Εισαγωγή στο Κείμενο του Συνεδρίου

Η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση (Τεταρτοδιεθνιστική) πραγματοποίησε φέτος το Έβδομο Διεθνές Συνέδριό της, την ανώτατη έκφραση πολιτικής και οργανωτικής βούλησης της ΔΚΕ. Το κύριο κείμενο, τα ψηφίσματα, οι συζητήσεις και η νέα ηγεσία που εκλέχθηκε από αυτό το συνέδριο ήταν το αποκορύφωμα μηνών έντονης εσωτερικής πάλης ενάντια σε μία μακροχρόνια διαστροφή του Λενινισμού στο εθνικό ζήτημα, ιδιαίτερα σε σχέση με τα καταπιεζόμενα έθνη μέσα σε πολυεθνικά κράτη. Αυτή η παραμόρφωση εκπροσωπούσε μια συνθηκολόγηση στις πιέσεις του αγγλόφωνου ιμπεριαλισμού που είναι κυρίαρχες στις Ηνωμένες Πολιτείες, από όπου κατάγεται η τάση μας. Κατά τη διάρκεια της πάλης, έγινε ξεκάθαρο ότι αυτός ο συμβιβασμός με τον σοβινισμό των Μεγάλων Δυνάμεων είχε μολύνει τον αγώνα μας για την επανασφυρηλάτηση της Τετάρτης Διεθνούς, όπως αυτό φάνηκε συγκεκριμένα στην αλαζονική υποτίμηση συντρόφων από καταπιεζόμενες χώρες.

Η πάλη ξεκίνησε όταν μια ομάδα από στελέχη στο Κεμπέκ τα οποία είχαμε στρατολογήσει μετά τις μαζικές φοιτητικές πορείες το 2012, αντέδρασαν ενάντια στην άθλια αγγλο-σοβινιστική περιφρόνηση για τα εθνικά και γλωσσικά δικαιώματα του καταπιεζόμενου λαού του Κεμπέκ που εκφράστηκε σε άρθρα στο Spartacist Canada, την εφημερίδα της Trotskyist League of Canada-TLC (Τροτσκιστικής Ένωσης Καναδά). Τα πιο εξωφρενικά παραδείγματα έκαναν την εμφάνισή τους μεταξύ της ίδρυσης της TLC το 1975, και του 1995 όπου το τμήμα υιοθέτησε το κάλεσμα για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Αλλά αυτή η απαραίτητη αλλαγή της γραμμής είχε έναν κεντριστικό χαρακτήρα, καθώς η δουλειά και η προπαγάνδα του τμήματος παρέμεναν μέσα σε ένα αγγλο-σοβινιστικό πλαίσιο.

Από την αρχή, στη διεξαγωγή αυτής της μάχης ενάντια στον αγγλο-σοβινισμό, συντάχτηκαν με τους συντρόφους από το Κεμπέκ η ηγέτης της Διεθνούς Γραμματείας (ΔΓ) συντρόφισσα Coelho καθώς και ο ιδρυτικός ηγέτης της διεθνούς μας τάσης Jim Robertson, ο οποίος είχε παλέψει με επιτυχία το 1995 για να ανατρέψει την εναντίωσή μας για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Καθώς η πάλη εκτυλισσόταν διεθνώς, αποκαλύφθηκε ένας αριθμός παραδειγμάτων σοβινισμού που εναντιωνόντουσαν σε δίκαιους εθνικούς αγώνες, όχι λιγότερο στην πάλη για την απελευθέρωση των λαών των Βάσκων και των Καταλανών από την ισπανική φυλακή των λαών και από τη μπότα των μοχθηρών σοβινιστών εξουσιαστών του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Μια πολιτική διαφοροποίηση ανάμεσα στα ιστορικά αγγλόφωνα στελέχη της ΔΚΕ έλαβε χώρα: στη μία πλευρά ήταν αυτοί που είχαν νυμφευτεί το παλιό πρόγραμμα στο εθνικό ζήτημα και στους παλιούς τρόπους λειτουργίας του κόμματος∙ στην άλλη πλευρά ήταν αυτοί που πάλεψαν για μία γνήσια ένωση με τους συντρόφους από το Κεμπέκ, η οποία είχε ήδη κατά πολύ καθυστερήσει.

