Από το Αρχείο της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης

«Σοβιετικοί Εργάτες: Νικήστε την Αντεπανάσταση των Γέλτσιν-Μπους!»

Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα άρθρο από το Workers Vanguard τεύχος 1094 (26 Αυγούστου 2016), την εφημερίδα της Σπαρτακιστικής Ένωσης/ΗΠΑ, αδερφή οργάνωση της Τροτσκιστικής Ομάδας της Ελλάδας (ΤΟΕ) και τμήμα της Διεθνούς Κομμουνιστικής Ένωσης (ΔΚΕ).

Εικοσιπέντε χρόνια πριν, η ανάληψη της εξουσίας από τον Μπόρις Γέλτσιν στη Σοβιετική Ένωση αποτέλεσε ένα κεντρικό γεγονός για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στο σπίτι της Οκτωβριανής Επανάστασης. Παρακάτω αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το άρθρο «Σοβιετικοί Εργάτες: Νικήστε την Αντεπανάσταση των Γέλτσιν-Μπους!» (Workers Vanguard τεύχος 533, 30 Αυγούστου 1991), το οποίο είχε μεταφραστεί στα ρωσικά και είχε κυκλοφορήσει σε περισσότερα από 100.000 αντίγραφα σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ. Ως Τροτσκιστές, υπερασπιζόμασταν πάντα τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εσωτερική αντεπανάσταση επειδή ήταν ένα εργατικό κράτος βασισμένο σε μία σχεδιασμένη, κολλεκτιβοποιημένη οικονομία. Την ίδια στιγμή, παλέψαμε για προλεταριακή πολιτική επανάσταση για να διώξουμε τη Σταλινική, εθνικιστική κάστα που καθόταν στην κεφαλή του εργατικού κράτους και για την επιστροφή στον διεθνισμό και την προλεταριακή δημοκρατία των Μπολσεβίκων του Λένιν και του Τρότσκι.

Τον Αύγουστο του 1991, υπήρξε μία κακοφτιαγμένη απόπειρα πραξικοπήματος από δήθεν σκληροπυρηνικούς αντιπάλους του Σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στη σταδιακή επανεισαγωγή του καπιταλισμού ενώ ταυτόχρονα προωθούσε την Γκλάσνοστ (διαφάνεια). Οι πραξικοπηματίες δεν ήταν λιγότερο δεσμευμένοι στην καπιταλιστική παλινόρθωση, απλώς επιδίωκαν να διατηρήσουν την ΕΣΣΔ ως ένα ενιαίο κράτος (κυριαρχούμενο από τη Ρωσία). Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός (με ηγέτη τότε τον πρώτο πρόεδρο Μπους) εκμεταλλεύτηκε αυτό το πραξικόπημα και προσέλαβε το ανδρείκελό του, τον Γέλτσιν, για να απαντήσει με ένα δικό του πραξικόπημα για την εξουσία.

Ένα μήνα μετά το πραξικόπημα δηλώσαμε ευθέως: «Σε μία ένοπλη πάλη που θέτει αντιμέτωπους τους ανοιχτά παλινορθωτικούς ενάντια στα απείθαρχα στοιχεία της γραφειοκρατίας, η υπεράσπιση της κολλεκτιβοποιημένης οικονομίας θα τεθεί στην ατζέντα ανεξάρτητα με τις προθέσεις των Σταλινικών» (Workers Vanguard τεύχος 535, 27 Σεπτεμβρίου 1991). Όμως, όλες οι πτέρυγες της γραφειοκρατίας αποδείχτηκαν ισάξια χρεοκοπημένες. Καθώς ο Μπους στήριξε ανοιχτά τον Γέλτσιν και τα μικροαστικά, φασιστοειδή αποβράσματα που τον υποστήριζαν, οι άθλιοι συνωμότες αρνήθηκαν να κουνήσουν το δάχτυλό τους. Εξευτελιστικά κατέρρευσαν μέσα σε λίγες μέρες.

