Για την Επαναστατική Ηγεσία της Εργατικής Τάξης!

Εξαθλίωση και Ρατσισμός
ΑΡΚΕΤΑ!

Κάτω η ΕΕ και το Ευρώ! Για Μία Εργατική Ευρώπη!

19 Μαρτίου – Από τη συμφωνία της με την Τρόικα τον περασμένο Ιούλιο, η κυβέρνηση που ηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα πάντα προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές βδέλλες, λιμοκτονώντας ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Τώρα στον πάγκο κοπής βρίσκονται οι πενιχρές συντάξεις που ήδη έχουν μειωθεί ως το κόκκαλο. Έπειτα από αυτό οι ιμπεριαλιστές και η ελληνική αστική τάξη έχουν στο στόχαστρο την καταστροφή των σωματείων και των εργατικών δικαιωμάτων. Όπως έχει φανεί από τις πολυάριθμες απεργίες και τις διαμαρτυρίες αυτού του χειμώνα από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες (όπως και συνταξιούχους, αγρότες και επαγγελματίες), υπάρχει έντονη αποφασιστικότητα για πάλη ενάντια σε αυτή την επίθεση σε ότι απομένει από την κοινωνική ασφάλιση και τα εργατικά δικαιώματα. Αλλά το εάν αυτοί οι αγώνες μπορούν να είναι επιτυχημένοι ώστε να ηττηθεί αυτή η επίθεση της ελληνικής αστικής τάξης των τελευταίων χρόνων ενάντια στους εργαζόμενους, είναι ζήτημα ηγεσίας της εργατικής τάξης και ζήτημα προγράμματος.

Αυτή η μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, ούτε μέσα από εκλογές ή από την άσκηση πίεσης στο κοινοβούλιο μέσα από μεγάλες διαμαρτυρίες. Αυτή είναι η μάταιη στρατηγική που ακολουθούν όλες οι φιλοκαπιταλιστικές ηγεσίες των εργατικών σωματείων, από τις γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, μέχρι την ηγεσία του ΠΑΜΕ (το συνδικαλιστικό μέτωπο του ΚΚΕ). Η εργατική τάξη έχει την κοινωνική δύναμη να βάλει φρένο στο καπιταλιστικό σύστημα κέρδους∙ αυτή η δύναμη πρέπει να κινητοποιηθεί σε μία ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ελληνική αστική τάξη για αιτήματα που υπερβαίνουν τα όρια του τι θεωρείται «βιώσιμο» από τους καπιταλιστές και το σύστημα κέρδους τους.

Το να είναι μία χώρα μέλος στην ευρωζώνη και στην ΕΕ σημαίνει υποδούλωση σε λιτότητα δίχως τέλος, επομένως οι εργάτες πρέπει να παλέψουν για να βγουν από το ευρώ και την ΕΕ! Οι άνθρωποι λιμοκτονούν για να αποζημιώσουν τα χρέη τους οι αιμοβόρες τράπεζες, επομένως πρέπει να παλέψουμε για τη διαγραφή του χρέους! Το καπιταλιστικό σύστημα έχει καταδικάσει εκατομμύρια στην ανεργία ή στο μόχθο χωρίς αμοιβή, επομένως τα σωματεία πρέπει να παλέψουν για δουλειά για όλους μέσα από μία μικρότερη εργασιακή εβδομάδα χωρίς καμία μείωση μισθών! Και καθώς η βιομηχανία της χώρας ξεπουλιέται στον χαμηλότερο πλειοδότη ενώ οι εργάτες ρίχνονται στο καλάθι των αχρήστων, είναι καιρός η εργατική τάξη να απαλλοτριώσει τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, τις μεταφορές, τα λιμάνια και τη ναυτιλία! Η πάλη για τέτοιου είδους αιτήματα θα δείξει την ανάγκη για την ανατροπή ολόκληρου του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Τα σωματεία στην Ελλάδα έχουν αποδυναμωθεί από τους πολλαπλούς γύρους περικοπών λιτότητας και από τις επιθέσεις στους εργάτες. Παρόλα αυτά, το θεμελιώδες εμπόδιο σε μία πάλη που θα υπερβαίνει τα όρια των αστικών πολιτικών πίεσης, δεν είναι η έλλειψη δύναμης ή μαχητικότητας των εργατών. Το εμπόδιο είναι η εθνικιστική πολιτική ταξικής συνεργασίας της υπάρχουσας ηγεσίας της εργατικής τάξης. Η γραφειοκρατία των εργατικών σωματείων και πολλοί από την αριστερά προωθούν το ψέμα ότι ο ελληνικός «λαός» μοιράζεται ένα κοινό εθνικό συμφέρον και ότι τα συμφέροντα των εργατών μπορούν να συμφιλιωθούν με αυτά των εκμεταλλευτών τους, εάν ασκηθεί αρκετή πίεση στους καπιταλιστές και στο κράτος τους. Επειδή η Ελλάδα είναι μία έντονα μικροαστική χώρα με πολλές μικρές επιχειρήσεις, αγρότες κ.τ.λ. και μία σχετικά μικρή εργατική τάξη, αυτό το πρόγραμμα της ταξικής συνεργασίας συχνά περιτυλίγεται με την πολιτική του αστικού λαϊκισμού, όπως αντιπροσωπεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, έπειτα τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τη Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ). Από τη δική τους την πλευρά, ρεφορμιστές όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης προωθούν τον εθνικιστικό λαϊκισμό, διαλύοντας την εργατική τάξη μέσα στο «λαό». Αλλά ο «λαός» περιλαμβάνει αστικές και μικροαστικές δυνάμεις των οποίων το ταξικό συμφέρον είναι να διατηρήσουν το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η εργατική τάξη, η οποία μοναδικά έχει και τη δύναμη και το άμεσο συμφέρον να ανατρέψει τον καπιταλισμό είναι υποταγμένη στους μεγάλους και μικρούς καπιταλιστές μέσω τέτοιων λαϊκιστικών πολιτικών και πολιτικών ταξικής συνεργασίας.

