Κάτω η ΕΕ!

Καμία Συμμετοχή στο Ψευτο-Κοινοβούλιό της!

Για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης - Ενωμένες σε Εθελοντική Βάση

Σοσιαλδημοκράτες και άλλοι ρεφορμιστές χτυπούν τα τύμπανα για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. Ως συνήθως, το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) προβάλλει ότι «η Ευρώπη είναι η απάντηση». Και μόνο η καμπάνια και η συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προδίδει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτό το «κοινοβούλιο» δεν είναι ένα κοινοβούλιο αλλά ένα διπλωματικό φόρουμ. Χρησιμοποιείται από τους ιμπεριαλιστές για να παρουσιάσουν ψευδά την κοινοπραξία τους σαν μία «ελεύθερη» και «δημοκρατική» ένωση των λαών που υπερβαίνει το έθνος-κράτος.

Η διεθνής μας τάση ήταν πάντα ενάντια στην ΕΕ και την προκατάτοχό της, την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), που αρχικά εγκαθιδρύθηκε ως ένα οικονομικό παράρτημα της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ του οποίου ηγούνται οι ΗΠΑ, ενάντια στο σοβιετικό εκφυλισμένο εργατικό κράτος. Η ΕΕ σήμερα κυριαρχείται από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό και δευτερευόντως από τη Γαλλία. Η ΕΕ είναι μία κοινοπραξία καπιταλιστικών κρατών που σκοπός της είναι η μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε κάθε μία από τις χώρες της και η επιβολή της οικονομικής κυριαρχίας και υποδούλωσης των φτωχότερων χωρών όπως είναι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και τα κράτη-μέλη της Ανατολικής Ευρώπης, από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και μέσα από το οικονομικό της εργαλείο, το ευρώ. Επίσης, η ΕΕ είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών εναντίον των αντιπάλων τους στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Η ΕΕ δεν είναι ένα υπερκράτος αλλά μία σειρά συνθηκών που συνάπτονται από τα κράτη. Στο έργο του, Ο Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού (1916), ο Β. Ι. Λένιν εξέθεσε την αντιδραστική και ουτοπική ιδέα του Σοσιαλδημοκράτη Καρλ Κάουτσκι, αυτή του «υπεριμπεριαλισμού», όπου οι καπιταλιστικές δυνάμεις υποτίθεται θα υπερνικούσαν τις αμοιβαίες αντιπαλότητές τους καθώς από κοινού εκμεταλλεύονταν τον κόσμο. Επειδή ο καπιταλισμός οργανώνεται στη βάση συγκεκριμένων εθνικών κρατών, είναι σκέτος Καουτσκισμός η διατύπωση ενός πανευρωπαϊκού αστικού κράτους ή ενός σταθερού κοινού νομίσματος. Η ΕΕ υπόκειται σε συνεχείς εντάσεις που προκύπτουν από τα ανόμοια εθνικά συμφέροντα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που απειλούν διαρκώς να τη διαλύσουν και που μπορεί να κλονιστεί μέχρι τα θεμέλιά της από την ταξική πάλη.

Είναι άνευ αρχών για τους Μαρξιστές να συμμετέχουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Πριν από το 1979 οι αντιπρόσωποι διορίζονταν από τις κυβερνήσεις της ΕΟΚ. Η άμεση εκλογή των αντιπροσώπων μετά το 1979 δεν άλλαξε ουσιαστικά τον διπλωματικό του χαρακτήρα. Όπως γράψαμε στην εφημερίδα του αμερικανικού τμήματός μας 40 χρόνια πριν, όσον αφορά στη συμμετοχή των ψευτοτροτσκιστών της Ενωμένης Γραμματείας (ΕΓ) για τις ευρωεκλογές, «Κι αν το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο του ΝΑΤΟ συγκροτούνταν με άμεσες εκλογές ή εάν η αποικιακή Βρετανική Κοινοπολιτεία έστηνε ένα ψευτοκοινοβουλευτικό σώμα; Η ΕΓ τότε θα έψαχνε την εκπροσώπηση σε αυτές τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι θα το έκανε» (Workers Vanguard,τεύχος 233, 8 Ιουνίου 1979).