Όταν δημοσιεύσαμε την παρακάτω ανακοίνωση, η προλεταριακή κρατική εξουσία είχε ραγίσει αλλά ακόμα δεν είχε καταστραφεί. Το εγκατεστημένο από τους ιμπεριαλιστές καθεστώς του Γέλτσιν ήταν εύθραυστο και η εργατική τάξη δεν είχε κινηθεί. Η δική μας ήταν η πρώτη προπαγάνδα που διανεμήθηκε ευρέως που καλούσε για εργατική δράση για να τσακίσουμε την αντεπαναστατική ορμή. Κάναμε συγκεκριμένη αυτή την προοπτική μέσα από το κάλεσμά μας για ανεξάρτητες εργατικές επιτροπές για να αποτρέψουν τις απολύσεις και την ιδιωτικοποίηση παίρνοντας τον έλεγχο της παραγωγής, για τη δημιουργία επιτροπών στρατιωτών και αξιωματικών στις ένοπλες δυνάμεις ώστε να αποτρέψουν τις αντικομμουνιστικές εκκαθαρίσεις και τη χρήση του στρατού ενάντια στα συμφέροντα των εργατών καθώς και για πολυεθνικές εργατικές αμυντικές φρουρές για να αποτρέψουν κοινοτικές σφαγές.

Όμως, δεκαετίες Σταλινικής ηγεσίας είχαν συστηματικά καταστρέψει τη συνείδηση της σοβιετικής εργατικής τάξης, μετατρέποντάς την σε βουβή και παθητική. Κάτω από το αντιμαρξιστικό δόγμα της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα», οι Σταλινικοί παραπλανητές ηγέτες συνθηκολόγησαν με τους ιμπεριαλιστές και κατέστειλαν αναρίθμητες διεθνείς επαναστατικές ευκαιρίες, όπως για παράδειγμα στην Κίνα το 1927, στην Ισπανία τη δεκαετία του 1930 και στην Ιταλία μετά τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσω καταστολής και ψεμάτων μεθοδικά επιτέθηκαν σε κάθε πλευρά της επαναστατικής και διεθνιστικής συνείδησης του σοβιετικού προλεταριάτου. Τέλος, με τη γραφειοκρατία να έχει μοιραία υπονομεύσει τη σοβιετική οικονομία μέσω χονδροειδούς κακοδιαχείρισης και διαφθοράς, οι κληρονόμοι του Στάλιν ισχυρίστηκαν ότι η κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία υπήρξε ένα «αποτυχημένο πείραμα» και ο καπιταλισμός ήταν πραγματικά το μόνο πιθανό σύστημα. Την ίδια στιγμή, ο συνεπακόλουθος τοξικός εθνικισμός έδωσε τεράστια ώθηση για την αντεπανάσταση στην Ανατολική Ευρώπη και στην πολυεθνική Σοβιετική Ένωση.

Όπως γράψαμε στις θέσεις του Δεύτερου Διεθνούς Συνεδρίου της ΔΚΕ το 1992 «Τα γεγονότα του Αυγούστου του 1991, τοποθετώντας τις δυνάμεις της ξεκάθαρης καπιταλιστικής παλινόρθωσης σε θέση υπεροχής στη Σοβιετική Ένωση, σηματοδότησαν ένα σημείο καμπής στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Είχε πραγματοποιηθεί μια τμηματική παγίωση της αντεπανάστασης. Το εκφυλισμένο εργατικό κράτος του Στάλιν και των κληρονόμων του έχει καταστραφεί, αντιπροσωπεύοντας μια παγκόσμια ιστορική ήττα για τη διεθνή εργατική τάξη» («For the Communism of Lenin and Trotsky!» [«Για τον Κομμουνισμό του Λένιν και του Τρότσκι!»] Spartacist τεύχος 47-48, Χειμώνας 1992-93 [Αγγλική Έκδοση]).