Σε αυτό το τεύχος του Spartacist τυπώνουμε το μεγαλύτερο μέρος του συνεδριακού κειμένου – «Η Πάλη Ενάντια στη Σοβινιστική Ύδρα» – επεξεργασμένο για δημοσίευση. Το κείμενο απευθύνεται στο θεωρητικό πλαίσιο και τις πολιτικές επιπτώσεις των προηγούμενων αντιλενινιστικών μας θέσεων για το εθνικό ζήτημα. Ρίχνοντας άπλετο φως στον συμβιβασμό μας με την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, ιδιαίτερα αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών, οι σύντροφοι που ηγήθηκαν αυτού του αγώνα έδρασαν ώστε να διατηρήσουν την επαναστατική μας συνέχεια. Όπως ο επαναστάτης Μαρξιστής ηγέτης Β.Ι. Λένιν έγραψε:

«Η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωση στην πράξη απομέρους του των υποχρεώσεών του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες. Να αναγνωρίζει ανοιχτά το λάθος του, να βρίσκει τις αιτίες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που το γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους – αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση απομέρους του των υποχρεώσεών του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της τάξης και έπειτα και της μάζας».

Ο «Αριστερισμός», Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού 1920 (Άπαντα Λένιν, Τόμος 41, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988)

Σε μία προσπάθεια να διασπαστούμε από την αγγλόφωνη επικράτηση στη Διεθνή μας το κείμενο γράφτηκε σε γαλλικά του Κεμπέκ. Ήταν το προϊόν πολύγλωσσης συνεργασίας με στελέχη από ολόκληρη τη ΔΚΕ, ιδιαίτερα από τα τμήματά μας στο Μεξικό, την Ελλάδα και τη Νότια Αφρική, των οποίων η δέσμευση στο κόμμα μας και οι ηγετικές τους ικανότητες βγήκαν στο προσκήνιο. Ο αποδεδειγμένος διεθνισμός των συντρόφων αυτών είχε για καιρό καταχραστεί από μία σειρά καθεστώτων της ΔΓ. Ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991-92, αυτά τα καθεστώτα λύγισαν από τις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών, όπου βρίσκεται το διεθνές μας κέντρο.

Για πρώτη φορά, αυτό το συνέδριο παρείχε ολοκληρωμένες, ταυτόχρονες μεταφράσεις των διαδικασιών σε τρεις γλώσσες. Σύντροφοι από διαφορετικά τμήματα έδωσαν τους χαιρετισμούς τους στο συνέδριο στη μητρική τους γλώσσα. Αυτό σηματοδότησε τη ρήξη από την πρακτική μας τις τελευταίες δεκαετίες όπου οι διαδικασίες στις διεθνείς συναντήσεις πραγματοποιούνταν στα αγγλικά, παρέχοντας ανεπίσημες μεταφράσεις για τους μη αγγλόφωνους. Από μόνη της αυτή η πρακτική αποτελούσε ένα συμβιβασμό με την αγγλο-ιμπεριαλιστική υπαγόρευση ότι τα αγγλικά είναι πάνω απ’ όλα. Η νέα μας πολιτική επιβεβαιώνει τη δέσμευσή μας να μάθουμε και να μιλήσουμε τις γλώσσες των εργατών και των καταπιεζόμενων λαών του κόσμου. Όπως ένας ηγέτης του αυστραλιανού μας τμήματος υποστήριξε: «Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να ζουν σε έναν κόσμο όπου η γλώσσα που ιστορικά κυριαρχεί είναι αυτή των Βρετανών ιμπεριαλιστών καταπιεστών, του παρακλαδιού τους στην Αυστραλία… και του ποτισμένου με αίμα αμερικανικού μεγαθήριου».