Η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση δεν αναζητά να επαναδιαπραγματευθεί συγκεκριμένους όρους και διατάξεις της ΕΕ∙ εάν το έπραττε θα ενίσχυε τις αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οι παραπλανητικοί ηγέτες της εργατικής τάξης διαδίδουν το ψέμα μιας «κοινωνικής Ευρώπης», την ψευδή άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να είναι ένα εργαλείο για κοινωνική πρόοδο για τους εργάτες και τους καταπιεσμένους. Η στάση μας απέναντι στην ΕΕ είναι αυτή της αδιάλλακτης εναντίωσης: θέλουμε να τη συντρίψουμε μέσα από προλεταριακή διεθνιστική πάλη. Παλεύουμε για εργατικές επαναστάσεις σε όλη την ήπειρο, που θα οδηγήσουν στις Σοσιαλιστικές Hνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ενωμένες σε εθελοντική βάση.

Οι θεσμοί της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του «κοινοβουλίου» της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από όργανα που ρυθμίζουν τους όρους της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη, υπό την ηγεσία της Γερμανίας. Οι συνθήκες που διέπουν την ΕΕ εκπροσωπούν την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στους ίδιους τους ιμπεριαλιστές και ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και στις καταπιεζόμενες, εξαρτώμενες χώρες. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα ανίσχυρο συμβουλευτικό όργανο που τροποποιεί τις συνθήκες που διαπραγματεύονται οι ηγέτες των μελών κρατών της ΕΕ. Καμία σημασία δεν έχει ποια είναι η πλατφόρμα στην οποία ένα μέλος του «κοινοβουλίου» της έχει εκλεχθεί, ο ρόλος του είναι αυτός του διπλωματικού αντιπροσώπου του καπιταλιστικού κράτους. Μια τέτοια υπηρεσία, της διαπραγμάτευσης των αντιδραστικών συνθηκών, απαραίτητα συνεπάγεται το μοίρασμα της ευθύνης ως προς το αποτέλεσμά τους.

Η συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο στο «κοινο-βούλιο» της ΕΕ θα υπονόμευε την ταξική ανεξαρτησία του προλεταριάτου. Πάνω σε αυτή τη βάση, η ΔΚΕ από θέση αρχής δεν δίνει κριτική εκλογική υποστήριξη σε αριστερές αντίπαλες οργανώσεις που θέτουν υποψηφιότητα για αυτό το «κοινοβούλιο». Στο έργο Ο «Αριστερισμός», Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού (1920), ο Λένιν τόνισε ότι οι μάζες μαθαίνουν από την εμπειρία και όχι απλώς από την κομμουνιστική προπαγάνδα. Την περίοδο εκείνη, προέτρεψε τους Κομμουνιστές στη Βρετανία να βοηθήσουν ώστε να τοποθετηθεί το Εργατικό Κόμμα στην κυβέρνηση έτσι ώστε οι μάζες να μπορούν να μάθουν ότι οι Εργατικοί ήταν προδότες της τάξης. Η ΔΚΕ έχει χρησιμοποιήσει αυτή την τακτική όταν άρμοζε. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να εκθέσει τους ρεφορμιστές με το να τους εκλέξει στο Ευρωκοινοβούλιο. Και μόνο το γεγονός της υποψηφιότητας σημαίνει την αποδοχή του πλαισίου ότι η ΕΕ ως ιμπεριαλιστική συνθήκη μπορεί να διορθωθεί.

Όπως η Κοινωνία των Εθνών παλιά (και τα Ηνωμένα Έθνη σήμερα), η ΕΕ είναι ένα λημέρι των ιμπεριαλιστών κλεφτών και των θυμάτων τους. Μέχρι το 1934, η Σταλινική γραφειοκρατική κάστα στη Μόσχα και τα Κομμουνιστικά κόμματα που την υποστήριζαν είχαν εναντιωθεί στη συμμετοχή στην Κοινωνία των Εθνών. Όταν το Κρεμλίνο άλλαξε πορεία το 1934 και εντάχθηκε στην Κοινωνία των Εθνών, αυτό σηματοδότησε την έναρξη της πολιτικής του λαϊκού μετώπου που βασίστηκε στην επινόηση μιας «προοδευτικής» πτέρυγας του ιμπεριαλισμού. Καταδικάζοντας την προδοσία του Στάλιν, οι Τροτσκιστές παρέθεσαν ένα απόσπασμα από τη δική του διακήρυξη του 1927, σχετικά με την Κοινωνία των Εθνών σε ένα άρθρο στη New International (Ιούλιος 1934):