Η αστική τάξη και ο κύριος όγκος του στρατοπέδου των οπαδών της ρεφορμιστικής αριστεράς χαιρέτησαν την αντεπανάσταση και ανακήρυξαν τον «θάνατο του κομμουνισμού». Στο μεταξύ οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ είχαν βυθιστεί στην πιο απελπιστική φτώχεια. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, χωρίς να αμφισβητείται πια από τη σοβιετική στρατιωτική δύναμη, αποθρασύνθηκε εξαπολύοντας περισσότερους πολέμους και κατοχή ενάντια σε εξαρτημένους και ημιαποικιακούς λαούς σε όλο τον κόσμο.

Άνισα και όχι χωρίς αντιφάσεις, μια δεξιόστροφη μετατόπιση έλαβε χώρα διεθνώς, η οποία αντικατοπτρίστηκε στην οπισθοδρόμηση της προλεταριακής συνείδησης, όπου η σύνδεση μεταξύ της πάλης της εργατικής τάξης και των στόχων του σοσιαλισμού αποκόπηκε. Εμείς στη ΔΚΕ, το κόμμα της Ρωσικής Επανάστασης, συνεχίζουμε την πάλη για να κερδίσουμε την εργατική τάξη στον Μαρξισμό, για να ανοίξουμε τον δρόμο για νέες Οκτωβριανές Επαναστάσεις.

*   *   *

Οι εργαζόμενοι της Σοβιετικής Ένωσης και στην πραγματικότητα οι εργάτες όλου του κόσμου έχουν υποφέρει μια απαράμιλλη καταστροφή της οποίας οι καταστροφικές συνέπειες τώρα πραγματοποιούνται. Η υπεροχή του Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος προσφέρεται ως άνθρωπος του Μπους, προερχόμενος από ένα κακοφτιαγμένο πραξικόπημα από τους πρώην υπασπιστές του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, έχει εξαπολύσει μία αντεπαναστατική παλίρροια σε όλη τη γη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία, εξασθενημένο και υπονομευμένο από δεκαετίες Σταλινικής γραφειοκρατικής κακοδιοίκησης, βρίσκεται υπό κατάρρευση. Η κρατική εξουσία κομματιάστηκε, το Κομμουνιστικό Κόμμα – ο γραφειοκρατικός του πυρήνας – συντρίφτηκε και αποκλείστηκε από το να συμμετέχει στην KGB και τις ένοπλες δυνάμεις∙ η πολυεθνική ένωση κομματιάζεται καθώς η μία δημοκρατία μετά την άλλη διακηρύσσει την απόσχισή της.

Αλλά ενώ οι Γέλτσιν και ΣΙΑ τώρα έχουν ένα καθαρό οπτικό πεδίο για να προωθήσουν ένα βίαιο σχέδιο επανεισαγωγής του καπιταλισμού, το αποτέλεσμα δεν είναι ακόμα προκαθορισμένο οριστικά. Καθώς οι ιμπεριαλιστές χαίρονται και η φιλοκαπιταλιστική μικροαστική τάξη θριαμβολογεί, οι Σοβιετικοί εργάτες αντιμετωπίζουν μία συμφορά καταστροφικών διαστάσεων: κάθε κέρδος για το οποίο αυτοί, οι γονείς τους και οι παππούδες τους θυσιάστηκαν, κομματιάζεται. Επίκειται μία έκρηξη ακόμα μεγαλύτερης εθνικιστικής διαμάχης. Το μαστίγιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που εισάγεται εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής εξάρθρωσης απειλεί με εκτεταμένη πείνα και μαζική ανεργία τον ερχόμενο χειμώνα. Το σοβιετικό προλεταριάτο, του οποίου η ικανότητα μαχητικής δράσης αποδείχτηκε ολοφάνερα στην απεργία των ανθρακωρύχων το καλοκαίρι του 1989, δεν έχει μιλήσει ακόμα. Αντίσταση στα εργοστάσια ενάντια στην ερήμωση της καπιταλιστικής επίθεσης μπορεί να τους ματαιώσει τα σχέδια και να εμποδίσει την ταχεία παγίωση της αντεπανάστασης.