Ο εθνικιστικός λαϊκισμός είναι επίσης το χαρτί της φασιστικής Χρυσής Αυγής που ποζάρει σαν τον υπερασπιστή του ελληνικού «έθνους» ενάντια στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Η ζωή έχει γίνει ακόμα πιο απελπιστική για τις μάζες και η στρατηγική των διαδηλώσεων που ακολουθεί το ΚΚΕ και η υπόλοιπη ρεφορμιστική αριστερά ώστε να πιέσουν το κοινοβούλιο να μην περάσει τα μέτρα λιτότητας έχει αποτύχει οικτρά. Είναι οι φασίστες αυτοί που θα επωφεληθούν εάν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί. Εάν οι κατεστραμμένοι μικροαστοί και οι μάζες των ανέργων δεν δουν την εργατική τάξη να παλεύει για ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών αιτημάτων για να βάλει ένα τέλος στη μαζική ανεργία και τη φτώχεια, τότε θα έλκονται όλο και περισσότερο από τις «ριζοσπαστικές» λύσεις που προσφέρονται από τους φασίστες. Αυτό τονίζει την επείγουσα ανάγκη για το οργανωμένο εργατικό κίνημα να παλέψει για να σταματήσει τη φασιστική απειλή μέσα από τη δράση του μαζικού ενιαίου μετώπου.

Αυτό είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη επειδή οι φασίστες είναι η έσχατη λύση της αστικής τάξης όταν το «δημοκρατικό» προσωπείο του αστικού κοινοβουλευτισμού δεν επαρκεί πλέον για να κρατήσει τις μάζες υποταγμένες στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταστολής. Ο ιστορικός ρόλος των φασιστών δεν είναι μόνο να χρησιμοποιούν ως αποδιοπομπαίους τράγους μειονότητες όπως οι μετανάστες και οι ομοφυλόφιλοι για την κρίση που έχει δημιουργηθεί από τους καπιταλιστές, αλλά είναι να καταστρέψουν το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Όπως σε άλλα μέρη της Ευρώπης, οι φασίστες και εδώ τρέφονται από τη μαζική εισροή των μεταναστών, των οποίων οι χώρες έχουν οικονομικά και στρατιωτικά λεηλατηθεί από τους ιμπεριαλιστές. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο στρατός της στήνουν στρατόπεδα γι’ αυτούς που δεν μπορούν να περάσουν τα σύνορα για τη Βόρεια Ευρώπη με σκοπό να επισπεύσουν τις απελάσεις. Τώρα μαζί με την ΕΕ σχεδιάζουν μαζικές απελάσεις στην Τουρκία. Σε αντίθεση με τη ρατσιστική χρησιμοποίηση των μεταναστών ως αποδιοπομπαίους τράγους από το κράτος και από τους φασίστες, η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει για πλήρη πολιτικά δικαιώματα για όλους τους μετανάστες και ενάντια σε κάθε απέλαση! Χιλιάδες εργάτες πρέπει επίσης να οργανωθούν από τα σωματεία τους σε αμυντικές φρουρές για να προστατέψουν τα πιθανά θύματα των φασιστικών συμμοριών στις γειτονιές.