«Η Σοβιετική Ένωση δεν είναι διατεθειμένη να γίνει μέρος αυτού του καμουφλάζ ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών που αντιπροσωπεύει η Κοινωνία των Εθνών. Η Κοινωνία είναι τα ραντεβού των ιμπεριαλιστών ηγετών που διευθετούν τις υποθέσεις τους στα παρασκήνια. Τα θέματα για τα οποία η Κοινωνία μιλάει επίσημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά άδειες φράσεις με σκοπό να εξαπατήσουν τους εργάτες. Οι δουλειές που πραγματοποιούνται από τους ιμπεριαλιστές αρχηγούς συμμορίτες στα παρασκήνια, αυτές αποτελούν το πραγματικό έργο του ιμπεριαλισμού που οι εύγλωττοι ομιλητές της Κοινωνίας των Εθνών υποκριτικά καλύπτουν». (Δική μας μετάφραση*)

Η ΕΕ είναι μία συμμαχία κρατών τα οποία είναι άνισα, με τα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά καταπιεστικά κράτη να εξουσιάζουν τις φτωχότερες, καταπιεζόμενες χώρες. Παραμένει ενωμένη μέσα από οικονομική βία και εκβιασμό που ασκούνται από τους πιο ισχυρούς ιμπεριαλιστές. Ένα παράδειγμα είναι η επιβολή του ευρώ που ρήμαξε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και ωφέλησε τον γερμανικό καπιταλισμό. Ο έλεγχος πάνω στο νόμισμα είναι ένα βασικό στοιχείο της εθνικής κυριαρχίας. Συνήθως, μία χρεωμένη χώρα μπορεί να αποκτήσει κάποια ανακούφιση και να επανακτήσει οικονομική ανταγωνιστικότητα μέσα από την υποτίμηση του νομίσματος. Αλλά αυτό δεν είναι δυνατό μέσα στην ευρωζώνη.

Το πώς οι ιμπεριαλιστές καταπιέζουν τις εξαρτώμενες χώρες στην ΕΕ περιγράφτηκε στο άρθρο των Financial Times (11 Μαΐου 2014), «Πώς Σώθηκε το Ευρώ». Το 2011, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου πρότεινε δημοψήφισμα για τη διάσωση, οι ηγετικές δυνάμεις στην ΕΕ ενώθηκαν για να σταματήσουν το δημοψήφισμα και οργάνωσαν ένα πολιτικό πραξικόπημα για να τον αντικαταστήσουν. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, η Άγκελα Μέρκελ της Γερμανίας, η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και οι δύο πρόεδροι της ΕΕ συναντήθηκαν για να σχεδιάσουν το πώς να μπλοκάρουν το δημοψήφισμα. Πρότειναν μία «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο Παπαδήμος ανέλαβε μέσα σε μία εβδομάδα. Δεν διεξήχθησαν εκλογές. 

Τον Ιούλιο του 2015, η ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε σε δημοψήφισμα για την αποδοχή περαιτέρω λιτότητας ως προϋπόθεση για ακόμα μία συμφωνία διάσωσης από την ΕΕ. Περίπου το 60 τοις εκατό του πληθυσμού ψήφισε «όχι», δίνοντας ένα χαστούκι στην ΕΕ. Τότε ο πρωθυπουργός Τσίπρας συμφώνησε σε ένα ακόμα πιο βάρβαρο πρόγραμμα πείνας, εξαθλίωσης και εξευτελισμού που σχεδιάστηκε από τους αφέντες της ΕΕ. Ως απάντηση, οι σύντροφοί μας της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) κάλεσαν για τον σχηματισμό εργατικών επιτροπών δράσης που θα αποκήρυττε αυτό το ξεπούλημα και θα αποκήρυττε την ΕΕ και το ευρώ. Η ΤΟΕ εξήγησε ότι αυτές οι επιτροπές θα πάλευαν για τέτοια αιτήματα όπως τη διαγραφή του χρέους∙ εργατικές αμυντικές φρουρές ενάντια στους φασίστες∙ απαλλοτρίωση των τραπεζών, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και των λιμανιών∙ δουλειά για όλους μέσα από μία μικρότερη εργασιακή εβδομάδα χωρίς καμία μείωση μισθών. Αυτά τα αιτήματα συνδέονταν με την πάλη για «μία κυβέρνηση που θα δρα για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και θα βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους» (Αποκηρύξτε το Ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ! ΑΡΚΕΤΑ! 17 Ιουλίου 2015).