Ο σοβιετικός Σταλινισμός έχει εισπνεύσει την τελευταία αξιολύπητη πνοή του. Ακόμα και μέχρι το πραξικόπημα, πολλοί από τους πιο προχωρημένους εργάτες, που εναντιώθηκαν στα σχέδια του Γέλτσιν για συνολική ιδιωτικοποίηση και [στα σχέδια] του Γκορμπατσόφ για τις μεταρρυθμίσεις αγοράς, κοιτάζουν προς την υποτιθέμενη σκληροπυρηνική «πατριωτική» πτέρυγα της γραφειοκρατίας. Δεν υπάρχει πια χώρος για τέτοιες ψευδαισθήσεις.

Η κατάρρευση του πραξικοπήματος και η υπεροχή της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση στηρίζουν, για τώρα, τη διακήρυξη του Μπους για τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» που στρατιωτικά κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Μετά την εξόντωση του Ιράκ, η θριαμβεύουσα και εκδικητική αμερικανική άρχουσα τάξη απειλεί να στρέψει την οργή της, ανεξέλεγκτη πια από την απουσία της πανίσχυρης ΕΣΣΔ η οποία λειτουργούσε αποθαρρυντικά, ενάντια σε μυριάδες λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Κούβα συγκεκριμένα βρίσκεται στο στόχαστρο του Μπους και η υπεράσπισή της είναι περισσότερο από ποτέ καθήκον όλων των αντιπάλων του ιμπεριαλισμού των Γιάνκηδων.

Από τη στιγμή του γραφειοκρατικού σφετερισμού της εξουσίας από τον Στάλιν το 1924, ο Λέον Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση διεξήγαν έναν αδιάκοπο αγώνα για το διεθνιστικό πρόγραμμα της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. Κάτω από τα θανατηφόρα χτυπήματα της Σταλινικής τρομοκρατίας και συκοφαντίας, οι Τροτσκιστές άντεξαν ως οι καλύτεροι και οι μοναδικοί συνεπείς υπερασπιστές των εναπομεινάντων επαναστατικών κερδών. Σήμερα η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση (Τεταρτοδιεθνιστική) συνεχίζει αυτή την πάλη.

Ο Σταλινισμός ήταν η πολιτική ηγεσία μιας γραφειοκρατικής κάστας που καθόταν ως παράσιτο στην κορυφή των προλεταριακών μορφών ιδιοκτησίας που είχαν δημιουργηθεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Τόσο κατά τη διάρκεια των αιματηρών εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του 1930 όσο και στις μυριάδες «μεταρρυθμίσεις» από τον Χρουστσόφ και άλλους, αυτό το σύστημα βασισμένο στα ψέματα και την καταστολή της εργατικής τάξης όχι μόνο σταμάτησε την περαιτέρω εξέλιξη προς τον σοσιαλισμό αλλά έφραξε κάθε πόρο της σοβιετικής κοινωνίας. Έπειτα από αυτοθυσίες δεκαετιών που απαιτήθηκαν από το προλεταριάτο στο όνομα της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα», η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ ήταν η τελευταία απελπισμένη προσπάθεια της Σταλινικής γραφειοκρατίας να διατηρήσει τη θέση της υιοθετώντας καπιταλιστικά μέτρα. Αλλά όπως οι εκκλήσεις του Νικολάι Μπουχάριν προς τους πλούσιους χωρικούς (κουλάκους) στα τέλη της δεκαετίας του 1920 να «πλουτίσουν», έτσι και η περεστρόικα τροφοδότησε τις καπιταλιστικές παλινορθωτικές δυνάμεις οι οποίες τώρα έχουν καρποφορήσει με το αντιπραξικόπημα του Γέλτσιν.