Η Πάλη για την Οικοδόμηση μιας Διεθνιστικής Συλλογικής Ηγεσίας

Στην πορεία της εσωτερικής πάλης, υπήρξε αντιπολίτευση για την ένωση με τους συντρόφους από το Κεμπέκ μεταξύ των ιστορικότερων αγγλόφωνων στελεχών μας, αρκετά από τα οποία ήταν οι αρχιτέκτονες της αντιλενινιστικής μας γραμμής. Κανένας δεν ήθελε ανοιχτά να υπερασπίσει τον αγγλο-σοβινισμό. Αντί αυτού, η αντιπολίτευση πήρε τη μορφή ανταρτοπόλεμου ενάντια στους συντρόφους που ηγούνταν αυτής της πάλης, παρά τις υπομονετικές προσπάθειες των τελευταίων να κερδίσουν με το μέρος τους αυτά τα στελέχη. Ενώ το κείμενο του συνεδρίου εγκρίθηκε ομόφωνα, στα μετόπισθεν η αντιπολίτευση συνεχίστηκε τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το συνέδριο. Για την αντιμετώπιση αυτής της υπόγειας, κλικίστικης φύσης αυτής της αντιπολίτευσης, η σύντροφος Coelho υπενθύμισε τη δήλωση του Τρότσκι από το «Κεντρισμός και Τέταρτη Διεθνής» (Φεβρουάριος 1934):

«Ένας κεντριστής, πάντα αβέβαιος για τη θέση του και τις μέθοδές του, αντιμετωπίζει πάντα με μίσος την επαναστατική αρχή: λέγε τα πράγματα με το όνομά τους. Έχει την τάση να υποκαθιστά την πολιτική αρχών με προσωπικές μανούβρες και μικροπρεπή διπλωματία». [Δική μας μετάφραση]

Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτοί οι σύντροφοι είναι δεσμευμένοι με πράξεις σε αυτή την ένωση. Δεν υποτιμάμε τη μακρόχρονη συνεισφορά τους και συχνά τη σκληρή τους πάλη στην οικοδόμηση της Διεθνούς μας. Αυτό το στρώμα συντρόφων συνεχίζει να εκπροσωπείται στη Διεθνή Εκτελεστική Επιτροπή μας (ΔΕΕ), αν και χωρίς καθοριστική ψήφο. Τα πλήρη μέλη της νέας ΔΕΕ είναι στην πλειοψηφία τους μη αγγλόφωνης καταγωγής και περιλαμβάνει ιστορικά αγγλόφωνα στελέχη που βοήθησαν στην καθοδήγηση αυτής της πάλης.

Η πάλη στον Καναδά παρείχε το πλαίσιο για συντρόφους αλλού ώστε να κατανοήσουν τα προβλήματα στη σχέση μεταξύ της Διεθνούς και της δικής τους δουλειάς. Στην πατερναλιστική και αλαζονική μεταχείριση την οποία υπέστησαν οι σύντροφοι από το Κεμπέκ, οι σύντροφοι της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) είδαν ομοιότητες με την γουρουνίσια, σοβινιστική απαξίωση που αντιμετώπισαν, ιδιαίτερα από κάποιους συντρόφους στενά εμπλεκόμενους με τη δουλειά του τμήματος τα τελευταία χρόνια. Το συνέδριο επιτέλους αναγνώρισε την ΤΟΕ ως πλήρες τμήμα της ΔΚΕ. Οι σύντροφοι είχαν γίνει συμπαθών τμήμα το 2004 μέσω της πάλης τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των καταπιεζόμενων εθνικών μειονοτήτων στην Ελλάδα και για τη γυναικεία απελευθέρωση, σε αντίθεση με τον κραυγαλέο ελληνικό σοβινισμό του τότε ηγέτη της ομάδας. Το γεγονός ότι η ΤΟΕ παρέμενε ως συμπαθών τμήμα για 13 χρόνια εκθέτει ξεκάθαρα τις πατροναριστικές πολιτικές της ΔΓ.

Παρόμοια με τους συντρόφους από το Κεμπέκ η ΤΟΕ ουσιαστικά αντιμετωπίστηκε σαν ομάδα νεολαίας, με τη μοναδική πολιτική τους εμπειρία και με τις ηγετικές ικανότητες υψηλού διαμετρήματος να αγνοούνται. Πήρε περισσότερο από δέκα χρόνια για να εκδώσουμε εφημερίδα στην Ελλάδα. Η προπαγάνδα είναι καίριας σημασίας για την παρέμβασή μας σ’ αυτή την εκρηκτική κοινωνία, η οποία έχει ένα από τα μοναδικά μαζικά Σταλινικά κόμματα στον καπιταλιστικό κόσμο. Οι Έλληνες σύντροφοί μας αποτελούν μια ζωτική γέφυρα για τις άλλες χώρες των Βαλκανίων και για τη Μέση Ανατολή, και ένα σημαντικό αντίβαρο στις πιέσεις των τμημάτων μας στις ιμπεριαλιστικές χώρες οι οποίες κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).