Ρεφορμιστική Αριστερά και Ταξική Συνεργασία

Εκατομμύρια ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου τον περασμένο χρόνο, σωστά και δυναμικά απορρίπτοντας τον εκβιασμό λιτότητας της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε χαστούκι στους εργαζόμενους όταν έκανε μία συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές για να σώσουν την παραμονή της Ελλάδας ως μέλος στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία εκτέθηκε ως ένα κόμμα δεσμευμένο στην αντιδραστική ΕΕ, κάτι το οποίο εμείς στην Τροτσκιστική Ομάδα της Ελλάδας είχαμε πει από την αρχή. Επίσης προειδοποιήσαμε τους εργαζόμενους πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αστική δύναμη, ταξικός εχθρός των εργατών και των καταπιεσμένων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχε ρίζες στην εργατική τάξη και πάντα αντιπροσώπευε τα ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης.

 Όμως, εκτός από το ΚΚΕ, πολλοί από τη ρεφορμιστική αριστερά ήταν η ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν ενθουσιαστεί με την υποτιθέμενη «αριστερή στροφή» στην Ελλάδα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε στις αρχές του προηγούμενου χρόνου. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Τσίπρας κάλεσε σε εθνική ενότητα για την υποστήριξη των διαπραγματεύσεών του με τους ιμπεριαλιστές σχετικά με ποιους όρους η Ελλάδα θα συνέχιζε να είναι καταπιεσμένη από την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Ομάδες όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόθυμα ακολούθησαν αυτό το κάλεσμα, βγαίνοντας στους δρόμους με διαδηλώσεις υποστήριξης αυτής της καπιταλιστικής κυβέρνησης. Αυτοί οι ρεφορμιστές αφόπλισαν τους εργαζόμενους με την ψευδαίσθηση ότι μία καπιταλιστική κυβέρνηση της «αριστεράς» μπορεί να βάλει ένα τέλος στη λιτότητα εάν υπάρχει αρκετή πίεση «στους δρόμους».

Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με το τρίτο μνημόνιο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφάσισε αντί αυτού να ξεκινήσει να κάνει την ουρά αυτών που διασπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και δημιούργησαν την αστική λαϊκιστική ΛΑΕ. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάλεσε τον κόσμο να μην ψηφίσει τα αστικά κόμματα που κατέβαιναν στις εκλογές εκτός από τη ΛΑΕ, ένα κόμμα που ξεκάθαρα έλπιζαν ότι μπορούσε να πιεστεί ώστε να γίνει μια πιο αριστερή εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σκοπεύει όμως να δημιουργήσει μέσω της ταξικής συνεργασίας ακόμα ένα εμπόδιο για την επανάσταση με το να κάνει κάποιο είδος συνασπισμού με τη ΛΑΕ. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στη διακήρυξη που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημοσίευσε μαζί με τη ΛΑΕ, για την πάλη ενάντια στις επιθέσεις για την κοινωνική ασφάλιση «Κοινό Δελτίο Τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ μετά από συνάντηση των αντιπροσωπειών τους, 2 Φεβρουαρίου (www.antarsya.gr). Η ανακοίνωση δεν αναφέρει ούτε μια λέξη σχετικά με την ανάγκη για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, θέσεις τις οποίες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται, τις οποίες όμως οπορτουνιστικά εξαφάνισε προκειμένου να κυνηγήσει ένα μπλοκ με τη ΛΑΕ. Αυτό φανερώνει ότι η ρητορική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα γίνει πράξη.