Ο Μπόρις Γέλτσιν δεν προσπαθεί να κάνει τη Ρωσία να μοιάζει με τη Δύση – είναι ένας ακραίος Ρώσος σωβινιστής που σκοπεύει να ξεπουλήσει τη Σοβιετική Ένωση στη Δύση. Έχει διασυνδέσεις με μία ακροδεξιά, ρατσιστική ομάδα στις ΗΠΑ που ονομάζεται «Free Congress Foundation» (και που στους ανατολικοευρωπαίους πράκτορές της περιλαμβάνονται διαβόητοι συνεργάτες των Ναζί) η οποία παίρνει τα εύσημα για την «εκπαίδευση» του Γέλτσιν και του προσωπικού του για το πώς να καταλάβουν την εξουσία. Οι νόμοι του σχεδιάζονται από συμβούλους που του παρέχει η αμερικανική κυβέρνηση. Μία από τις πρώτες πράξεις του Γέλτσιν ως αρχηγός του κόμματος της Μόσχας στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήταν να νομιμοποιήσει τους αντισημίτες φασίστες Pamyat όταν βγήκαν από τις ποντικότρυπές τους. Ενώ υπόσχεται στους εργαζόμενους ότι η ελεύθερη αγορά θα τους φέρει ευημερία, στην πραγματικότητα θα οδηγήσει στην εξάλειψη αυτών που κάθε Σοβιετικός εργάτης θεωρούσε δικαίωμά του μέχρι πρόσφατα: σταθερή εργασία, δωρεάν περίθαλψη, εκπαίδευση για τα παιδιά τους – κέρδη τα οποία όλα στηρίζονται στην κολλεκτιβοποιημένη οικονομία.

Οι εναλλακτικές που τίθενται ενώπιον του σοβιετικού γραφειοκρατικά εκφυλισμένου εργατικού κράτους ήταν πάντα: αντεπανάσταση ή Τροτσκισμός. Σήμερα ο Σταλινισμός είναι νεκρός. Το κλειδί για να ματαιωθούν τα αιματηρά σχέδια του Μπους, του Γέλτσιν και των αντεπαναστατών συνεργατών τους είναι η έγκαιρη σφυρηλάτηση ενός Τροτσκιστικού πυρήνα στη Σοβιετική Ένωση, ανασυντάσσοντας αυτά τα στοιχεία στο εργατικό κίνημα, στο στρατό και σε ολόκληρη την κοινωνία τα οποία θα πάλευαν για το πρόγραμμα του Οκτώβρη....

Παλέψτε Ενάντια στην Καπιταλιστική Υποδούλωση!

Για δεκαετίες, οι Σταλινικοί και οι ιμπεριαλιστές έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να ταυτίσουν το σύστημα της γραφειοκρατικής ηγεσίας που εγκατέστησε ο Στάλιν και τα πρωτοπαλίκαρά του το 1924 με τον Λενινισμό. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Οι Μπολσεβίκοι υπό τους Λένιν και Τρότσκι πραγματοποίησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση ως το πρώτο βήμα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Η οπισθοδρομική Ρωσία, ο «αδύναμος κρίκος» της ιμπεριαλιστικής εξουσίας, ήταν η σκηνή της πρώτης εργατικής επανάστασης, αλλά έπρεπε να ολοκληρωθεί από το προλεταριάτο στις ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες εάν ήταν να συντηρηθεί το ίδιο και να οδηγηθεί στον σοσιαλισμό, μία κοινωνία ισότητας βασισμένη στην αφθονία. Ήταν λόγω της ήττας των ευρωπαϊκών επαναστάσεων κυρίως στη Γερμανία την μεταπολεμική περίοδο του 1918-23, όπου οι σφετεριστές Στάλιν/Μπουχάριν «ανακάλυψαν» την κατάφωρα αντιμαρξιστική θεωρία, ότι ήταν δυνατόν να οικοδομηθεί «σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα». Ο Τρότσκι αποκήρυξε αυτό το εθνικιστικό δόγμα ως κάτι που διαγράφει την παγκόσμια επανάσταση και πρόβλεψε ότι θα ήταν η καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης εάν η γραφειοκρατία δεν σαρωνόταν από την αναδυόμενη εργατική τάξη.