Το μόνο μαζικό εργατικό κόμμα στη χώρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ), έπαιξε ένα προδοτικό ρόλο στην αδρανοποίηση της πάλης όταν πραγματικά μετρούσε. Το ΚΚΕ αρνήθηκε να καλέσει για «όχι» στο δημοψήφισμα. Αυτό απέδειξε πόσο κούφιοι είναι οι ισχυρισμοί του ΚΚΕ ως προς την εναντίωσή του στην ΕΕ. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ θέτει υποψηφιότητα και συμμετέχει στο Ευρωκοινοβούλιο, για τα οποία η ΕΕ πληρώνει σημαντικές επιδοτήσεις, τονίζει την πραγματική υποταγή του στην ΕΕ και στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Οι παραπλανητικοί ηγέτες των σωματείων και τα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα έχουν παίξει καίριο ρόλο στην υποστήριξη της ΕΕ και των καπιταλιστών αφεντικών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον (Μεγάλο Συνασπισμό) «Groko» του SPD με την Μέρκελ. Η υπεροχή της Γερμανίας στην ΕΕ οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο SPD. Η τελευταία κυβέρνηση που ηγήθηκε το SPD εισήγαγε μία σειρά αντεργατικών «μεταρρυθμίσεων» συμπεριλαμβανομένων των νόμων Hartz IV και της Agenda 2010, διαλύοντας πολυάριθμες διατάξεις κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό οδήγησε απευθείας στην εισαγωγή ενός τεράστιου χαμηλόμισθου τομέα στη χώρα, ενισχύοντας σημαντικά την ανταγωνιστική θέση της γερμανικής μπουρζουαζίας.

Το βρετανικό τμήμα της ΔΚΕ υποστηρίζει το Brexit και κάλεσε για «έξοδο» στο δημοψήφισμα του 2016. Σε αντίθεση, ο «αριστερός» ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν πρόδωσε τους υποστηρικτές του από την εργατική τάξη, κάνοντας εκστρατεία ενάντια στο Brexit και πιο πρόσφατα πήρε θέση υπέρ ενός δεύτερου δημοψηφίσματος, περιφρονώντας την ψήφο του πληθυσμού. Με τη λιτότητα να συνεχίζει να καταδιώκει τους εργάτες στην Ευρώπη και με τη δουλοπρεπή υποστήριξη των ρεφορμιστών προς την ΕΕ, έχει πυροδοτηθεί η άνοδος των ακροδεξιών και των φασιστών.

Η εναντίωση της ΔΚΕ προς την ΕΕ και το «κοινοβούλιό» της είναι προλεταριακή, διεθνιστική και επαναστατική. Για την οικοδόμηση μίας κοινωνίας ελεύθερης από την πείνα, τη φτώχεια και την καταπίεση απαιτείται μία σειρά σοσιαλιστικών επαναστάσεων που θα απαλλοτριώσουν τους καπιταλιστές ηγέτες, κυρίως στα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, και θα εγκαθιδρύσουν μία διεθνή σχεδιασμένη οικονομία που θα βασίζεται στην εργατική εξουσία. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι η οικοδόμηση επαναστατικών, εργατικών κομμάτων, τμήματα μιας επανασφυρηλατημένης Τετάρτης Διεθνούς, ώστε να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία, σαρώνοντας μακριά το σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Διεθνής Εκτελεστική Επιτροπή της
Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης
(Τεταρτοδιεθνιστικής)
21 Απριλίου 2019