Για χρόνια το ρεφορμιστικό ΚΚΕ στάθηκε ως ένας πόλος αντίθεσης στην ΕΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και αρνήθηκε κάθε υποστήριξη προς ή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή και με άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό τον λόγο καλέσαμε για κριτική εκλογική υποστήριξη στο ΚΚΕ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και του Ιανουαρίου του 2015. Όμως, η εναντίωση του ΚΚΕ στην ΕΕ αποκαλύφθηκε ότι είναι τελείως κούφια στην πράξη όταν η ηγεσία του αρνήθηκε να καλέσει για όχι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Η ΤΟΕ δημοσίευσε ένα ανοιχτό γράμμα προς το ΚΚΕ καλώντας το να αποκηρύξει αυτή την προδοσία. Εξαιτίας της προδοσίας του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα, η ΤΟΕ δεν ξανάδωσε στο ΚΚΕ κριτική εκλογική υποστήριξη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Οι εργατικές μάζες που καταψήφισαν τη λιτότητα που υπαγορεύτηκε από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου χρειαζόντουσαν επειγόντως μια μαχητική ηγεσία. Η προσδοκία από πολλούς εργάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατάφερνε μια καλύτερη συμφωνία από την ΕΕ, γκρεμίστηκε από τη συμφωνία για ένα τρίτο μνημόνιο πείνας και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξε ότι οι εργάτες ήταν ανυπόμονοι να παλέψουν ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εκβιασμό και τις τακτικές εκφοβισμού. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξεκάθαρα δεν ήθελε να οδηγήσει τους εργάτες σε μια μαχητική πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ όταν τέθηκε συγκεκριμένα. Αντί αυτού, η ηγεσία του ΚΚΕ αντήχησε την καμπάνια φόβου των ιμπεριαλιστών ότι ένα Grexit θα ήταν καταστροφή. Σε μία ανακοίνωση στο Ριζοσπάστη (7 Ιουλίου) ο Δημήτρης Κουτσούμπας υποστήριξε ότι ένα Grexit «θα είναι σε βάρος του ελληνικού λαού» και ανέβαλε την ρήξη με την ΕΕ για κάποια μακρινή μέρα όταν η «εργατική-λαϊκή εξουσία» με κάποιο τρόπο θα πέσει από τον ουρανό.

Ήταν στο πλαίσιο αυτού του ανοίγματος για την εργατική τάξη, με σκοπό να βγει μπροστά στην πάλη, που η Τροτσκιστική Ομάδα της Ελλάδας δημοσίευσε το κάλεσμα στις 17 Ιουλίου με τίτλο «ΑΡΚΕΤΑ!» που αναδημοσιεύουμε στη σελίδα 3. Ήταν ένα κάλεσμα προς τους εργάτες της Ελλάδας και τους συμμάχους τους για να χτίσουν εργατικές επιτροπές δράσης ώστε να αποκηρύξουν τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις τράπεζες και την ΕΕ, παλεύοντας για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και για αιτήματα που απευθύνονται στις επείγουσες ανάγκες των εργατών και των καταπιεσμένων. Αυτά τα αιτήματα απαραίτητα θα υπερβαίνουν αυτό που είναι «πιθανό» στον καπιταλισμό, εκφράζοντας την ανάγκη για μια κυβέρνηση που θα δρα για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και που θα υποτάσσεται σε αυτούς. Καλέσαμε για κοινή ταξική πάλη μεταξύ των Ελλήνων, των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων εργατών, ενωμένοι ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ! Πετάξαμε μια σπίθα για να προκαλέσουμε προλεταριακή πάλη.

Γιατί οι Εργάτες Πρέπει να Παλέψουν για Έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ Τώρα!

Η εναντίωση στην ΕΕ και το ευρώ είναι θεμελιώδης για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Η ΕΕ είναι μία κοινοπραξία των καπιταλιστικών δυνάμεων όπου σκοπός τους είναι η αυξανόμενη υποδούλωση της εργατικής τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη και η κυριαρχία των ιμπεριαλιστών ηγεμόνων στις πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες˙ και το ευρώ είναι ένα εργαλείο για αυτό. Ο στόχος μας καλώντας για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ευρώ δεν έχει τίποτα κοινό με τους αστούς εκπροσώπους και οικονομολόγους που προωθούν το «Grexit» ως τον καλύτερο τρόπο για τη διατήρηση των καπιταλιστικών κερδών, και ούτε με τους ρεφορμιστές που τους ακολουθούν, όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η δική μας προοπτική έχει να κάνει με το τι είναι καλύτερο για τα συμφέροντα του προλεταριάτου.