Στην καθοριστική ανάλυσή του για τον Σταλινισμό, Η Προδομένη Επανάσταση (1937), ο Τρότσκι ρώτησε προφητικά, «Ο γραφειοκράτης θα καταβροχθίσει το εργατικό κράτος, ή η εργατική τάξη θα καθαρίσει το γραφειοκράτη;» (Εκδόσεις: Αλλαγή, Αθήνα 1984). Αναπτύσσοντας αυτό το ερώτημα, ανέλυσε το πρόγραμμα της προλεταριακής πολιτικής επανάστασης που θα ηγούνταν το Μπολσεβίκικο κόμμα ώστε να επανεγκαθιδρύσει τη σοβιετική δημοκρατία. Η σχεδιασμένη οικονομία θα ήταν υποταγμένη στη θέληση των εργατών, ελευθερώνοντάς την από τα αυθαίρετα ζιγκ-ζαγκ των απρόσωπων, άχρωμων γραφειοκρατών. Και αντί των συντηρητικών αντεπαναστατικών πολιτικών του Κρεμλίνου του Στάλιν, η Σοβιετική Ένωση θα γίνει ξανά το αρχηγείο της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης. Διατύπωσε επίσης τη δυσοίωνη εναλλακτική:

«Αν –για να υιοθετήσω τη δεύτερη υπόθεση– ένα αστικό κόμμα έμελλε να ανατρέψει την κυρίαρχη σοβιετική κάστα, δε θα έβρισκε λίγους έτοιμους υπηρέτες μέσα στους σημερινούς γραφειοκράτες, διοικητές, τεχνικούς, διευθυντές, γραμματείς του Κόμματος και, γενικά, στους προνομιούχους ανώτερους κύκλους. Μια κάθαρση του κομματικού μηχανισμού θα είταν, βέβαια, αναγκαία και σ’ αυτή την περίπτωση. Αλλά μια αστική παλινόρθωση θα έπρεπε πιθανότατα να ξεκαθαρίσει λιγότερους ανθρώπους απ’ ό,τι ένα επαναστατικό κόμμα. Το κύριο καθήκον της νέας εξουσίας θα είταν να επαναφέρει την ατομική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής. Πρώτα απ’ όλα, θα είταν αναγκαίο να δημιουργήσει συνθήκες για την ανάπτυξη ισχυρών αγροτών μέσα από τα αδύνατα κολχόζ, και για να μετατρέψει τα ισχυρά κολχόζ σε παραγωγικές κοπερατίβες αστικού τύπου –σε αγροτικές μετοχικές εταιρίες. Στη σφαίρα της βιομηχανίας, θα άρχιζε η αποεθνικοποίηση με τις ελαφρές βιομηχανίες και τις βιομηχανίες τροφίμων. Η αρχή του σχεδιασμού θα μετατρεπόταν, για την μεταβατική περίοδο, σε μια σειρά συμβιβασμούς ανάμεσα στην κρατική εξουσία και τους ιδιωτικούς «οργανισμούς» –δηλαδή, τους ενδυνάμει ιδιοχτήτες ανάμεσα στους σοβιετικούς αρχηγούς της βιομηχανίας, τους εμιγκρέδες πρώην ιδιοχτήτες και τους ξένους καπιταλιστές. Παρά το γεγονός ότι η σοβιετική γραφειοκρατία έχει προχωρήσει πολύ προς την προετοιμασία μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης, στο ζήτημα των μορφών ιδιοχτησίας και των μεθόδων βιομηχανίας, το νέο καθεστώς θα είχε να κάνει όχι μια μεταρρύθμιση, αλλά μια κοινωνική επανάσταση.» (Όπως παραπάνω)