Η Grupo Espartaquista de México-GEM (Σπαρτακιστική Ομάδα του Μεξικού) από τη δημιουργία της επίσης αντιμετωπίστηκε με συγκαταβατικό τρόπο. Περισσότερο από 20 χρόνια πριν, έγινε μία δριμεία πάλη ενάντια στις οπορτουνιστικές πολιτικές του δικτατορικού jefe (αφεντικού) του τμήματος, Negrete. Αμέσως μετά, ο Negrete και ο μέντοράς του, ο για πολύ καιρό συντάκτης του Workers Vanguard Jan Norden, εξήγαν τα οργανωτικά συμπεράσματα του κεντρισμού τους και λιποτάκτησαν από τη ΔΚΕ για να σχηματίσουν την Internationalist Group-IG (Διεθνιστική Ομάδα). Ο Negrete, ίσως ο ασχημότερος από τους «άσχημους Αμερικανούς», δρούσε σαν λόρδος στο μεξικανικό τμήμα κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι χρόνων της ύπαρξής του. Ανεξάρτητα από τον ίδιο, το 1990 το τμήμα είχε ενωθεί με δύο πρώην ηγέτες μιας αντίπαλης οργάνωσης όπου ο καθένας είχε περισσότερο από μια δεκαετία εμπειρίας στο εργατικό κίνημα. Όμως ο πλούτος των εμπειριών τους αγνοήθηκε και αυτά τα στελέχη ποτέ δεν ενσωματώθηκαν πραγματικά μέσα στη διεθνή μας ηγεσία ούτε τους επιτράπηκε να διαδραματίσουν κάποιο ηγετικό ρόλο στο Μεξικό. Ακόμα και η προπαγάνδα της GEM σε μεγάλο βαθμό γράφτηκε από τον Norden ή τον Negrete.

Μετά την απομάκρυνση του Negrete από την GEM, η ΔΓ συνέχιζε να συμπεριφέρεται στο τμήμα ως παράρτημα της Spartacist League/U.S.–SL/U.S. (Σπαρτακιστικής Ένωσης/ΗΠ). Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα το 1999 κατά τη διάρκεια της απεργίας στο UNAM (Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Μεξικού), όταν η ΔΓ αρχικά τάχθηκε ενάντια σε οποιαδήποτε παρατεταμένη παρέμβαση και έπειτα κατήγγειλε την GEM για «αποχή». Το απόλυτο παράδειγμα της περιφρόνησης, της αλαζονείας και του ολοφάνερου σοβινισμού ήταν η διάλυση της Κεντρικής Επιτροπής της GEM το 2007 με εντολή του καθεστώτος Wolkenstein, τα κύρια μέλη του οποίου παραιτήθηκαν το 2010.

Μέχρι πρόσφατα, παρόμοια προβλήματα σημάδεψαν τις σχέσεις της ΔΓ με το τμήμα Spartacist/South Africa-SSA (Σπαρτακιστής/Νότιας Αφρικής), το οποίο επίσης έγινε πλήρες τμήμα της ΔΚΕ στο συνέδριο. Το κείμενο του συνεδρίου χαιρέτησε την πρόσφατη επιτυχημένη φραξιονιστική πάλη των Νοτιοαφρικανών συντρόφων μας που πραγματοποίησαν ενάντια στους ιστορικούς ηγέτες τους, οι οποίοι προσπάθησαν να εγκαταλείψουν το κεντρικό μας προγραμματικό κάλεσμα για μία εργατική κυβέρνηση με επίκεντρο τους μαύρους (βλέπε «The Fight for a South African Section of the ICL», [«Η Πάλη για ένα Τμήμα της ΔΚΕ στη Νότια Αφρική»] ένθετο της εφημερίδας Spartacist South Africa, Απρίλιος 2016). Οι σύντροφοί μας σχημάτισαν την Φράξια για την Τροτσκιστική Συνέχεια, ενάντια στην λανθασμένα ονομαζόμενη «Λενινιστική Φράξια». Υποδεικνύοντας προβλήματα ενδημικά στον καπιταλισμό στη Νότια Αφρική η διακήρυξη της φράξιας των συντρόφων μας υποστήριξε:

«Μόνο μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι δυνατόν να μπει ένα τέλος στην εθνική καταπίεση των μαύρων που αποτελούν την πλειοψηφία και να υπερνικηθούν οι εθνικοί και φυλετικοί διαχωρισμοί μεταξύ των μη λευκών λαών».