Είναι απαραίτητο για τους εργάτες να παλέψουν εδώ και τώρα και για τη διαγραφή του χρέους και για την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Αυτά τα βήματα δεν θα έβαζαν τέλος στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους Έλληνες καπιταλιστές ούτε θα ελευθέρωναν την εξαρτημένη χώρα από τις λεηλασίες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Όμως, θα δημιουργούσε πιο ευνοϊκές συνθήκες για την εργατική τάξη να παλέψει για τα δικά της συμφέροντα. Θα βοηθούσε σημαντικά στο να εκτεθεί η ελληνική αστική τάξη, η οποία έχει γεμίσει τις τσέπες της ως πιστός υπηρέτης της ΕΕ, καθώς υποκρίνεται πως όλα τα αντιλαϊκά μέτρα έχουν «επιβληθεί» από έξω. Ένα Grexit θα έβαζε τα θεμέλια για τους επαναστάτες για να εκθέσουν ακόμα περισσότερο αυτά τα ντόπια αρπακτικά γι’ αυτό που είναι: όπως και οι ιμπεριαλιστές, ο ταξικός εχθρός των Ελλήνων εργατών. Θα βοηθούσε να έρθουν σε ρήξη οι εργάτες με τον ελληνικό εθνικισμό, το ψέμα ότι οι εργάτες και οι «δικοί» τους εκμεταλλευτές έχουν κοινό συμφέρον.

Το να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ θα βοηθούσε επίσης στην υπονόμευση και στην αποσταθεροποίηση ολόκληρου του μπλοκ που κυριαρχείται από τους ιμπεριαλιστές, το οποίο θα ήταν προς το συμφέρον των εργατών σε ολόκληρη την ΕΕ. Η διεθνής εργατική πάλη ενάντια σε αυτή την ιμπεριαλιστική κοινοπραξία θα προήγαγε την προοπτική των εργατικών επαναστάσεων και για τις Σοσιαλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Αυτή η επαναστατική, διεθνιστική προοπτική είναι ανάθεμα για την ηγεσία του ΚΚΕ, που κάθε ζήτημα το βλέπει από το πρίσμα του τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα και όχι του τι είναι καλύτερο για το διεθνές προλεταριάτο (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού προλεταριάτου). Επιχειρηματολογία όπως αυτή του ΚΚΕ, ότι δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων της Ελλάδας να έρθουν σε ρήξη με την ΕΕ εκτός εάν υπάρχει ήδη «λαϊκή εξουσία» σημαίνει την αποδοχή στην πράξη της συνεχούς υποδούλωσης στο χρέος και τον κατακερματισμό των συνθηκών διαβίωσης που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι «Η καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού» («Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ: για τη νέα Συμφωνία – Μνημόνιο», 13 Ιουλίου 2015). Σε αντιστοιχία με αυτό, το ΚΚΕ έχει επίσης απορρίψει το παράδειγμα της Αργεντινής, επιχειρηματολογώντας ότι «Τα παραδείγματα της Αργεντινής και του Ισημερινού αποδεικνύουν ότι μετά τη στάση πληρωμών και την υποτίμηση του νομίσματος ακολούθησαν νέες θυσίες των εργαζομένων» («Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την οικονομική καπιταλιστική κρίση και το χρέος», Ριζοσπάστης, 17 Ιουλίου 2011). Η οικονομία της Αργεντινής ανάκαμψε από τη χρεοκοπία το 2001 μετά από αδυναμία πληρωμής του χρέους και την αποδέσμευση του νομίσματός της από το αμερικάνικο δολάριο, που της επέτρεψε να υποτιμήσει το νόμισμά της και να κάνει τις εξαγωγές της πιο ανταγωνιστικές. Παρότι το ποσοστό ανεργίας έπεσε από 20 τοις εκατό και σε μονοψήφιο νούμερο με την ανάκαμψη της οικονομίας, η αστική τάξη της Αργεντινής φυσικά και συνέχισε να εκμεταλλεύεται και να καταπιέζει την εργατική τάξη. Πιστεύει όμως το ΚΚΕ ότι παραμένοντας δεμένη με το αμερικάνικο δολάριο και τα δεσμά του χρέους προς τις ιμπεριαλιστικές τράπεζες και τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου θα ήταν καλύτερα για τους εργαζόμενους της Αργεντινής;