Κάθε Σοβιετικός εργάτης, αγρότης στα κολχόζ, συνταξιούχος και στρατιώτης θα αναγνωρίσει αυτόματα ότι η διαδικασία της αντεπανάστασης έχει ήδη ξεκινήσει. Το κρατικό μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου έχει βυθιστεί, η σχεδιασμένη οικονομία έχει εγκαταλειφθεί. Στη θέση τους ιμπεριαλιστικές εταιρίες από την Pepsi Cola μέχρι τη Chevron Oil έχουν καταπατήσει τη σοβιετική οικονομία. Οι νέες «μεταρρυθμίσεις γης» της ρωσικής ομοσπονδίας θέτουν τις βάσεις για την καταστροφή των κολλεκτίβων των κολχόζ, υποσχόμενες φτώχεια στην ύπαιθρο για τους πολλούς και πλούτη για τους νέους κουλάκους. Οι «Συνεταιρισμοί» καταχραστών και οι κερδοσκόποι της μαύρης αγοράς έχουν αυξηθεί ραγδαία στο κενό [που άφησε] η κατάρρευση του συστήματος διανομής. Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή. Ο Γέλτσιν τώρα σκοπεύει να προωθήσει την καπιταλιστική παλινόρθωση με ιλιγγιώδη ρυθμό. Ο Γιαβλίνσκι, ένας από τους δημιουργούς του σχεδιασμένου από το Χάρβαρντ «Grand Bargain» [«Μεγάλο Παζάρι»] για το ξεπούλημα της Σοβιετικής Ένωσης στους ιμπεριαλιστές, είναι τώρα υπεύθυνος για την οικονομία. Αλλά για τις σοβιετικές εργατικές μάζες, η «μαγεία της αγοράς» εμπεριέχει την υπόσχεση της πείνας και της έλλειψης στέγης....

Εμείς οι Τροτσκιστές Έχουμε Υπερασπιστεί τη Σοβιετική Ένωση

Σήμερα η Σοβιετική Ένωση έρχεται αντιμέτωπη με τον διαμελισμό της και με το να μετατραπούν οι δημοκρατίες που την αποτελούν σε νεοαποικίες της Ουάσιγκτον, του Βερολίνου και του Τόκιο. Η τωρινή κατάρρευση της Σταλινικής γραφειοκρατίας προέρχεται άμεσα από την ανανεωμένη ψυχροπολεμική επιθετικότητα που προάγει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μετά την ατιμωτική ήττα του στο Βιετνάμ. Σε κάθε κεντρικό πεδίο μάχης του δεύτερου Ψυχρού Πολέμου – Αφγανιστάν, Πολωνία, Ανατολική Γερμανία (ΛΔΓ) – η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση (ΔΚΕ, προηγούμενα διεθνής Σπαρτακιστική τάση) τάχθηκε αποφασιστικά με την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στη συνθηκολόγηση της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου.

Όταν οι Σοβιετικοί Σταλινικοί διεξήγαν απρόθυμα έναν πόλεμο εναντίον των εξοπλισμένων από τη CIA ισλαμικών αντιδραστικών στο Αφγανιστάν – τον οποίο τελικά ξεπούλησαν και αποσύρθηκαν – είπαμε «Χαιρετίστε τον Κόκκινο Στρατό στο Αφγανιστάν!» και «Επεκτείνετε τις Κοινωνικές Κατακτήσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης στους Λαούς του Αφγανιστάν!». Όταν στα τέλη του 1981 η πολωνική Solidarność (Αλληλεγγύη), υπό την καθοδήγηση του Ρήγκαν και του Πάπα Ιωάννη Παύλου Βοϊτίλα επιχείρησε να πάρει την εξουσία στο όνομα της «αστικής δημοκρατίας», θέσαμε το κάλεσμα: «Σταματήστε την Αντεπανάσταση της Solidarność!». Το αντιπραξικόπημα του στρατηγού Γιαρουζέλσκι προσωρινά σταμάτησε αυτούς τους ιερατικούς-εθνικιστικούς εκπροσώπους της Wall Street και της Ουάσιγκτον. Αλλά οι Σταλινικοί δεν είχαν ούτε την ηθική εξουσία ούτε το πρόγραμμα για να υπονομεύσουν την αντεπανάσταση, οπότε οχτώ χρόνια μετά ο ίδιος ο Γιαρουζέλσκι, με την έγκριση του Γκορμπατσόφ, εγκατέλειψε την πολιτική εξουσία στον Βαλέσα και ΣΙΑ.