Σε έναν δραματικό παραλληλισμό με τον αγγλοσοβινισμό της TLC για το Κεμπέκ, η Λενινιστική Φράξια εξίσωσε τον εθνικισμό της καταπιεζόμενης πλειοψηφίας των μαύρων με τον ρατσιστικό σοβινισμό των λευκών καταπιεστών στη Νότια Αφρική, υποστηρίζοντας ότι η διαφοροποίηση μεταξύ των δύο σήμαινε συμφιλίωση με τον μαύρο εθνικισμό!

Η βοήθεια από τη ΔΓ και τη ΔΕΕ κατά τη διάρκεια της φραξιονιστικής πάλης ήταν καίρια. Αλλά αυτή η παρέμβαση ήταν σε έντονη αντίθεση προς την προηγούμενη μεταχείριση των Νοτιοαφρικανών συντρόφων, των οποίων οι γνώμες συχνά υποτιμήθηκαν ή αγνοήθηκαν, ιδιαίτερα από Αμερικανούς συντρόφους. Όπως έγραψε ο σύντροφος Bride, ένας ηγέτης της ΔΓ, σχεδόν 20 χρόνια πριν:

«Σύντροφοι που έχουν μεταφερθεί από τη Δύση μπορεί να αντικατοπτρίζουν το γεγονός ότι τα μέλη μας στη Νότια Αφρική παραέχουν εμπειρία στο να κυριαρχούνται από την άρχουσα τάξη αυτής της χώρας που προέρχεται από την Ευρώπη. Εάν επιτρέψουμε και το παραμικρότερο ίχνος ανισοτιμίας της καπιταλιστικής κοινωνίας να εκδηλωθεί στις σχέσεις μεταξύ των συντρόφων στο κόμμα, τότε θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα».

Αργότερα, η αυτοκρατορική υπεροψία αποτελούσε επίσης χαρακτηριστικό του καθεστώτος Wolkenstein, που ανοιχτά χλεύαζε τις δυνατότητες των ηγετών του τμήματός μας στη Νότια Αφρική. Η Wolkenstein επειδή υποστήριζε ότι δεν καταλάβαιναν τον χαρακτήρα της Τρικομματικής Συμμαχίας που κυβερνούσε, έβαλε ένα τέλος στην παραγωγή προπαγάνδας γι’ αυτό το ζήτημα, και αντί αυτού εμπιστεύθηκε αυτό το καθήκον στους αγαπημένους της πράκτορες στη ΔΓ.

Αναφορικά με το αμερικανικό τμήμα μας, το κείμενο του συνεδρίου επαναβεβαίωσε την προοπτική της οικοδόμησης ενός κόμματος του οποίου τα μέλη και η ηγεσία, θα αποτελείται από 70 τοις εκατό μαύρους, Λατίνους και από άλλες μειονότητες. Το κάλεσμα για ένα κόμμα που θα αποτελείται από 70 τοις εκατό μαύρους ήταν αρχικά μία πολεμική στο εσωτερικό του κόμματος ενάντια σε συντρόφους που οπισθοχωρούσαν από την πάλη στο να στρατολογηθούν μαύροι εργάτες και νέοι τη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για ένα σύνθημα αλλά αποτελεί μια δήλωση της δέσμευσής μας στην στρατολόγηση και στην εδραίωση μιας Τροτσκιστικής ηγεσίας που θα αποτελείται από μαύρους. Το συνέδριο επαναβεβαίωσε το πρόγραμμά μας για την επαναστατική ενσωμάτωση των μαύρων όπως αυτό διατυπώθηκε στο ιδρυτικό κείμενο της SL/U.S., «Black and Red-Class Struggle Road to Negro Freedom» («Μαύρο και Κόκκινο-Ο Δρόμος της Ταξικής Πάλης για την Ελευθερία των Μαύρων», Spartacist τεύχος 10, Μάιος-Ιούνιος 1967) όπου δήλωνε:

«Ο άμεσος στόχος μας είναι να αναπτύξουμε μαύρα Τροτσκιστικά στελέχη. Στοχεύουμε όχι μόνο να στρατολογήσουμε Μαύρους ως μέλη – μια παράκαμψη προς την εργατική τάξη την περίοδο αυτή – αλλά και να εξελίξουμε αυτούς τους μαύρους εργάτες σε Τροτσκιστικά στελέχη που θα αναλάβουν έναν ηγετικό ρόλο στο να οργανώσουν τις μάζες των μαύρων, μέσα στην Ένωση την ίδια, καθώς και αλλού».