Ο έλεγχος μιας χώρας στο νόμισμά της είναι ένα βασικό προαπαιτούμενο για εθνική κυριαρχία. Το ευρώ εμποδίζει τις μικρότερες και μισοεξαρτημένες χώρες από το να υποτιμήσουν το νόμισμά τους με στόχο να κάνουν τις εξαγωγές τους ανταγωνιστικές, σε σχέση με αυτές των ιμπεριαλιστικών κολοσσών, των οποίων η υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας κάνει τις εξαγωγές τους σχετικά φτηνές. Το κοινό νόμισμα έχει μαζικά πλουτίσει και δυναμώσει τη γερμανική αστική τάξη εις βάρος των πιο αδύναμων ιμπεριαλιστών αντιπάλων της, ενώ αποδεκατίζει τις οικονομίες των μικρότερων χωρών. Επομένως, το ευρώ στην πραγματικότητα έχει αυξήσει τις τριβές μεταξύ των καπιταλιστών ηγετών της ΕΕ και ουσιαστικά είναι ένα ασταθές νόμισμα, κυρίως επειδή ο καπιταλισμός βασίζεται στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις διαφορετικές εθνικές αστικές τάξεις. Το ευρώ είναι ένα εργαλείο ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας όπως και όλες οι οικονομικές υπαγορεύσεις που προέρχονται από την ΕΕ και το ΔΝΤ σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το να υποστηρίζει κάποιος ότι είναι το ίδιο για τους εργάτες στον καπιταλισμό είτε είναι μέσα είτε είναι έξω από το ευρώ και την ΕΕ, αποτελεί παρωδία της Λενινιστικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτό το επιχείρημα δεν είναι παρά μία «ριζοσπαστική» κάλυψη για την παθητική και συντηρητική θέση του ΚΚΕ στην πράξη, δηλαδή οι σημερινοί αγώνες περιορίζονται σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εναντίωσης στα μέτρα λιτότητας, ενώ η πάλη για «αποδέσμευση» από την ΕΕ και το ευρώ (και το υπόλοιπο από το μάξιμουμ πρόγραμμα του ΚΚΕ) θα πραγματοποιηθεί μόνο σε κάποιο μυθικό μέλλον.

Το κάλεσμά μας για εργατικές επιτροπές δράσης τον Ιούλιο του 2015, ήταν μια έκκληση προς τους εργάτες διαφορετικών πολιτικών τάσεων να ενωθούν επειγόντως σε μία αμυντική πάλη, η οποία θα μπορούσε να διαποτίσει τις μάζες των εργαζομένων με την αίσθηση της δικής τους δύναμης. Το κάλεσμά μας ήταν μια εφαρμογή της τακτικής του ενιαίου μετώπου, χρησιμοποιώντας τις μικρές μας δυνάμεις ως μοχλό για ευρύτερους αγώνες από το προλεταριάτο και τους συμμάχους του. Παίρνοντας μέρος σε μια τέτοια πάλη δεν προϋποθέτει συμφωνία με το πλήρες πρόγραμμά μας για ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα ή για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά εάν δημιουργούνταν τέτοιες επιτροπές, θα αποτελούσαν τα πεδία για τις απαραίτητες συζητήσεις σχετικά με τη μετέπειτα πορεία, εμπλέκοντας τα διαφορετικά κόμματα που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εργατών. Αυτό θα ήταν το πεδίο για να παλέψουμε για επαναστατική ηγεσία και για να κερδίσουμε τους εργάτες στην κατανόηση ότι αυτό το οποίο χρειάζεται είναι εργατική επανάσταση ώστε να απαλλοτριώσουμε την αστική τάξη, να σαρώσουμε το καπιταλιστικό κράτος και να θέσουμε την εργατική τάξη στην εξουσία, επικεφαλής του δικού της κράτους.

Το κάλεσμά μας τον περασμένο Ιούλιο είναι το ίδιο σημαντικό με τους αγώνες σήμερα, όπως ήταν και τότε. Η καταστροφή στην Ελλάδα είναι τμήμα μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η οποία δεν μπορεί να επιλυθεί στα σύνορα μιας και μόνης χώρας. Για να χτίσουμε μία κοινωνία ελεύθερη από πείνα, φτώχεια και καταπίεση, απαιτείται μια σειρά σοσιαλιστικές επαναστάσεις οι οποίες θα απαλλοτριώσουν τους καπιταλιστές ηγέτες συμπεριλαμβανομένων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων όπως στις ΗΠΑ και τη Γερμανία και θα εγκαθιδρύσουν μια διεθνή σχεδιασμένη οικονομία βασισμένη στην εργατική εξουσία. Αυτό το οποίο χρειάζεται είναι η οικοδόμηση επαναστατικών κομμάτων, τμημάτων μιας επανασφυρηλατημένης Τετάρτης Διεθνούς, για να ηγηθούν της εργατικής τάξης στην εξουσία, σαρώνοντας το σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.