Όταν στα τέλη του 1989 το καθεστώς του Χόνεκερ στην Ανατολική Γερμανία έπεσε και το τοίχος του Βερολίνου άνοιξε, η ΔΚΕ έριξε τις δυνάμεις της στην μάχη για την προοπτική μιας κόκκινης Γερμανίας εργατικών συμβουλίων. Ξεκινήσαμε το κάλεσμα για την τεράστια αντιφασιστική διαδήλωση στο Treptow στις 3 Ιανουαρίου του 1990, το οποίο προσέλκυσε 250.000 άτομα για να τιμήσουν τους Σοβιετικούς στρατιώτες που έδωσαν τις ζωές τους για να απελευθερώσουν την Γερμανία από τους Ναζί. Τότε, καθώς ο Γκορμπατσόφ έδινε το πράσινο φως για ένα επανενωμένο Τέταρτο Ράιχ του γερμανικού ιμπεριαλισμού, οι σύντροφοί μας του Σπαρτακιστικού Εργατικού Κόμματος Γερμανίας (Spartakist Workers Party of Germany) ήταν το μόνο κόμμα που ξεκάθαρα και απερίφραστα εναντιώθηκε στην καπιταλιστική επανένωση [βλέπε Ο Μπολσεβίκος τεύχος 1, Μάρτιος 2016].

Μέσα στη Σοβιετική Ένωση εκπρόσωποι της ΔΚΕ έχουν παλέψει για μια επαναστατική διεθνιστική προοπτική. Έτσι, σε ένα συνέδριο των ανθρακωρύχων τον περασμένο Οκτώβριο στο Ντονέτσκ, βοηθήσαμε να εμποδιστεί η προσπάθεια της δεξιάς πτέρυγας Γελτσικών δυνάμεων, που τη συμβούλευε η Αμερικάνικη «AFL-CIA»* ομοσπονδία, να στρατολογήσει Σοβιετικούς ανθρακωρύχους στο διεθνές αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών ενάντια στον ηγέτη των Βρετανών ανθρακωρύχων Άρθουρ Σκάργκιλ. Οι ιμπεριαλιστές ηγέτες μισούν τον Σκάργκιλ επειδή ηγήθηκε της απεργίας των Βρετανών ανθρακωρύχων το 1984-85 – την οποία οι Σοβιετικοί εργάτες υποστήριξαν απλόχερα. Αυτή η σπουδαία ταξική πάλη απέδειξε ότι είναι ψέμα ο Σταλινικός μύθος, που εξυπηρετεί τους δικούς του σκοπούς, ότι οι εργάτες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες είναι ανίκανοι για σκληρή ταξική πάλη.

Αναζητούμε επειγόντως να φέρουμε το πρόγραμμα του Τροτσκισμού στο σοβιετικό προλεταριάτο και τη σοσιαλιστικά σκεφτόμενη διανόηση μέσω του Σπαρτακιστικού Δελτίου στην ρωσική γλώσσα που εκτός από τα κεντρικά ντοκουμέντα της ΔΚΕ περιέχει και το απόσπασμα για την ΕΣΣΔ από το Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι.

* AFL-CIA είναι λογοπαίγνιο για την AFL-CIO την μεγαλύτερη ομοσπονδία εργατικών σωματείων στην Αμερική. Η ηγεσία της AFL-CIO παρείχε «πολύτιμες» υπηρεσίες για την καταστροφή πολλών σωματείων στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, όπου έγινε γνωστή ως AFL-CIA, εξού και το λογοπαίγνιο.