Η εξέλιξη μαύρων ηγετικών στελεχών σε μία χώρα που καθορίζεται από έντονο φυλετικό μίσος, το οποίο είναι ριζωμένο στον βίαιο διαχωρισμό της πλειοψηφίας του μαύρου πληθυσμού στον πάτο της κοινωνίας, απαιτεί μία διαρκή και υψηλού επιπέδου συνείδηση. Αυτό σημαίνει το να δίνεις ιδιαίτερη προσοχή στην ανελέητη πίεση και την κακοποίηση που αντιμετωπίζουν οι μαύροι σύντροφοί μας, συμπεριλαμβανομένου και από αυτάρεσκους λευκούς φιλελεύθερους. Αντί αυτού, ο ανεκτίμητος πυρήνας των μαύρων συντρόφων συχνά χρησιμοποιήθηκε ως ανδρείκελο σε οπορτουνιστικές καμπάνιες από προηγούμενες ηγεσίες. Δύο παραδείγματα ήταν το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» – μία απατηλή καμπάνια για τη στρατολόγηση νέων μαύρων εργατών, μετά από μία δράση ενιαίου μετώπου ενάντια στη φασιστική Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη της Νέας Υόρκης το 1999 – και στην ατελείωτη ώθηση για την «αναζωογόνηση» ενός μη υπαρκτού μαζικού κινήματος για την ελευθερία του Μούμια Αμπού-Τζαμάλ, φυλακισμένου του ταξικού πολέμου.

Επανασφυρηλάτηση της Τετάρτης Διεθνούς!

Σε αυτό το τεύχος τυπώνουμε επίσης ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε από τους αντιπροσώπους του συνεδρίου διορθώνοντας τα άρθρα μας από τον Ινδο-Πακιστανικό πόλεμο το 1971, τα οποία λανθασμένα υποστήριξαν ότι η πάλη για την ανεξαρτησία του Μπαγκλαντές είχε γίνει δευτερεύον ζήτημα μπροστά στην επέμβαση του ινδικού στρατού (βλέπε σελίδα 35). Επίσης το συνέδριο ενέκρινε ένα ψήφισμα το οποίο πέρασε από την Spartacist League of Australia-SL/A (Σπαρτακιστική Ένωση Αυστραλίας) εγκαθιδρύοντας ξανά το κάλεσμα για την ανεξαρτησία της Δυτικής Παπούα από την εξουσία της Ινδονησίας και επαναφέροντας τα αιτήματα: «Έξω τα ινδονησιακά στρατεύματα! Αυστραλία κάτω τα χέρια!» Χρησιμοποιώντας σαν σημείο αναφοράς μια απεργία ανθρακωρύχων το 2011 που κινητοποίησε την υποστήριξη από μαχητές της ανεξαρτησίας της Δυτικής Παπούα, το ψήφισμα κατέληξε:

«Αυτό απεικονίζει την προοπτική μας, το να συνδεθεί η απελευθέρωση της βαθιά εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης του αρχιπελάγους με τους αγώνες των μειονοτικών λαών, και της αναγκαιότητας να συνδεθεί η πάλη για εργατική επανάσταση στην Ινδονησία με την πάλη για εργατική επανάσταση στις πιο ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες».

Τα κύρια στελέχη που εργάστηκαν στο κείμενο του συνεδρίου έκαναν αποτελεσματική χρήση του πλούτου των πηγών της Prometheus Research Library-PRL (Ερευνητικής Βιβλιοθήκης Προμηθέας) (η κύρια παραπομπή αρχείων της Κεντρικής Επιτροπής της SL/U.S.). Η έντονη έρευνα και οι συζητήσεις τους στην PRL επαναβεβαίωσαν τη σημαντικότητα της βιβλιοθήκης ως Μαρξιστικού χώρου εργασίας. Το υλικό της διατηρεί τα σκληρά κερδισμένα μαθήματα του παρελθόντος και υπηρετεί ως εφόδιο για την πάλη των νέων γενεών κομμουνιστών ηγετών. Το ανεκτίμητο περιεχόμενο της βιβλιοθήκης σε διάφορες γλώσσες, όπως στα χίντι και στα μπενγκάλι, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την επέκταση της διεθνούς μας.

