι του κεφαλαίου στην πάλη του κατά του εργατικού κινήματος» (Μία Προειδοποίηση, 4 Μαΐου 1866 [δική μας μετάφραση]). Γράφοντας στο Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία σχετικά με την Παρισινή Κομμούνα το 1871, το πρώτο παράδειγμα της εργατικής τάξης στην εξουσία, ο Μαρξ τόνισε, «Η Κομμούνα επέτρεψε σ’ όλους τους ξένους να συμμετάσχουν στην τιμή να πέσουν για μιάν αθάνατη υπόθεση.» Η Κομμούνα έκανε έναν Γερμανό εργάτη, τον Λέον Φράνκελ Υπουργό Εργασίας και τίμησε δύο Πολωνούς κομμουνάρους τοποθετώντας τους στην κεφαλή των υπερασπιστών του Παρισιού.  

Η ΔΚΕ, επίσης αναγνωρίζει ότι οι μετανάστες εργάτες της πολυεθνικής εργατικής τάξης της Ευρώπης αντιπροσωπεύουν ζωντανές συνδέσεις με τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους στις δικές τους χώρες καταγωγής. Έτσι, αποτελούν ένα ζωτικό συστατικό της δικής μας προοπτικής, της διαρκούς επανάστασης, όπου στις εξαρτημένες χώρες είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσουν οι αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και να μπει ένα τέλος στη μιζέρια από όλες τις πλευρές: με την πάλη για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στην Εγγύς Ανατολή, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στα ντόπια καθεστώτα σατράπηδων καθώς και η πάλη για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της περιοχής πρέπει να συνδεθεί με την πάλη για εργατική εξουσία στην Αμερική και στις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες. Μαζί με προλεταριακές επαναστάσεις στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως και στον υπανάπτυκτο κόσμο, η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής Ευρώπης θα οδηγούσε στην τεράστια επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων όλων των χωρών σε μία διεθνώς σχεδιασμένη οικονομία. Η επακόλουθη κατάργηση της υλικής έλλειψης θα ωθούσε την ανθρωπότητα σε νέα ύψη∙ ο πόλεμος, η μετανάστευση εξαιτίας της φτώχειας καθώς και τα εθνικά σύνορα θα ήταν απομεινάρια ενός μακρινού παρελθόντος.

Με αυτό το στόχο η ΔΚΕ παλεύει να επανασφυρηλατήσει την Τέταρτη Διεθνή, το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.