Το συνέδριο επίσης δεσμεύτηκε να μετατρέψει τις επιτροπές σύνταξης του τετράγλωσσου διεθνούς θεωρητικού μας περιοδικού Spartacist, σε πραγματικά πολιτικά όργανα, με τις δικές τους αξιολογήσεις και αποφάσεις όσον αφορά το περιεχόμενο, ώστε να μην είναι απλά μεταφραστικές υπηρεσίες της αγγλικής έκδοσης. Έτσι, η γαλλική έκδοση αυτού του τεύχους έχει δημοσιευτεί πριν από την αγγλική έκδοση. Η γαλλική έκδοση έχει ιδιαίτερη σημασία για τη ΔΚΕ στο Κεμπέκ, όπου η δημόσια διόρθωση της προηγούμενης αγγλο-σοβινιστικής μας θέσης είναι ζωτικής σημασίας για τη διεξαγωγή της δουλειάς μας, όχι λιγότερο με το ξεκίνημα της εφημερίδας στο Κεμπέκ, της République ouvrière.

Από την αντεπαναστατική καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, η ΔΚΕ έχει έρθει αντιμέτωπη με επαναλαμβανόμενες μάχες με στόχο να διατηρηθεί η επαναστατική μας συνέχεια ενάντια σε μία σειρά οπορτουνιστικών ηγεσιών. Απαντώντας σε συντρόφους που αποδίδουν την κύρια ευθύνη για τα προβλήματά μας στις πιέσεις της δυσμενούς πραγματικότητας που έχουμε έρθει αντιμέτωποι, ένας από τους ηγετικούς συντρόφους από το Κεμπέκ υποστήριξε:

«Οι αντικειμενικές πιέσεις πάνω μας είναι τρομακτικές, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να εγκαταλείψουμε τον σκοπό μας. Θα ήταν αντικειμενισμός και ντετερμινισμός να σκεφτούμε ότι ο υποκειμενικός παράγοντας δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις πιέσεις της αστικής κοινωνίας. Ο ρόλος της ηγεσίας και του κόμματος συνολικά είναι να ξεπερνά τις πιέσεις αυτές και να εφαρμόζει το Μαρξιστικό πρόγραμμα στην πραγματικότητα....

«Το πολιτικό περιβάλλον δεν καλυτερεύει για εμάς. Το καθήκον του επερχόμενου συνεδρίου είναι να εκλέξει μία ηγεσία η οποία θα είναι η πιο ικανή στο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μπροστά μας με ένα Τροτσκιστικό πρόγραμμα. Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα πετύχουμε, αλλά έχουμε μία ευκαιρία. Ωστόσο, δεν μπορούμε να διορθώσουμε την πορεία μας εάν δεν αντιμετωπίσουμε το παρελθόν μας κατά πρόσωπο. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος που μπορούμε να υπερασπίσουμε τη συνέχειά μας».

Αυτή η συνέχεια δεν έχει απλά διατηρηθεί αλλά και ανανεωθεί μέσα από αυτή την πάλη, η οποία ήταν η επαναβεβαίωση της αναγκαιότητας ενός προλεταριακού, επαναστατικού και διεθνιστικού κόμματος. Η «Διεθνής» που τραγουδήθηκε στη λήξη του συνεδρίου παρείχε μία μικρή αλλά σημαντική έκφραση του σκοπού μας. Ξεκινώντας στα γαλλικά από έναν σύντροφο από το Κεμπέκ, η Διεθνής τραγουδήθηκε στα παντζαμπί, στα καταλανικά, στα ισπανικά, στα ελληνικά, στα αραβικά, στα γερμανικά, στα πολωνικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Σε έναν μικρόκοσμο, έκανε χειροπιαστό το ηχηρό ρεφρέν: «Τα Διεθνή Σοβιέτ θα γίνουν η ανθρώπινη φυλή!»*

* Ο συγκεκριμένος στίχος δεν υπάρχει στους στίχους της ελληνικής Διεθνούς.